Once upon a Time in... Hollywood (2019)

""De kracht van reclame is herhaling.......smiley

Hippie assholes

Mooi tijdsbeeld van eindjaren 60 tot in detail doorgevoerd met decors, kleding, muziek en radioreclames maakt het een lust voor het oog en oor. Daar heb ik wel van genoten.

Het verhaal an sich was echter bij vlagen wat traag en langdradig. Vooral in het begin moest ik er wel echt even in komen. De ode aan Hollywood westerns en dergelijke duurde me wat te lang en leek eerder op opvulmateriaal.

Halverwege komt de vaart er dan eindelijk weer in en komt er op z'n Tarantino's weer lekkere humor en geweld om de hoek kijken, zij het wat afgemeten. Desondanks wel voldoende voor de sfeerschepping maar het zal niet mijn favoriete Tarantino worden.

Zojuist gezien bij pathe en wat heb ik genoten. Heerlijke 60s sfeer en muziek, geweldig acteerwerk en wat heb ik op een aantal momenten toch flink in een deuk gelegen. Tarantino levert hier wat mij betreft een van zijn betere films af, en heeft mij zoals gewoonlijk weer geen moment verveeld.

5,0 sterren?

De film is een "slow burn" zoals meer Tarantino films, maar deze is het in sterkere mate. Dit was voor mij echter geen probleem want de film keek zeer prettig weg en de muziek accentueerde dat nog eens extra. Op het latere gedeelte na is er qua verhaallijn niet echt veel dat er gebeurt maar dat stoorde mij niet. Ik denk dat als ik de film nog eens een keer zal kijken, dat het gebrek aan pacing mij wat meer zou kunnen opvallen. Maar evenals bij The Hateful Eight vond ik dit een prettige film om naar te kijken en had ik het niet erg gevonden als de film nog een half uur langer was geweest. Mijn favoriet van Tarantino blijft echter nog steeds Jackie Brown.

Tarantino is voor mij altijd genieten. Ik snap ook niks van de kritiek op the H8ful 8,geweldige film vond ik dat. Eigenlijk valt alleen Death Proof buiten de 4,5 of 5 sterren, maar die ga ik binnenkort eens terugkijken, viel me destijds tegen, maar ben wel benieuwd wat ik er nu van vind.

Deze film is meer dan ooit een sfeertekening, het verhaal van Rick Dalton en zijn stuntman/vriend Cliff Booth is op zich leuk, maar niet heel bijzonder. De film moet het hebben van andere zaken dan een heel sterk verhaal.

En toch gebeurt er voor mij genoeg om me geen moment te vervelen, zijn de bijna 3 uur zomaar weer voorbij. Het is het Tarantino universum waar ik graag in vertoef en waarmee ik me ook deze keer weer volop vermaakt heb.

De beste Tarantino vind ik het dan weer niet, sterker nog, omdat op Death Proof na al zijn films bij mij 4,5 of 5 sterren scoren staat deze wat lager op de ladder dan de meeste andere Tarantino films. Neemt niet weg dat ik het een erg te gekke film vind en wie weet komt die halve of hele ster er bij nader inzien of na een volgende kijkbeurt alsnog bij.

Ik vond dat er maar weinig verhaal in zat. Ook vind ik het een beetje jammer dat de film de hele tijd spreekt over geweld in films, en dan eindigt het juist met een ontzettende uitbarsting van geweld. Dat soort postmoderne trucjes kennen we nu wel om kritiek te voorkomen.

Een nieuwe Tarantino doet me de laatste jaren niet zo gek veel meer. Toch vond ik die eerste twee uur zeer verfrissend. Gewoon heerlijk om naar te kijken. Zoveel detail, goede muziek, sfeer en top acteerwerk. Het laatste gedeelte, vanaf 'six months later', deed me bar weinig (ondanks dat de geschiedenis me bekend is). Niet in de laatste plaats door die irritante voice-over.

Toch 4*.

De soundtrack is wel ok zie ik. Ik heb nog niet gestemd maar dat komt nog.

