Once upon a Time in... Hollywood (2019)

Toen ik de film in de bioscoop zag was ik teleurgesteld maar nu ik ‘m gisteren op TV voor de tweede keer heb gezien vind ik ‘m toch wel vermakelijk. Wat Tarantino doet is niet alleen werkelijkheid en spel of fictie door elkaar halen (van acteurs die acteurs – dus de ‘echte’ mensen – achter de filmset spelen tot de verdraaiing van een historische gebeurtenis) maar zet in die gelaagdheid alles ook bewust op de kop: de man die in zijn films de stoere cowboy (of FBI-agent) speelt is in werkelijkheid een watje terwijl zijn stand-in – als het ware zijn schaduw – ook in het echte leven de ware (cowboy)held is. En in diezelfde omkering van werkelijkheid en fictie verslaat de held van de film onder invloed van LSD de Manson-hippies in plaats van dat die onder invloed van LSD (de vrouw van) filmmaker Polanski verslaat.

Eens herbekeken en wederom erg genoten van deze kleurrijke, meanderende ode aan het Hollywood van eind jaren '60, vlak voor het failliet van de zorgeloze, vrije hippie-tijd.

Voor sommigen zal het allemaal wat te kabbelend zijn, maar persoonlijk vind ik het heerlijk toeven in het universum dat QT neerzet. Ik las ergens dat je de sfeer in deze film kan vergelijken met die aan het eind van je laatste zorgeloze, lange zomervakantie, en zo voelde ik het ook aan.

Voornamelijk het duo DiCaprio, heerlijk silly als onzekere acteur voor wie het label has-been dreigt, en Pitt als zijn toeverlaat en coole stuntman gaan met de film aan de haal. De rest van de cast is eigenlijk bijkomstig.

Het plot, in welke mate daar sprake van is, is ook niet zo belangrijk. Het gaat om de sfeer en de 2 hoofdpersonages. Paar fantastische scènes wel, zoals de vechtscène tussen Cliff en Bruce Lee. Ook het hele stuk op Spahn Ranch is memorabel. Daarnaast zat ik te genieten van zowat elk moment dat Rick Dalton in beeld komt. Geweldig komisch personage.

Na een paar films die me minder lagen zoals The Hateful Eight en Django Unchained, komt Tarantino met een prent die meer ontspannen en melancholischer is. Zeker niet elke fan van de regisseur zal dit even goed kunnen smaken, maar ik vind het 1 van zijn allerbeste films. 4,5*

Door het laatste uur krijgt hij nog een voldoende. Maar wat is het de eerste anderhalf uur toch ongelofelijk saai. Jammer. Les is more!

Ik snap niet wat hier nu mooi aan is aan deze film,is hélémaal niks aan.

Wat een waardeloze film,telkens van de hak op de tak,allemaal verschillende verhaaltjes!!!!

Ik snap niet waarom deze top-acteurs hier aan meedoen.

endan ruim 3.5 sterren

Prachtige film!

Prachtig verhaal!

Prachtige dialogen!

En wat een goed acteer werk van zowel Leonardo Dicaprio en Brat Pitt

Ik heb de film ook maar eens voor de 2e keer bekeken. Ik heb er een half punt afgehaald....

O ja ik begrijp best dat movie-buffs helemaal leip gaan op deze film (of alleen maar omdat het QT is?). Ja ik zie de ode aan westerns en de liefde voor de oude film. Ja ik zie de verheerlijking van hippie tijdperk. Maar mag mij dat weinig doen? Mag ik iemand zijn die graag een leuke, spannende, onderhoudende film ziet met een goed verhaal?

2,5 uur naar een opbouw gekeken, wat in max een uur gekund had voor de (verwachte) brute climax in Tarantino stijl! Yes, daar wachtten we allemaal op! Verder vond ik de scène met Pitt en Bruce Lee grappig, maar dat was het dan. Vele bekende gezichten gezien, voegt het iets toe? Niet echt. De usual suspects die QT vaker gebruikt. Margot Robbie is pure eye candy (niet verkeerd overigens).

