Once upon a Time in... Hollywood (2019)

Matige Tarantino, maar wel anders.

Waar Tarantino normaal vertelt en vertelt en vertelt, zijn de eerste twee uur hier bijna uitsluitend introductie. Er is amper een verhaal te bekennen, ook voor de finale is het eigenlijk allemaal niet zo belangrijk wat er voorheen gebeurt. Het is meer het scheppen van een sfeertje en een tijdsbeeld. Twee hele uren lang.

Ondanks dat ik niet bepaald fan ben van de 60s zijn de eerste 30 minuten best aardig. Dat Tarantino bekwaam is in het laten herrijzen van het verleden is niet bepaald nieuws, met wat hitjes kom je natuurlijk ook wel al een heel eind, maar verder is wel duidelijk dat er veel detail in is gekropen. Twee uur is echter vier keer van het goede teveel, na een tijdje had ik het wel gezien en dan begint het enorm te slepen.

Het helpt ook niet mee dat ik laatst al een film over de ranch van Manson gezien heb, zo is het gehele segment van Pitt op de ranch een beetje nutteloos. Verder dwaalt de film maar een beetje rond, zo erg zelfs dat ik bij de vliegtuigscene reeds dacht dat de film afgelopen was. Denk dat er daarna nog zo'n 45 minuten volgen, het echte einde moet dan zelfs nog maar beginnen.

Ook dat stuk is véél te lang gerekt, met een redelijk matige pay-off. Maar soit, er gebeurt dan eindelijk wat, hier en daar kon er zelfs een kleine glimlach af, al blijft Tarantino wat mij betreft veel te braaf voor dat soort werk. De actie oogt matig en het eindigt met de extremiteiten waar je hoopt dat het eigenlijk pas zou beginnen.

Had de film half zo lang gemaakt en er had wel een nipte voldoende afgekund denk ik, maar uiteindelijk is het weer een film geworden van iemand die zichzelf zo leuk vindt dat hij de schaar niet in z'n films krijgt. Er zitten wat aardige scenes in, maar die verdrinken in het langgerekte niets.

1.5*

Edit: oh, en wie graag oude koeien uit de sloot haalt: de scene waar Pitt die hillbilly in elkaar mept op de ranch lijkt zo uit Snatch. te komen ... maar dan net wat minder allemaal.

De sfeer was te gek en ook heb ik genoten van de muziek. Alleen man man...wat een langdradige verhaalloze film zeg. Ik kan de Tarantino stijl zeker wel waarderen alleen er miste lekkere vage gebeurtenissen en een soort van rode draad of lijn waar het naartoe gaat...

2 uur lang alleen maar sfeer neerzetten is echt te lang en zelfs dan gebeurt er in het laatste uur nog niet eens echt iets bijzonders behalve helemaal op het einde toen ging het even lekker los zoals hij dat kan! Dat was te gek maar van dat moois had er echt veel in mogen zitten voor een film van 3 uur!

"I love that stuff, you know with the killing."

Een nieuwe titel van Quentin Tarantino is altijd iets om naar uit te kijken en het scheelt ook dat dit een flinke verbetering is ten opzichte van 'The Hateful Eight'.

In deze opzet word je geïntroduceerd met de ooit succesvolle tv-acteur Rick Dalton en diens vaste stuntman. Zijn beste jaren heeft hij eigenlijk al achter de rug, waardoor hij nu gedoemd is om rolletjes als de bad guy aan te nemen. Naast Dalton wonen Roman Polanski en zijn vrouw Sharon Tate, terwijl hippies onder leiding van ene Charlie bezig zijn met hun opmars.

Het is te merken dat 'Once upon a Time in Hollywood' een ode van Tarantino is aan het Hollywood van de jaren '60. Als kijker is het simpelweg genieten hoe het tijdsbeeld gevormd wordt en omgeven is met veel sfeer. Aan de hand van twee steracteurs als Leonardo DiCaprio en Brad Pitt word je meegenomen in dit wereldje, met elk personage dat zo zijn eigen eigenaardigheden heeft. Hoewel ik het wel jammer vind dat Margot Robbie zo weinig te doen krijgt, maar ze blijft immer een aangename verschijning.

Voor geruime tijd lijkt de film in de introductiefase te zitten, omdat er niet veel schot in de zaak zit; de vermakelijke taferelen en heerlijke dialogen tot daaraan toe. Afgezien van een misleidende situatie blijft de echte dreiging namelijk vrij lang uit. De kenmerkende - bloederige - geweldsexplosie is het wachten dan wel weer ruimschoots waard.

Al met al een prima Tarantino flick, maar met een kortere speelduur en meer scherpte had hier duidelijk meer uitgehaald kunnen worden.

3,5 Sterren.

Een nieuwe Tarantino is iets om naar uit te kijken. Zijn unieke stijl, zijn gevoel voor sfeer en dialogen, de soms snoeiharde actie, de creativiteit. Eens in de paar jaar mag je je erop verheugen. Ik vond alleen zijn twee recente westerns best aardig, maar zeker niet zijn beste werk. Toch heeft Tarantino hét nog.

En zo zat ik vanmiddag al in de bioscoop, was toevallig een middagje vrij en had tijd over. Eigenlijk ging ik er wel redelijk gedachteloos in, want de trailers gaven nog steeds maar weinig weg. Waar ik in mijn hoofd had dat alles zou leiden naar de moord op Sharon Tate, daar blijkt zij maar een minimale bijzaak te zijn. Sterker, die moord zie je niet eens. Het gaat vooral over de loopbaan van Rick Dalton en zijn trouwe beste vriend en tevens zijn stuntman Cliff Booth. Het zorgde er wel voor dat ik een vrij lange tijd nodig had om lekker in de film te komen. De start is retetraag en echt niet boeiend op zijn Tarantino's. Ik kan genieten van zijn lange dialogen die in tig van zijn films zaten, maar hier kwam het niet zo lekker los. Pas bij de scène met het kleine meisje die zat te lezen nam het tempo toe en werd het een stuk vermakelijker.

