Once upon a Time in... Hollywood (2019)

Merkwaardige film weer. Eerst zit ik me de hele tijd af te vragen waarom dit verhaal verteld moest worden, dan komt die spannende scène waarin Brad Pitt op de Spahn Ranch rond gaat snuffelen, en dan die hilarische finale waarbij de geschiedenis net als in Inglourious basterds wordt herschreven, en dan zit ik me na afloop toch te realiseren dat ik toch weer een uiterst vermakelijke film heb gezien. Minder dwingend qua plot dan bijvoorbeeld Basterds of The hateful eight, maar met een briljante climax en een fantastische Brad Pitt.
        Goed dat ik voor deze film niet eerst even MovieMeter heb gecheckt – in de voorgaande berichten wordt het einde al flink gespoilerd. Zijn er hier nou echt zo veel gebruikers die nooit van spoiler-tags hebben gehoord, of denken ze allemaal dat mensen vooraf toch wel weten dat het einde van deze film nogal afwijkt van de historische werkelijkheid?

En Once Upon...voor de tweede keer. Beter bevallen doet hij zeker en het oog valt op meer zaken dan de vorige keer.

QT's ode aan de filmdustrie jaren '60 krijgt dan toch meer gestalte. Gisteren Django '66 gezien van de hand van Sergio Corbucci, een naam die valt en waar Rick Dalton op een gegeven moment voor gaat werken. Grappig zijn de details en kritieken die geuit worden die ook nog blijken te kloppen na het kijken van Django zoals morsig, ranzig en de benoemde nasynchronisatie. Tevens komt het beeld naar voren van 'de kliek', ons kent ons, het hebben van een reputatie, type casting en de vluchtigheid van carrière. Toch kan het met de knip van een vinger weer anders zijn. Het beeld van de Manson-gang klopt ook redelijk en de geweldsuitbarsting op het einde blijft een daverend hoogtepunt.

Ja Once Upon...slaagt al meer met zijn beeld dat overloopt van de nostalgie ook al moet de film nog altijd zijn meerdere erkennen in andere QT films.

En Once Upon...voor de tweede keer. Beter bevallen doet hij zeker en het oog valt op meer zaken dan de vorige keer.

QT's ode aan de filmidustrie jaren '60 krijgt dan toch meer gestalte. Gisteren Django '66 gezien van de hand van Sergio Corbucci, een naam die valt en waar Rick Dalton op een gegeven moment voor gaat werken. Grappig zijn de details en kritieken die geuit worden die ook nog blijken te kloppen na het kijken van Django zoals morsig, ranzig en de benoemde nasynchronisatie. Tevens komt het beeld naar voren van 'de kliek', ons kent ons, het hebben van een reputatie, type casting en de vluchtigheid van carrière. Toch kan het met de knip van een vinger weer anders zijn. Het beeld van de Manson-gang klopt ook redelijk en de geweldsuitbarsting op het einde blijft een daverend hoogtepunt.

Ja Once Upon...slaagt al meer met zijn beeld dat overloopt van de nostalgie ook al moet de film nog altijd zijn meerdere erkennen in andere QT films.

Ode aan het oude Hollywood met op de achtergrond de Manson family (creepy!!).
het einde vind ik zeer verrassend.
ik was heel even bang dat de Tate/LaBianca moorden zouden worden getoond, dat zou wel heel verwerpelijk zijn.

Langdradig, gebeurt niet veel, alles bouwt zich op naar het einde toe.

Deze film vind ik erg slecht geschreven, echt heel erg slecht. Er is geen verhaal, geen plot, geen duidelijke hoofdpersoon, geen duidelijke richting in het verhaal. Heel veel overbodige scenes en gesprekken. Ik vermoed dat er talloze verwijzingen zijn naar de filmindustrie en filmgeschiedenis, maar deze 'humor' is dan ook echt alleen maar geschikt voor de incrowd. Wel goed acteerwerk van de topcast, die om onduidelijke redenen blijkbaar loyaal is aan Tarantino. Aan het eind nog de nodige sadistische scenes, vaste prik bij Tarantino, zodat ik het eigenlijk nauwelijks als een spoiler hoefde te markeren.

Jij hebt kennelijk iemand nodig, die je richting geeft….

We gingen er eens goed voor zitten: dit meesterwerk zou komen. En uren later constateerden we, dat het bij tijd en wijle een goede film was, maar beslist niet het grote meesterwerk van Tarantino. Daarvoor is het te langdradig en gebeurt er soms weinig. Het einde is spannend en wordt ook lang uitgerekt. Gebeurtenissen konden we prima plaatsen, de kleuren zijn mooi, maar het grote epos is het m.i. niet geworden.

Omdat er verder op andere kanalen alleen christel. en stichtelijke programma's waren (the Passion, brrr....) was dit een goed alternatief om het paasweekend mee te beginnen.