Nee, ik ben er van overtuigd dat wanneer dit QT's 1e of 2e film was geweest, de reacties veel slechter waren. Tarantino heeft iets prachtigs opgebouwd de afgelopen decennia en dat stelde hem in staat deze prent te maken, zonder veel kritiek te krijgen. Ook best knap als je erover nadenkt. Maar ik hoop dat zijn laatste prent toch weer een old school Tarantino flick wordt ala Pulp of Bastards. Zal mij benieuwen!

2,5* na beziening

Ik heb mezelf van wat meer achtergrond informatie voorzien door het kijken van de serie Aquarius. Nu kon ik OUATIH ook veel beter plaatsen. Prachtige film, waar voor mij de sfeerschepping en DiCaprio eruit springen. Ook het einde raakte me.

Het blijft toch jammer dat de film zonder voorkennis toch wat betekenisloos blijft. Ik denk dat wanneer ik was opgegroeid in de 60/70s, me dit nog meer had gedaan

Toch een dikke 4,5*

Net wanneer je denkt dat Tarantino zich na het meesterlijke Hateful Eight niet meer kan overtreffen, komt hij ineens met dit aanzetten.

Tarantino wordt in het vertellen van zijn verhaal natuurlijk ook heel erg geholpen door Pitt en DiCaprio die hier de sterren van de hemel spelen. Hun chemie spat van het scherm. Wat een genot om ze zo aan het werk te zien. DiCaprio overstijgt zichzelf in de scene dat hij met Olyphant aan het acteren is. Voor mij de beste scene in een film vol met beste en favoriete scenes.

Het verhaal, de setting, de supporting cast, editing, geluid, de tijdsperiode, de fantastische muziekkeuzes van Tarantino. The Hateful Eight is misschien Tarantono's meest volwassen film. Hier spat het jongensachtige weer vanaf. Waar ik het gevoel na de Kill Bill films dat hij dat een beetje was verloren.

Het is moeilijk om nog iets over Once upon a Time in... Hollywood te zeggen wat al niet is gezegd. Deze film heeft me werkelijk omver geblazen.

Herzien naar aanleiding van Tarantino's essaybundel. Ik las ergens dat hij, toen hij een bepaalde film van Brian de Palma de eerste keer had gezien, zei: "Zo, dat hebben we tenminste gehad. Nu kunnen we op de belangrijke dingen gaan letten en ècht genieten." Zo van: de plot is eigenlijk niet zo belangrijk, wat telt is stijl, acteren, details, structuur, de dingen waardoor je een film kunt herzien ook al kan je de plot wel drómen. Eigenlijk geldt dat wat mij betreft voor elke film die de moeite waard is. Zo vind ik Once upon a time in Hollywood bij de tweede keer kijken veel beter en leuker dan de eerste keer, nu ik me niet meer hoef af te vragen waar het allemaal heen moet gaan. En dat laatste is maar goed ook, want sommige scènes gaan ook nergens heen, of lijken dat althans niet te doen, of gaan veel te lang door, en toch zou ik na een tweede keer kijken hier niets van hebben willen missen. Net zo'n fraai tijdsbeeld als Damien Chazelle's Babylon, geweldige rol van DiCaprio, Pitt is nog iets beter (had eigenlijk wel gewoon de Oscar voor beste hoofdrolspeler verdiend in plaats van Joaquin Phoenix), en de climax is briljant. Op de één of andere manier geldt voor Tarantino's films: ofwel ze doen me niet veel (Kill Bill, Django unchained, zelfs Pulp fiction) ofwel ze krijgen van mij 5* (Reservoir dogs, Inglourious basterds, The hateful eight en nu dus déze). Hij blijft toch een unieke filmmaker.

Eens, goede films worden bij herziening beter en plot is nauwelijks van belang. Dat geldt voor mij ooknen ik vermoed voorcde meeste echte filmliefhebber. Het is de vorm (beeld, geluid, muziek, ritme, stijl, etc) waar het om draait.