Daarna kabbelt de film nog steeds een beetje door, maar komen er genoeg toffe momenten. Dalton zijn boosheid op zichzelf dat hij teveel drinkt, het gevecht met Bruce Lee (echt heel hard om gelachen) het bezoek aan de ranch (heerlijke opbouw waar je verwacht dat de hel los breekt als Booth naar George zijn slaapkamer loopt), de lekke band die geplakt moet worden, de hippie's in de auto die afgeblaft worden door Booth en uiteraard de snoeiharde, briljante moordpartij op diezelfde lui in de woning. Dat waren vijf minuten die me nog heel lang bij blijven, puur genot met die hond en de vlammenwerper. Tarantino zoals we hem kennen.

Maar de film moet het vooral hebben van de jaren 60 Hollywood sfeer. Je waant je gewoon écht in die tijd. De hele aankleding, muziek (de trage versie van California Dreaming!) en namen zijn geweldig. Maar ook de fake trailers, posters, bioscooptitels. DiCaprio en Pitt zijn fenomenaal, vooral die laatste is echt een genot om naar te kijken. Zijn houding is zo cool. En Margot Robbie, wow. Just wow. Wat is zij toch een ongelofelijke schoonheid. Dat korte rokje en die benen. Er zat sowieso genoeg vrouwelijk schoon in de film, precies zo gefilmd dat je niks ziet, maar wel mag genieten. Net als het gehele camerawerk weer uniek en intrigerend is. Van die heerlijke shots met koplampen van de auto of met de mooie landschappen op de achtergrond.

Wat ik van de week hier al postte; ik had niet verwacht dat dit in de buurt zou komen van de allerbeste titels van Tarantino, maar dat hoeft ook niet. Ik heb me er erg goed mee vermaakt. De film had best een half uur korter gemogen, maar als je dat begin door bent dan heb je nog bijna twee uur erg leuk vermaak. Het is alleen geen film die ik nog snel eens een tweede keer ga bekijken denk ik.

Vooruit, ik ben gul: 4*

Hippie assholes

Mooi tijdsbeeld van eindjaren 60 tot in detail doorgevoerd met decors, kleding, muziek en radioreclames maakt het een lust voor het oog en oor. Daar heb ik wel van genoten.

Het verhaal an sich was echter bij vlagen wat traag en langdradig. Vooral in het begin moest ik er wel echt even in komen. De ode aan Hollywood westerns en dergelijke duurde me wat te lang en leek eerder op opvulmateriaal.

Halverwege komt de vaart er dan eindelijk weer in en komt er op z'n Tarantino's weer lekkere humor en geweld om de hoek kijken, zij het wat afgemeten. Desondanks wel voldoende voor de sfeerschepping maar het zal niet mijn favoriete Tarantino worden.

De film is een "slow burn" zoals meer Tarantino films, maar deze is het in sterkere mate. Dit was voor mij echter geen probleem want de film keek zeer prettig weg en de muziek accentueerde dat nog eens extra. Op het latere gedeelte na is er qua verhaallijn niet echt veel dat er gebeurt maar dat stoorde mij niet. Ik denk dat als ik de film nog eens een keer zal kijken, dat het gebrek aan pacing mij wat meer zou kunnen opvallen. Maar evenals bij The Hateful Eight vond ik dit een prettige film om naar te kijken en had ik het niet erg gevonden als de film nog een half uur langer was geweest. Mijn favoriet van Tarantino blijft echter nog steeds Jackie Brown.

Ik lees lovende recensies maar tegelijkertijd ook mindere reacties van kijkers, ook in de bioscoop viel me dit wel op. Iedereen moet de nieuwe Tarantino zien. Hierbij verwachten mensen een intelligent verhaal en lompe actie, iets wat deze film op 1 scene na, en dan ook wel heel nadrukkelijk, niet biedt.
Tarantino maakt films vooral voor zichzelf; zijn liefde voor het vak, het romantiseren van klassiekers en tijdsbeelden spat ook hier weer vanaf. Tot in de allerkleinste details zorgt hij voor perfectie en voor veel herkenning, al gaan zijn verwijzingen hier wel ver en zullen weinigen het als zodanig herkennen. Zo worden de Italiaanse filmtitels als lollig gezien, maar dergelijk titels waren gebruikelijk (en dikwijls inderdaad ook grappig). Daarnaast speelt hij met echte filmbeelden en laat hij op ludieke wijze legenden langskomen. Dit levert enkele hilarische scenes op.

Tarantino biedt hier een unieke filmervaring door je mee te nemen in het tijdperk van Hollywood jaren '60 en de bijbehorende levensstijl. Daar moet je als kijker in mee willen gaan. Zo niet, dan is het lang wachten op de climax. Verwacht je een film met een verhaal in de conventionele zin van het woord kun je deze film misschien beter links laten liggen. De film zal dan ook niet aan de verwachtingen van het grote publiek voldoen, een publiek waar deze film - ondanks de hype - niet op gericht is.