Tarantino laat weer eens zien dat ie een briljante filmer is met een schilderpalet dat een stuk groter is dan dat van collega's. Kan me voorstellen dat hij vindt, zegt en denkt dat ie met z'n films full circle wil komen, waarbij met deze (laatste?) film dan Hollywood zelf onderwerp is. Dubbele bodems te over. Voelde ook een beetje aan als Paul Thomas Anderson's Boogie Nights, maar dan zonder de diepgang. Mist ook de 'swing & soul' van eerder werk als Jackie Brown.

Geen cijfer, want alleen het eerste uur gezien. Ziet er mooi uit, maar wat gaat het traag zeg. Daar had echt een half uur af gemogen. Dat plot-idee met de Manson family klonk goed, maar ik had geen zin om er helemaal op te wachten.

Verder valt me op dat je in films van Tarantino altijd ontzettend goed gebekte stoere hippe mensen tegenkomt. Nooit een keer iemand die twijfelt of die niet zo hip is. Wat dat betreft is het altijd glorieuze pulp wat hij maakt.

Tjonge, jonge, wat een tegenvaller. Laatst las ik over de film Bad Times in El Royal dat 't een mislukking was want 't had geen boodschap. In die film zaten alle elementen, filmtechnieken, dubbele lagen en bodems, die QT nogal dik aangezet etaleert: "Kijk mij eens films maken."

In OUATIH herhaalt QT zich tot vervelens toe. Uiteraard is alles tot in de puntjes verzorgd. Ik zal jullie verder niet vermoeien met het afzeiken van dit wanproduct, maar het in een metafoor samenvatten.

Tarantino wrijft in een bloedvlek op het behang en wijst naar de buren.

Nee, als je diepgang in je films wil brengen, als je er een heus kunstwerk van wil bouwen dan ontkom je niet aan een zeer persoonlijke boodschap. Wat dat betreft blijft David Lynch' INLAND EMPIRE ongeëvenaard.

Maar QT poogt nergens diepgang in de film te bouwen, dat is ook totaal niet zijn streven. Dus waarom de film er dan op veroordelen? En Inland Empire erbij halen slaat nergens op. Beide films kennen nauwelijks overeenkomsten.

Het is alsof ik een film als Raiders of the Lost Ark ga afkraken door te stellen dan er niks gedaan wordt met de innerlijke twijfels van de personages en het geen Andrei Rublev is.

Overigens snap ik niks van je metafoor. Hoezo wijst QT naar de buren? En waar staat de bloedvlek voor?

Inderdaad geen diepgang. Nee, niet eens een poging daartoe, want ... QT dobbert comfortabel aan de oppervlakte.

Dan zet ik voor jou de overeenkomsten tussen OUATIH en IE even op een rij. Beide films gaan over:
- Hollywood
- het maken van films
- de geschiedenis van Hollywood
- liefde voor films
- een aan lager wal geraakte acteur (actrice)
- de vermenging van rol en 't echte leven
- het sterrendom
- een waargebeurde moord(aanslag)
- jaren zestig muziek
- etc

Dat zijn enkel oppervlakkige overeenkomsten die vetrekking hebben op het onderwerp of de locatie.

Elke film begint met een idee. De ideeen waar IE en OUATIH vanuit voortgekomen zijn, hadden niet verder uitelkaar kunnen liggen.

Vandaar mijn vergelijk tussen Raiders en Rublev omdat in beide films religieuze artifacts centraal staan. Maa ik neem aan dat je snapt hoe ridicuul die vergelijking is.

Verder niks mis met een film die oppervlakkig is. De film wil ook niks anders zijn dan een ode aan een tijdperk en de b films uit die tijd. De oppervlakkigheid is dus nu net de passende toon.

Ik kan in je kritiek nergens vinden, waarom de film daarin faalt. Dat jij het niet leuk vindt, zal best, maar is gewoon n=1.

Gewaagd om een nare geschiedenis te herschrijven. Wat mij betreft niet echt geslaagd.
Maar ook geen slechte film.

Iets wat QT al eens eerder deed in IB. Maar het past goed binnen zijn oeuvre, waarin er sprake is van een film universum dat paralel aan het onze bestaat en zaken dus ook een andere uitkomst kunnen hebben.

Idd, maar die film ben ik (ook) niet echt kapot van.

Het idee op zich vind ik zeker sterk, hoe het uitpakt is een tweede. In 'Once Upon...' vind ik het eerder misplaatst, om niet te zeggen smakeloos, dus een 6 is nog een hoge score...

Ik vond het juist een enorme opluchting. Had me al twee uur lang grote zorgen gemaakt. Maar in Hollywood krijgt alles een happy end, dus conceptioneel is het verantwoord.

Nee, conceptueel mankeert er niets aan.

Ja, dat kan ook niet anders omdat QT aan de oppervlakte dobbert, comfortabel veilig tussen de lijntjes die Hollywood uitzet.