Quentin Tarantino's Once Upon a Time in Hollywood Original Motion Picture Soundtrack (2019) - MusicMeter.nl

De laatste drie films die ik van haar heb gezien waren Suïcide Squad, I, Tonya en Mary Queen of Scots. Gelukkig weet Tarantino wel waar mannen van houden .

Heerlijke film, je wordt helemaal ondergedompeld in het LA van de 60s.
Ik begrijp de veelgehoorde kritiek over het nietszeggende en daardoor wat slepende eerste deel wel, maar door de langzaam rijzende spanning en het machtige acteerwerk heb ik persoonlijk die ervaring niet.
Ik vraag me alleen of het einde dezelfde impact zal hebben bij kijkers die het echte verhaal van Sharon Tate niet kennen, het lijkt mij dat de schok dan een stuk minder groot zal zijn.

Ik lees lovende recensies maar tegelijkertijd ook mindere reacties van kijkers, ook in de bioscoop viel me dit wel op. Iedereen moet de nieuwe Tarantino zien. Hierbij verwachten mensen een intelligent verhaal en lompe actie, iets wat deze film op 1 scene na, en dan ook wel heel nadrukkelijk, niet biedt.
Tarantino maakt films vooral voor zichzelf; zijn liefde voor het vak, het romantiseren van klassiekers en tijdsbeelden spat ook hier weer vanaf. Tot in de allerkleinste details zorgt hij voor perfectie en voor veel herkenning, al gaan zijn verwijzingen hier wel ver en zullen weinigen het als zodanig herkennen. Zo worden de Italiaanse filmtitels als lollig gezien, maar dergelijk titels waren gebruikelijk (en dikwijls inderdaad ook grappig). Daarnaast speelt hij met echte filmbeelden en laat hij op ludieke wijze legenden langskomen. Dit levert enkele hilarische scenes op.

Tarantino biedt hier een unieke filmervaring door je mee te nemen in het tijdperk van Hollywood jaren '60 en de bijbehorende levensstijl. Daar moet je als kijker in mee willen gaan. Zo niet, dan is het lang wachten op de climax. Verwacht je een film met een verhaal in de conventionele zin van het woord kun je deze film misschien beter links laten liggen. De film zal dan ook niet aan de verwachtingen van het grote publiek voldoen, een publiek waar deze film - ondanks de hype - niet op gericht is.

Ik die eerste twee titels waren haar rokjes nog korter, toch?

Vakmanschap en meesterschap. Maar of die voldoende zijn om van een film een meesterwerk te maken? Het antwoord luidt in het geval van de nieuwe Tarantino 'neen'. Oh ja, er valt meer dan genoeg te genieten. Los Angelos anno 1969 komt volstrekt geloofwaardig tot leven, met het acteren is niks mis en het scenario is ogenschijnlijk losjes een aaneenschakeling van scènes, maar blijkt bij reflectie geniepig goed in elkaar te zitten. Ik noem slechts de vele scènes waarin de onconventionele dialoog als een leidend motief functioneert: o.a. praten met je hond, praten tegen een bandrecorder, in de auto via gebarentaal communiceren met een liftster en een dialoog via een intercom. Redelijk geniaal, met als hoogtepunt het non-verbaal reageren van actrice Margot Robbie als Sharon Tate op het optreden van de echte Sharon Tate in The Wrecking Crew en op de reacties van het publiek dat met haar in de zaal zit. Ik voorspel dat een klassieke scène is geboren.

Wat is er dan mis met deze film? Eigenlijk helemaal niets. Maar... ik zat erbij en ik keer ernaar, soms met een glimlach, meestal onbewogen. Geen brok in de keel, geen op-het-puntje-van-mijn-stoel, geen melancholie, geen verdriet, geen siddering... geen enkele emotie. Een nieuw inzicht dan: in de tijdgeest, in het oeuvre van Tarantino? Ook dat niet. Slechts bewondering voor zijn vakmanschap en zijn meesterschap. Nu is dat meer dan je van menig regisseur kunt zeggen. Zo is het ook wel weer.

Zeker, maar dan wel met een dikke laag witte make-up, een zeer slecht kapsel en een neusprothese. Dan kan het rokje nog zo kort zijn... .