Vakmanschap en meesterschap. Maar of die voldoende zijn om van een film een meesterwerk te maken? Het antwoord luidt in het geval van de nieuwe Tarantino 'neen'. Oh ja, er valt meer dan genoeg te genieten. Los Angelos anno 1969 komt volstrekt geloofwaardig tot leven, met het acteren is niks mis en het scenario is ogenschijnlijk losjes een aaneenschakeling van scènes, maar blijkt bij reflectie geniepig goed in elkaar te zitten. Ik noem slechts de vele scènes waarin de onconventionele dialoog als een leidend motief functioneert: o.a. praten met je hond, praten tegen een bandrecorder, in de auto via gebarentaal communiceren met een liftster en een dialoog via een intercom. Redelijk geniaal, met als hoogtepunt het non-verbaal reageren van actrice Margot Robbie als Sharon Tate op het optreden van de echte Sharon Tate in The Wrecking Crew en op de reacties van het publiek dat met haar in de zaal zit. Ik voorspel dat een klassieke scène is geboren.

Wat is er dan mis met deze film? Eigenlijk helemaal niets. Maar... ik zat erbij en ik keer ernaar, soms met een glimlach, meestal onbewogen. Geen brok in de keel, geen op-het-puntje-van-mijn-stoel, geen melancholie, geen verdriet, geen siddering... geen enkele emotie. Een nieuw inzicht dan: in de tijdgeest, in het oeuvre van Tarantino? Ook dat niet. Slechts bewondering voor zijn vakmanschap en zijn meesterschap. Nu is dat meer dan je van menig regisseur kunt zeggen. Zo is het ook wel weer.

Wat een geweldige film. Helemaal hoe Tarantino met je verwachtingspatroon speelt. Iedereen weet het lot van Sharon Tate en er dan zo’n draai aangeven. Dat laatste half uur zodra de cult in beeld komt in die auto weet je gewoon dat shits gonna hit the fan en er dan zo’n onverwachte draai aangeven. Ook tijdens dat laatste shot als Leo die poort loopt wordt het op zo’n manier gefilmd dat je nog denkt dat het elk moment gaat gebeuren.

Er zitten ook een aantal puntje op je stoel momenten in zoals in de 1e scène van IB met Waltz, misschien is het in deze film zelfs beter uitgewerkt maar ik heb IB allang niet gezien dus misschien vergis ik mij hier in.

Ik raad iedereen aan zo min mogelijk over deze film te lezen. Het is misschien handig om Sharon Tate en Charles Manson te wiki’en voor de backstory. Als je de backstory niet weet kan de film misschien een stuk minder bevallen door wat ik onder in mijn spoiler heb benoemd.

Vermakelijke Tarantino, maar ook weer niet geweldig. Vooral het begin is zeer genietbaar, met veel hilarische scenes. Die hilariteit drijft overigens (en niks ten nadele) heel knap op de bekende status en de acteerkwaliteiten van Pitt en Di Caprio. Het is, bij velen vermoedelijk onbewust, vooral de voorkennis bij het publiek over deze acteurs die eigenlijk doodgewone scenes tot bijzondere, soms iconische hoogtes doet drijven. Het is iets ongrijpbaars, en Tarantino doet dit fantastisch.

Toch worden de grappen langzaam wat flauw, en slepen de scenes zich voort zonder ergens naartoe te werken. En hoewel ik films waar het plot niet centraal staat vaak prima kan pruimen, wordt het hier langzaam vervelend. Scenes rijgen zich aaneen zonder logisch verband, en dienen vooral om een (overigens leuke) jaren '60-sfeer te scheppen, zoals ook door Onderhond opgemerkt, en om wellicht als losse scenes hergebruikt te worden, voor de boeken. Maar zelfs op zichzelf zijn veel scenes onbevredigend, bijvoorbeeld die op de Spahn ranch, waar net iets meer uitgehaald had kunnen worden. En het hele nietszeggende zijplot met Sharon Tate vond ik maar niks, maar misschien is dat ook omdat ik Margot Robbie een vervelende actrice vind.

De geweldsexplosie aan het eind is er natuurlijk flink over en totaal niet in sync met de rest van de film, maar ook dat is een gimmick van Tarantino die de kijker voor lief moet nemen.

Zo maakt Tarantino vooral een meta-film die zeer komisch is bij vlagen (en vooral het eerste half uur), maar te weinig brengt (waarschijnlijk omdat het zo'n meta-film is) en de lange zit niet echt rechtvaardigt.

Oja, blijf bij de aftiteling wel even zitten, daar volgt nog iets geinigs.

Hoezo, 'spoorde niet'? Als je toen zelf 19 was, zou je goed moeten weten dat het er nu eenmaal zo aan toeging in die tijd! Dobberen in het zwembad, leuk meissie gespot, whisky sour erbij... genieten, man! De film weet deze heerlijke vrijbuitertsperiode met een aanstekelijk je-m'en-foutisme te illustreren. Lamme goedzak Brad Pitt doet eventjes een Natalie Wood'je.. maar toch blijft het een prima kerel! Ach, een meesterwerk is het misschien niet, maar als laagdrempelige, reactionaire stoner komedie zeer geslaagd. Met veel welkome onderbuikgevoelens naar hippies toe (en de huidige 'woke' generatie door Lena Dunham als één van de Manson meiden te laten opdraven?). Di Caprio charmeert en krijgt met de jaren steeds meer de allure van een rechtse bullebak. In die scène waar hij haast schuimbekkend van woede de Manson hippies van zijn oprit verjaagt, evoceert hij meer Howard Hughes dan in The Aviator...waar hij Howard Hughes moest vertolken. Tarantino heeft gewoon gelijk, alles was vroeger veel beter. Die stelling zet hij kracht bij met enkele magistrale sekswensen waar Brad Pitt achter het stuur woordloze uitwisselingen heeft met een liftend Manson delletje. In die tijd wist men tenminste dat een gebaar soms veel krachtiger is dan eindeloos geouwehoer. Met die wijsheid rond ik deze recensie af en probeer ik – tevergeefs – al gesticulerend nog een whisky sour aan de bar te bestellen.