Nou is het al niet veel soeps meer wat Tarantino de laatste tijd maakt, maar dit slaat wel alles zeg. Slaapverwekkende film zonder ook maar 1 mooie of memorabele scene, wat een niksigheid.

Grappig om te lezen dat ik niet de enige ben die een haat-liefdeverhouding heeft met Quentin Tarantino, hoewel de term 'haat' misschien wel wat ver gaat. Ik heb geen enkele film van hem een flinke onvoldoende gegeven, maar ik vind wel lang niet alles van hem even briljant. The Hateful Eight, bijvoorbeeld, was niet mijn film. Wel weet hij met zijn eigenzinnige stijl er telkens voor te zorgen dat ik toch best nieuwsgierig ben naar zijn volgende film.

Wellicht dat zijn (voor mij) tegenvallende vorige film er wel voor heeft gezorgd dat ik Once upon a time in Hollywood wat langer heb uitgesteld. Onterecht eigenlijk, want met deze film bleek ik wél te matchen. Om de olifant in de kamer maar gelijk te benoemen: de film duurt behoorlijk lang. En ja, ook ik had hier en daar wel het gevoel dat het wellicht iets té langgerekt was, maar toch heb ik het eigenlijk niet als storend ervaren. De sfeer is goed en je bent in goede handen bij deze acteurs. Zowel Leonardo DiCaprio als Brad Pitt spelen hun personages met verve en ze brengen de dia- en monologen met groot gemak. Het gros daarvan is zo leuk of boeiend dat je het eigenlijk ook gelijk allemaal wil onthouden.

Dat de film een hommage is aan de Hollywoodfilms uit de jaren '60 gaat grotendeels langs me. Althans, de liefde voor de industrie zie ik natuurlijk wel, maar de vele referenties zullen lang niet allemaal geland zijn. Dat is wat mij betreft oké. Ik geloof best dat het de ervaring nog wat leuker maakt, maar het is nu eenmaal niet een tijdperk waar ik mee ben opgegroeid, dus ik kan moeilijk eisen dat ik elke knipoog moet kunnen snappen. Maar ook dit hele 'euvel' hoeft wat mij betreft niet storend te zijn: ik kan de film prima volgen zonder dat ik elke kleine referentie meekrijg en ik denk dat het vooral gaat om hoe je de film ervaart. In het geval van deze Once upon a Time sta ik er vooral van te kijken hoe goed de film mijn aandacht wist vast te houden, terwijl er eigenlijk niet eens zo gek veel gebeurt. Of het nou gaat om DiCpario's filmopnames als cowboy, of Pitts side-quest naar de ranch: het zijn behoorlijk lange scènes, maar zowel qua vormgeving als acteerwerk dusdanig indrukwekkend dat het niet verveelt. Wat dat betreft wel interessant om erachter te komen of dit bij een herziening ook weer het geval zal zijn.

Alles mondt uit in een bloederige climax: een goede opbouw en ontknoping, waarbij er tevens (net als door de film heen) geregeld een beroep op de lachspieren gedaan wordt. De film liet mij met een tevreden gevoel achter. Een perfect epos wil ik het niet noemen, maar petje af voor de manier waarop Tarantino er hier voor zorgt dat ik aan zijn lippen blijf hangen.

4*

Ik mag wel zeggen dat ik een fan ben van de Tarantino films, met uitzondering van Jackie Brown (2*) Deze OUATH heb ik om een of andere rare reden de voorbije jaren laten liggen, er was niets dat mij aanzette om hem te kijken, alleen de titel al. Ik had het voorgevoel dat dit geen (echte) Tarantino voor mij is wat jammer genoeg ook zo was, er komen wel wat aardige delen in en daarom 2,5* en net geslaagd dus. Gelukkig met Margaret Qualley (pussycat) in een van de rollen wat de pijn verzachte

David Fincher to Direct 'Once Upon a Time in Hollywood' Netflix Sequel - variety.com