Veilige lijntjes zie ik niet echt. Film is qua structuur en onderwerp nog steeds erg eigenzinnig. Bovendien druipt de liefde voor de personages en het vakmanschap van elk shot. Eind was natuurlijk ook verrassend. Verder gewoon mooie geschiedenisles vol verwijzingen. Dus ook zat inhoud voor de geïnteresseerden. Helpt natuurlijk wel als je een beetje thuis bent in de films uit die tijd.

Maar goed, het is me nog steeds niet duidelijk waarom je m zo slecht vindt, want dit argument is kul.

OUATIH is een zogenaamde caleidoscopische vertelling, evenals IE, wat vernieuwend noch eigenzinnig is. Het vermengen van stijlen is evenmin een noviteit. Het is en blijft allemaal heel braaf. Niemand zal zich ergens aan kunnen storen. Zelfs het hondenleven van de stuntman komt amper uit de verf, want QT moet er weer zo nodig een heldhaftige draai aangeven. Het verheerlijken van geweld druipt ook weer vet uitgesmeerd van het doek, maar een toefje schaamhaar blijft krampachtig buiten beeld, in plaats daarvan mag 't hippiemeisje wel haar okselhaartjes tonen. Keurig hoor.

Laat ik afsluiten door te stellen dat deze film een vervelende herhaling is van wat QT allemaal al eerder heeft laten zien, en dus een overbodig maar wel lucratief popcorn vermaak, waar de kritiekloze massa van zal smullen.

Ik geloof niet dat ik ooit tot de kritiekloze massa ben gerekend, maar heb gewoon tot 4 keer toe genoten van deze film. Gaat niks boven verheerlijking van geweld en dat (gebrek aan) schaamhaar zal mij worst wezen in deze film. Kan altijd een oude Verhoeven uit mijn kast trekken, als ik vrees te kort te komen.

Popcornvermaakt is het allerminst. Daarvoor is de film veel te veel meta. Althans, dat is waar voor mij een groot deel van de fun in zit. Juist dit onderwerp had hij niet eerder getackeld.

Herhaling van zetten heb ik weinig problemen mee als het jasje nieuw is en zo mooi past.

Maar goed. Het kan je smaak niet zijn. Helaas heb je bij geen enkele film sterren uitgedeeld, dis heb ook geen idee wat jij wel goed vindt (op IE na).

Voor de echte film-en tv liefhebber een parel van een film, anderen zullen er geen touw aan kunnen vastknopen, vrees ik. Je moet o.a. al weten wie Polanski, Sharon Tate en the Mansons zijn, de jeugd van nu hebben daar nog nooit van gehoord!! Topprestaties weer van Pitt en DiCaprio!! En veel verwijzingen naar betere tijden in Hollywoodland!! Echt voor de cinefielen een feestje!!

amusante tarantinofilm, goeie soundtrack, mooie autos, goeie vertolkingen

Zeker niet de beste van Tarantino, maar wel de soms ijzersterke dialogen. Prachtige rol van Julia Butters als de jonge Trudy op de set.

3,5☆

Dit is echt één van de weinig Tarantino films die ik nog maar 1 keer gezien had, maar nu ik "Once Upon a Time... In Hollywood" nog eens echt goed gekeken heb moet ik toch wel toegeven dat ik dit een echte hele goeie Tarantino film vind. En Brad Pitt speelt hier echt een super mooie rol. Wat een goeie acteur is dat toch. En DiCaprio is een perfecte tegenspeler. Dit is zeer zeker niet zijn minste film, wat ik ergens gelezen dacht te hebben. Integendeel zelfs, ik vind dit wel bij zijn betere films horen. Echt gelachen met Brad Pitt op het laatst van de film. Ik ben heel benieuwd waar zijn nieuwe laatste film over zal gaan, en niet te vergeten ook zijn aangekondigde 8 aflevering tellende serie.

Als voorbeeld van Amerikaanse wansmaak heeft dit prul misschien nog een soort van waarde.

Once upon a time in Hollywood was er een tiener die zichzelf opsloot in de lokale videotheek. Hij kwam na er lange tijd terug buiten en dacht : ik kan dit ook. Zijn films waren een instant succes en hij werd een icoon van moderne jongerencultuur. Een Andy Warhol maar dan met een revolver ipv een banaan. Eclectische vertelstructuur, referenties naar de oude vergeten genres, dialogen die zo naturel klinken dat street credibility er zo van afdruipt, sublieme soundtracks en steeds de neiging om iedereen de loef af te steken. Tof. Leuk. Prima entertainment. Maar niet echt memorabel.

Ook deze film kan ik onder deze noemer catalogiseren. De mijmeringen van Tarantino van hoe het was in LA 1969 met een flinke scheut nostalgie, sterke soundtrack (California dreamin' van Bobby Womack zal nu eindelijk ontdekt worden door de nieuwe generatie !) maar over wat gaat het nu ? Op het einde had ik alweer een groot so what gevoel.