Dit zal zeker NIET Tarantino's laatste film zijn. Het is zeker niet de klapper waarmee hij zijn carriere zou beëindigen. Verhaal sabbelt 2,5 uur van de hak op de tak. Als je het verhaal van Sharon Tate kent, dan wacht je op deze finale. Het einde is sterk en ook weer grappig. Beste rol is die van Brad Pitt. Dicaprio en Margot Robbie stellen wat teleur. In het geheel een redelijke film voor 1 keer gezien te hebben.

Een sprookje op zijn Tarantino's. Resultaat reken ik niet tot zijn beste films, maar zelfs een Tarantino die ik niet indeel bij de betere geeft nog genoeg aanknopingspunten die het de moeite waard maken. Duurt lang voordat Once upon a Time op gang komt, de eerste anderhalf uur bestaat voornamelijk uit sfeertekening(prachtig gelukt trouwens, de 60's zijn zelden zo mooi weergegeven) en enkele welbekende Tarantino dialogen. Allemaal meer van het niveau glimlach, dan dat je er echt door wordt geraakt, zo easy going dat je een enkel pareltje(de dialoog tussen Dalton en een ambitieus tienermeisje....schitterend) over het hoofd kan zien. Pas als Booth/Pitt terecht komt op de ranch waar de Manson volgelingen schuilen, komt de noodzakelijke spanning en dreiging in het verhaal, fantastisch en legendarisch hoe Quentin vanaf dat moment speelt met de verwachtingen van de kijker. Zelfs de enkele keren dat het dan anders afloopt dan dat je verwacht, voelt je je geenzins bedrogen. Het niet op de realiteit gebaseerde einde, gaf in Amerika nogal heftige reacties omdat het weinig eerbied zou tonen voor Tate en haar nabestaanden, maar dat is onzin. Wie dat beweert begrijpt de opzet van de film niet(een wishful thinking verhaal, een sprookje dus), vind net dat Sharon Tate door deze opzet heel goed naar voren komt. Tarantino heeft zeker geen misbruik gemaakt van zijn creatieve vrijheid, maar een passende toevoeging aan het bekende verhaal geplaatst, wat stemt tot nadenken en zinvolle stof tot discussie geeft. Denk eerder dat de nabestaanden van Bruce Lee niet al te gelukkig hoeven te zijn met hoe deze legende hier wordt neergezet, echt een minpunt. Verder, zoals te verwachten, erg goed acteerwerk van de hoofdrolspelers, waarvan vooral Robbie indruk maakt, omdat ze vrijwel zonder tekst toch een fraaie karakterisering weet te maken. Blijft ook opmerkelijk dat diverse sterren(hier zijn dat Al Pacino, Kurt Russell, Bruce Dern) genoegen nemen met een rolletje van niets, alleen maar om er bij te zijn? Al met al een bioscoopbezoek zeker waard, maar niet de absolute topfilm waar je bij QT altijd op hoopt, wel een die mogelijk later steeds beter wordt als je hem helemaal kunt ontleden. Zal hem derhalve zeker nog eens een herkansing geven, maar voorlopig hou ik het er op dat deze film over Hollywood zelf toch te narcistisch is en de humor en het sarcasme van bijvoorbeeld The Player mist om blijvende indruk te maken

Briljant geregisseerde nostalgie met (alweer) een foutloze vertolking van Leonardo DiCaprio en Brad Pitt in topvorm. DiCaprio speelt de rol van Rick Dalton, de ster van een populaire westernserie uit de jaren '50 die anno 1969 vooral gastrolletjes als schurk in pilots voor nieuwe series speelt. Cliff Booth [Pitt] is al geruime tijd Ricks stuntman en omdat Rick niet meer zelf mag rijden betaalt hij Cliff om zijn chauffeur, klusjesman en rechterhand te zijn. Wanneer de flamboyante producer Marvin Schwarz (zonder -t!) [Al Pacino] Rick een rol biedt in een spaghettiwestern krijgt zijn carrière een nieuwe impuls. Daltons buren zijn Roman Polanski [Rafal Zawierucha] en Sharon Tate [Margot Robbie] en wanneer Cliff flirt met één van de meisjes [Margaret Qualley] van de Manson-Family lijkt het niet zo moeilijk te voorspellen hoe het gaat aflopen.

"Once Upon A Time... in Hollywood" is vooral een smörgåsbord van losse ideetjes en cameo's (Michael Madsen, Kurt Russell, Bruce Dern en de in maart overleden Luke Perry om er maar een paar te noemen), maar Tarantino's kennis van en liefde voor de wereld die hij hier neerzet is voelbaar in elke frame. Het resulteert bovendien in een paar onvergetelijke shots, waaronder één van de meest indrukwekkende tracking shots van een man te paard. Dit is meer een reconstructie van een tijdperk dan een film, maar wel ééntje met een paar twists (Mike Mohs scène als Bruce Lee is een hoogtepunt), waarvan de extreem gewelddadige finale waarschijnlijk de meeste stof tot napraten geeft.

Vrij vroeg in de film zegt Al Pacino hoeveel hij van al dat schieten in films houdt, waarna hij een machinegeweer nadoet. Letterlijk datzelfde geluid kwam uit een jongen naast mij toen de film was afgelopen. Zijn woorden: ‘Vette film, vooral op het eind met die vlammenwerper!’, waarna hij het geluid van dat ding begon te imiteren. Ik blijf het toch bijzonder vinden hoe Tarantino door zo’n groot publiek op handen wordt gedragen. Want ook in Once Upon a Time in Hollywood zitten momenten die iedereen leuk zal vinden, zeker rondom de climax. Maar zo heel toegankelijk vind ik een bijna drie uur durende liefdesbrief aan de cinema van de jaren 60 nu niet. En toch, een ramvolle bioscoopzaal vond het fantastisch. Het blijft bijzonder hoe Tarantino’s films enerzijds toegankelijk en anderzijds alles behalve toegankelijk zijn. Maar - en dat blijkt nu ook weer - Tarantino komt overal mee weg.

Once Upon a Time in Hollywood gaat geregeld alle kanten op. Stijlen als jumpcuts, een verteller in de vorm van een voice-over of splitscreen wordt één keer toegepast en komen daarna niet meer terug. Waar dat bij de één wordt gezien als rommelig of amateuristisch, bij Tarantino is het vaak ineens cool en rebels. De beste man zou continuïteitsfouten nog kunnen verkopen als stijlkeuzes en iedereen loopt er mee weg. Of hij noemt ze gewoon een ode. Want dat is Once Upon a Time in Hollywood; een lange ode aan de oude filmwereld. Wederom vraag ik me daarbij af hoe de film zo’n groot publiek aanspreekt. Ik snap dat cinefielen of mensen die het Hollywood in de jaren 60 hebben meegemaakt hier opgewonden van raken, maar de film voelt ook geregeld als één grote inside-joke. Gevalletje ‘je had er bij moeten zijn’.

Verder gooit Tarantino weer al zijn fetishes erin. Dus we krijgen veel - héél veel - shots van rondrijdende auto’s onder een mopje jaren 60 muziek. Denk dat twintig minuten van de film bestaat uit rijdende shots van auto’s. Verder bevat de film een scala aan blote voeten en natuurlijk enorme dialoogscènes die een sfeer neerzetten, maar de plot niet echt verder helpen. Schijnbaar is Tarantino bang dat hij nooit meer een western kan maken als hij zich aan zijn ‘ik wil maar tien films maken’ regel houdt, dus doet hij dat hier er ook even bij. Prima scènes allemaal, maar ze hebben zo weinig met de rest te maken, dat ze ook onnodig voelen. Sowieso vraag je je bij Once Upon a Time in Hollywood steevast af waar het naar toe gaat. De film doet alsof de Manson familie een belangrijke rol speelt, maar het wordt er eerder met de haren bij gesleept. Once Upon a Time is een film over Rick Dalton, een acteur op zijn retour. Tweede hoofdrol is voor zijn stuntman, waarvan men zegt dat hij zijn vrouw heeft vermoord. Maar na een paar regels tekst wordt daar nooit meer over gesproken. Margot Robbie krijgt in het promotiemateriaal veel aandacht, maar speelt eigenlijk maar een veelal onbelangrijke bijrol. We zien haar dansen, haar koffer inpakken of een film kijken, that's it.

Met Once Upon a Time in Hollywood levert Tarantino over het algemeen weer een prima film af, maar eentje waar vooral het einde memorabel is. In tegenstelling tot een Inglourious Bastards - nog steeds één van zijn beste films - waar de film vol zit met spannende scènes, zijn de eerste twee uur van Once Upon a Time eigenlijk niet zo memorabel. Prima gemaakt, maar ze vallen in het niet bij de krankzinnige climax. De eerste twee uur van de film leunt grotendeels op DiCaprio, die ook een erg sterke rol speelt. Pitt vond ik daarentegen nogal vlak, pas later in de film wordt zijn rol iets leuker. Verder zit de film vol met typische Tarantino-acteurs als Kurt Russell, Bruce Dern of Michael Madsen, die even verschijnen voor een scène, maar verder ook weinig indruk maken of belangrijk zijn voor de plot.

Overall is Once Upon a Time in Hollywood verre van Tarantino’s beste film, maar alsnog geen straf om naar te kijken. De film is een flinke zit en boeit zeker niet de volledige twee uur en 40 minuten. Maar - net als bij Pulp Fiction - als Tarantino de boel een beetje spannend maakt, werkt het goed. Het einde is leuk. En DiCaprio een uitstekende lead, hij speelt in ieder geval een stuk beter dan in Django Unchained. Alsnog zou ik dolgraag eens een film van Tarantino zien van 90 minuten. Maar gezien hij steeds zegt nog maar één film te willen maken, is de kans waarschijnlijk groter dat dat meteen zijn langste film aller tijden wordt. Dus nóg meer gesprekken, jaren 70 muziek en blote voeten.

Vooruit, 3,5 sterren.

Een film die om de personage Rick Dalton draait en zijn stuntman cliff. De setting is prachtig gemaakt en je voelt je echt even terug in de jaren 60. Maar de film kwam maar niet op gang en vond ik erg langdradig. De eerste 1,5 uur heb ik wel 5x op mijn horloge gekeken en wist het me weinig te boeien. Lange dialogen en je afvragend waar gaat dit allemaal naar toe. Dicaprio vond ik echt klasse spelen in de film. Die word in mijn ogen steeds beter. Grappig dat Michelle Philips en Cass Elliot van de mamas en de papa's voorbij kwamen en Bruce Lee die wel werd neergezet als een betweterig mannetje die iedereen wel kon verslaan vond ik ook wat tenenkrommend aangezien ik dat beeld niet heb van hem. Al met al vermakelijke film met goede acteurs. Het is wel een lange zit en kwam een beetje nietszeggend uit de bioscoop.

"I hired you to be an actor, Rick, not a TV cowboy. You're better than that"

Wow, wat een genot deze film. Ik moet zeggen dat ik niet per se een Tarantino fan ben en niet al zijn projecten vind ik bijzonder. maar deze film heeft veel indruk gemaakt. Misschien komt het omdat once upon a time in Hollywood wat anders is dan de typische Tarantino verhalen. Misschien spreekt deze mij daarom het meeste aan.

De sfeer van de 60s en de locaties in Hollywood zijn fenomenaal en zijn een absoluut genot om te zien. Combineer dit met een een aan lage wal geraakte acteur en zijn stuntman en je hebt bijna 2,5 uur kijkplezier. Hippies, decadentie, westerns en verval. Het is een geweldige cocktail.

Leonardo DiCaprio en Brad Pitt spelen de sterren van de hemel. De chemie tussen de twee is duidelijk en neigt naar meer. Kleinere rollen van Al Pacino, Margot Robbie en timothy Olyphant vullen het verhaal ook uitstekend aan. De scene met Bruce Lee is een waar plezier om te zien en ik heb hard moeten lachen. Geen acteur deed onder voor de andere.

De stille momenten, de dialogen, de muziek en een gestoorde climax van een aantal minuten aan het einde van de film maken een memorabele ervaring. De kleine 2,5 uur zijn voorbij gevlogen en ik snak naar meer. Ik denk dat ik deze nogmaals in de bioscoop ga zien voordat het te laat is. Encore!

*4,5

Inmiddels de film laten bezinken en mijn 2,5* blijft.

Quentin Tarantino geeft de kijker iets bijzonders, maar bijzonder is niet altijd goed genoeg. Het was een enigszins verwarrende kijkervaring. Opnieuw zit iedereen sterk in zijn rol, het is opvallend overtuigend, maar tegelijk vind ik het allemaal maar bullshit. En ik kon bijvoorbeeld helemaal niet lachen tijdens de Bruce Lee scène. Het verhaal van Sharon Tate kende ik al en las er vorige week nog een uitgebreid stuk over het Veronica magazine. Er is mij bijzonder weinig bijgebleven, dus dat zegt voor mij wel genoeg. Vooral omdat het zo'n lange film is. Meestal bij een QT film genoeg memorabele momenten, maar niet dus.

Once upon a Time in Hollywood is een film geworden die mij eigenlijk niet prikkelt. Het is saai/langdradig, te weinig suspense en niet grappig genoeg. Goede acteurs en aankleding kunnen de film niet redden. Zoals we weleens zeggen: van een mooi bordje kan je niet eten. En wat Q.T. doet in Inglourious Basterds (de geschiedenis herschrijven) doet hij hier dunnetjes over. Maar deze keer doet het mij helemaal niets! 1 pluspunt is dat het vanaf nu alleen maar weer goed kan worden. Al wordt het dan wel zijn laatste film. En ik kan mij niet voorstellen dat het weer zo matig wordt zoals OuaTiH

Leuk geprobeerd Q.T., maar ik trap er niet nog een keer in. (wat betreft het laatste kwartier)

1. Pulp Fiction.
2. Inglourious Basterds
3. Kill Bill Vol. 1 (Vol. 2 een stuk minder!)
4. Reservoir Dogs
5. The Hateful Eight
6. Django Unchained
7. Jackie Brown
8. Once upon a Time in Hollywood
9. Death Proof is een officiële Quentin Tarantino?

2,5*

Beh... best gezapig eigenlijk. Niet dat ik er heel veel van verwachtte, maar hier zat nog minder sjeu aan dat ik had voorzien. Hele krappe 3*

Ik ga niet nog eens herhalen wat zo velen al gezegd hebben, daarom hou ik het kort: wat een topfilm!

En vooral even blijven kijken naar de aftiteling.....

Afgelopen donderdagmiddag gaan kijken in Antwerpen. Blijkbaar was het in België een nationale feestdag, want ik kwam in een ongewoon drukke binnenkomst hal en volle zaal terecht.

Film volgt de (non-)belevenissen van een ooit populaire acteur uit een inmiddels al jaren geleden opgedoekte western tv serie en zijn stuntdubbel te Hollywood in het jaar 1969.

Tarantino weet de sfeer uit die tijd fantastisch weer te geven, de authenticiteit straalt er vanaf, alles ziet er perfect en weergaloos uit. De acteurs zijn zonder uitzondering erg goed, zeker de twee hoofdrolspelers zetten allebei op hun eigen manier een sterke prestatie neer. Als kijker ga je van deze twee personages gedurende de film houden en hoop je dat ze uiteindelijk allebei weer succes zullen krijgen.

Helaas is naast dit alles Tarantino "vergeten" ook maar iets wat op een plot, of verhaaltje, lijkt te vertellen. Ruim twee uur lang naar alleen maar sfeer en wat amusante cameo's en inside jokes kijken is toch echt ietwat te veel van het goede.

Hoe goed ook gemaakt, voor de zoveelste keer Pitt minuten lang in een auto rond te zien rijden, of zijn eten op zijn fornuis te zien klaar maken, dit gaat op een gegeven moment vervelen.

Zelfs de bekende conversaties, waar Tarantino zo beroemd om is geworden, zaten er nauwelijks in, in ieder geval te weinig en al helemaal geen instant klassiekers, die je nog lang bij zullen blijven.

Ook van enige spanning in de gebeurtenissen was nauwelijks wat te merken, op één scene na, die wanneer het door Pitt gespeelde karakter de ranch bezoekt, waar de Manson family zich heeft gehuisvest, de enige werkelijk sterke scene, die je op het puntje van je stoel doet geraken.

Verder is er nog een hoogst gênante Bruce Lee scene, waarin deze filmlegende en martial arts icoon te kakken wordt gezet. Ik zat daar echt met plaatsvervangende schaamte naar te kijken. Dit kan echt niet. Wat een wanvertoning! Iedereen verder in de zaal zat natuurlijk heel erg te lachen.

Rol van Robbie stelt geen ene bal voor, je ziet haar lachen, dansen, eten, lachen, zichzelf bekijken in de bioscoop, lachen en thuis bij een plaatje nog meer dansen. Tekst heeft ze nauwelijks, maar ze ziet er wel fantastisch uit.

Eigenlijk dus zoals het wezen van de gehele film: oogt fantastisch, maar inhoudelijk was het niet veel.

En dan in het laatste half uur, wat totaal niet bij de rest van de sfeer paste, krijgen de bioscoopbezoekers nog even het portie geweld, waar ze kennelijk voor waren gekomen, want plotseling zag ik mensen opveren en eindelijk eens niet op hun mobieltjes kijken en de film ten langen leste gaan volgen en dan na afloop uiteraard roepen "Wat een vette film!" het wel niet was! Zucht!

Zoveelste teleurstelling van Tarantino, die nu al drie films het spoor totaal bijster lijkt te zijn.

Een vier, ofwel twee sterren.

Alweer de negende film van een van mijn favoriete regisseurs: Quentin Tarantino. Met grote verwachtingen, ook na het lezen van positieve recensies, keek ik uit naar deze film. Echter heeft de film mij grotendeels teleurgesteld. De film is totaal anders dan Tarantino's eerdere films.

Allereerst de positieve aspecten: de film is één groot eerbetoon aan de Amerikaanse/Italiaanse filmindustrie van de jaren 60. Het is mooi om te zien hoe Tarantino het bruisende LA van 1969 in beeld brengt en een aantal mooie shots weet te presenteren. Ook passeren bekende gezichten, waaronder Bruce Lee en Roman Polanski, de revue en hebben een kleine rol binnen het verhaal.

De hoofdpersonen, Rick Dalton (Leonardo Dicaprio) en Cliff Booth (Brad Pitt), zijn zeer interessante en vermakelijke personages die goed zijn bedacht door Tarantino. De acteerprestaties zijn ook zeer goed. Ook de 'echte' personages, op Bruce Lee na, worden naar mijn mening goed weergeven.

Toch wordt de film op een te traag tempo opgevoerd. De film wordt gekenmerkt door veelal saaie scene's waar weinig tot bijna niks spannends of leuks in gebeurd. En daar waar je als kijker denkt een toffe scene tegemoet te komen, kom je weer bedrogen uit. Tarantino had met het verhaal veel meer kunnen spelen en scene's veel vetter kunnen maken. Daar waar de dialogen in de vorige films ijzersterk waren, waren die in deze film over het algemeen zeer flauw en zelfs slaapverwekkend. Ook gedenkwaardige Tarantino-personages ontbreken, daar waar Tarantino meer beroep doet op bestaande mensen. Ook ben ik bang dat veel mensen het ware verhaal achter Sharon Tate niet weten en daarom een bepaalde context missen.

Al met al een vermakelijke film, maar toch zie ik veel gemiste kansen en had dit een veel betere film kunnen zijn. Of ik deze schaar in het rijtje van Tarantino's beste films? Absoluut niet. Ik hoop daarom dat hij echt nog een tiende film maakt als waardige afsluiter, want dat is deze film niet.

Een vermakelijke film van Tarantino.

De zaal waar ik en Pomodorini in zaten zat best vol. Duidelijk met een wat ouder publiek en daardoor vielen wij wel op. De film heeft weinig plot, dit vond ik niet heel storend maar hierdoor sleepte het wel een beetje af en toe. De film is gelukkig wel komisch en er valt genoeg te lachen. En natuurlijk krijgen we weer close-ups van voeten te zien, ik snap niet waarom sommige mensen een voet fetisj hebben . Het viel mij op dat Margot Robbie als Sharon Tate erg weinig te doen heeft in de film, gelukkig is ze wel knap en maakt dat voor mij dan niet zo veel uit. Brad Pitt had duidelijk de leukste rol en de beste scènes komen ook van hem af. Met de bloederige climax als hoogtepunt, dat was echt geweldig haha! De film heeft een erg vreemde opbouw en ik vind dit ook een van de meest ontoegankelijke films van Tarantino. Ook heeft de film een geweldige soundtrack! Ik denk niet dat het mainstream publiek zich satisfied voelt na deze film.

3.5*

O ja, hier nog een paar lijstjes van letterboxd:
‎mijn top 9 tarantino films, a list of films by Nathaniel Nathaniel • Letterboxd
‎Tarantino films ranked by the amount of violence (imo), a list of films by Nathaniel Nathaniel • Letterboxd
‎Tarantino films ranked on how realistic the violence is (imo), a list of films by Nathaniel Nathaniel • Letterboxd

Leuke film die zonder een duidelijk verhaal toch vermakelijk blijft. Iedereen heeft gewoon goed geacteerd en door de leuke soundtrack en afwisselende beelden blijft het leuk. Ik ben er mee eens dat de film in het begin langdradig is, ookal stoorde mij het niet erg. De komische actiescene aan het eind was wel erg leuk.

3.5*

Oh mijn God, een echt heerlijke film vond ik het!

Zo sfeervol en mooi gemaakt, de beelden, de muziek, het verhaal. I love it!

En dan kom je hier en lees je de meest treurenswaardige bespiegelingen en theorieën. Sommigen echt te ver gezocht. Zo jammer.

Het is maar goed dat The Big Lebowski niet nu is uitgekomen.

Die was ongetwijfeld ook als nietszeggend niemendalletje weggezet door de kijkers ‘nieuwe stijl’.

Maar goed, ik dacht na 2 uur en 40 minuten: fuck, hij is al afgelopen! Bij ons een stille zaal. Wel veel witte succesvolle mensen denk ik want dat Aziaatje beuken ging er natuurlijk als zoete koek in, maar het was overall een supermooie avond die wat mij betreft nog 2 uur had mogen duren.

Dikke 5 sterren voor dit tijdsbeeld.

Zojuist deze film gezien in de Bioscoop. Zeer sterk verhaal met een goede opbouw. Veel historie verwerkt in de film. Dit is wel een film voor liefhebbers en zeker niet voor iedereen geweldig. Zeker als de verwijzingen in de films totaal onbekend zijn vanwege historie. Het geduld waarmee ieder detail de film opbouwt is heel goed gedaan. Een film voor liefhebbers, zeker geen allemansvriend. Persoonlijk is dit de beste die ik gezien heb dit jaar tot nu toe.

Wat ben ik blij dat ik niet veel gelezen heb op diverse filmsites, fora en andere social media.

Ik heb vooral genoten van de jaren 60 vibe, de leuke kleine bijrollen van diverse topacteurs, de heerlijke soundtrack, het rondrijden door LA, een top acterende Dicaprio en Pitt en een heerlijke climax.

Het gezeur over dat de film te lang is, de Bruce Lee/racisme scene, het Margot Robbie doet niet veel meer dan rondparaderen met haar knappe koppie etc etc.

Ik heb me de volle 2 uur en 40 minuten laten onderdompelen in de jaren 60 wereld van Tarantino en zijn ode aan de tijdsperiode en ik heb ervan genoten.

En aan de praktisch uitverkochte zaal te zien en horen, heeft de meerderheid daarvan zich ook prima vermaakt met deze film.

Aangezien de film 'Once upon a Time… in Hollywood' heet, geeft Tarantino een flinke draai aan de werkelijkheid; Tate die niet vermoordt wordt, maar juist de 4 bendeleden van de Mansonfamilie die Tate in de realiteit zouden vermoorden. Op zijn Hollywoods in een gruwelijke, bloedovergoten aflachtingsscène, totaal over the top, inclusief monsterlijke hond en een heuse vlammenspuiter. Waarna Tate Dalton uitnodigt voor een 'feestje' en lang en gelukkig verder lijkt te leven - geheel in de lijn van alle Hollywoodfilms van die tijd (het personage van Dalton haalde het einde nooit, aangezien hij altijd de rol van bad guy vertolkte. In Hollywood is alles nep, verloopt alles via een zelfverzonnen script, zo ook in deze film.

Leuk gevonden. Niettemin vind ik dit werkje maar half geslaagd. De film wil maar niet op gang komen (een verwijzing naar de dip in de carrière van Dalton op dat moment? Tarantino stelt de kijker echt op de proef), er zijn verdomd weinig dialogen die me op het puntje van de stoel deden zitten, de humor ontbreekt grotendeels (ook de Bruce Lee scène vind ik maar mwoh) en helaas helaas heb ik weinig scènes voorbij zien komen die erom deden.

Blijft over: het geweldige 60's sfeertje (bizar, die productie), een gelikte vormgeving/stijl, goed acteerwerk, een gering aantal geslaagde scènes en een erg toffe finale.

Kleine 3,5*
Weer een paar jaartjes wachten voor de volgende Tarantino. Hopelijk eindigt hij zijn carrière met een échte knaller, zoals hij deze film deed eindigen.

Omdat de carrière van zijn 'baas' een beetje in het slop raakt, besteedt Cliff Booth zijn tijd met rondrijden door LA en het oplossen van allerlei klusjes. Tijdens deze ritjes komt deze vermeende wife killing stuntman tot drie keer toe een hippiemeisje tegen die haar dagen liftend lijkt door te brengen.
Terwijl de carrière van Cliff zijn 'actor double' in het slop raakt, bloeit die van diens buurvrouw juist op.

Dit gegeven vormt de ruggengraat van deze film. Stukje bij beetje kom je meer te weten over stuntman Cliff Booth en het hippiemeisje, en acteur Rick Dalton en diens buren. Zak achterover in je bioscoopstoel met genoeg lekkers om te drinken en laat je tijdens de eerste twee uur meevoeren naar 1969 en geniet van de verwijzingen naar de filmwereld van de jaren '60. Misschien mag je in het laatste half uur van de film dan nog op een celebrity-feestje te gast komen...

De verwachtingen waren vooraf erg hoog en ze zijn grotendeels ingelost. Mijn favoriete regisseur Quentin Tarantino weet als geen ander hoe je een schraal plot toch bijna drie uur lang boeiend kan houden. Want er gebeurt bijna niks in de film, maar tegelijkertijd heel veel.

Zo draait het verhaal om de dagelijkse beslommeringen van acteur Rick Dalton en zijn stuntman Cliff Booth. Het ene moment rijden ze door het sfeervolle L.A. van de jaren '60 en het volgende moment zit je tien minuten te kijken naar een filmscène in een film, die losstaat van de rest. Het zorgt voor veel afwisseling in characters en plotjes, terwijl het hoofdverhaal zowat stilstaat.

De film is doorspekt met onnozele scenes die toch interessant worden door de enorme sterrencast. Pitt en vooral DiCaprio zijn echt weer subliem. Ongelofelijk goed geacteerd, met de woede-uitbarsting in de camper als goed voorbeeld, volledig geïmproviseerd. Voor Al Pacino was speciaal een rolletje geschreven, maar die viel een tikkeltje tegen en Margot Robbie is gewoon een mooie verschijning. En ik heb het helemaal niet zo op kindacteurtjes, maar ik was stiekem ook best onder de indruk van de kleine Julia Butters.

L.A. en de Hollywood Hills ademen veel sfeer. De muziek draagt hier ook zijn steentje aan bij. Tarantino's trademark is ook weer veelvuldig aanwezig: de voetjes. Zoals in alle QT-films wordt er weer met een knal afgesloten. Heerlijk over de top wat precies in de luchtige stijl van de film past. En toch als ik nu terugdenk zijn er, afgezien van het eind, geen scenes die er écht bovenuit springen. Er gebeurt ontzettend veel, maar het voelt meer aan als losse fragmenten dan als één geheel. Ergens wringt er iets waardoor ik deze niet bij zijn beste schaar. Maar geslaagd is ie zeker weten.