Wat een geweldige film. Helemaal hoe Tarantino met je verwachtingspatroon speelt. Iedereen weet het lot van Sharon Tate en er dan zo’n draai aangeven. Dat laatste half uur zodra de cult in beeld komt in die auto weet je gewoon dat shits gonna hit the fan en er dan zo’n onverwachte draai aangeven. Ook tijdens dat laatste shot als Leo die poort loopt wordt het op zo’n manier gefilmd dat je nog denkt dat het elk moment gaat gebeuren.

Er zitten ook een aantal puntje op je stoel momenten in zoals in de 1e scène van IB met Waltz, misschien is het in deze film zelfs beter uitgewerkt maar ik heb IB allang niet gezien dus misschien vergis ik mij hier in.

Ik raad iedereen aan zo min mogelijk over deze film te lezen. Het is misschien handig om Sharon Tate en Charles Manson te wiki’en voor de backstory. Als je de backstory niet weet kan de film misschien een stuk minder bevallen door wat ik onder in mijn spoiler heb benoemd.

Vermakelijke Tarantino, maar ook weer niet geweldig. Vooral het begin is zeer genietbaar, met veel hilarische scenes. Die hilariteit drijft overigens (en niks ten nadele) heel knap op de bekende status en de acteerkwaliteiten van Pitt en Di Caprio. Het is, bij velen vermoedelijk onbewust, vooral de voorkennis bij het publiek over deze acteurs die eigenlijk doodgewone scenes tot bijzondere, soms iconische hoogtes doet drijven. Het is iets ongrijpbaars, en Tarantino doet dit fantastisch.

Toch worden de grappen langzaam wat flauw, en slepen de scenes zich voort zonder ergens naartoe te werken. En hoewel ik films waar het plot niet centraal staat vaak prima kan pruimen, wordt het hier langzaam vervelend. Scenes rijgen zich aaneen zonder logisch verband, en dienen vooral om een (overigens leuke) jaren '60-sfeer te scheppen, zoals ook door Onderhond opgemerkt, en om wellicht als losse scenes hergebruikt te worden, voor de boeken. Maar zelfs op zichzelf zijn veel scenes onbevredigend, bijvoorbeeld die op de Spahn ranch, waar net iets meer uitgehaald had kunnen worden. En het hele nietszeggende zijplot met Sharon Tate vond ik maar niks, maar misschien is dat ook omdat ik Margot Robbie een vervelende actrice vind.

De geweldsexplosie aan het eind is er natuurlijk flink over en totaal niet in sync met de rest van de film, maar ook dat is een gimmick van Tarantino die de kijker voor lief moet nemen.

Zo maakt Tarantino vooral een meta-film die zeer komisch is bij vlagen (en vooral het eerste half uur), maar te weinig brengt (waarschijnlijk omdat het zo'n meta-film is) en de lange zit niet echt rechtvaardigt.

Oja, blijf bij de aftiteling wel even zitten, daar volgt nog iets geinigs.

Die laatste scène had net zo goed weggelaten kunnen worden, totaal overbodig, en dan was de zijplot met Tate dus niet nodig geweest (welke ik dus op zichzelf al vervelend vond). Maar dat is net het punt, eigenlijk alle scènes waren overbodig, in de zin dat ze niet bijdroegen aan een plot, een conclusie, een diepere laag o.i.d.

Dat is Tarantino's universum, en daar moet je net van houden...

Misschien binnenkort een uitgebreide review, maar wat een matige film is dit! Erg saai/langdradig, niet intrigerend, te weinig suspense, niet echt grappig en matige muziek. Positief ben ik over de acteurs en de aankleding.

Ik ben niet content met de voorspelbaarheid van Quentin Tarantino. Hij doet weer hetzelfde trucje zoals in Inglourious Basterds (namelijk de geschiedenis herschrijven) en dan bijvoorbeeld de gimmick in Django Unchained waarin Django losgaat op moderne muziek vind ik ook verre van geslaagd. Zijn laatste 3 films vind ik tegenvallen met Once upon a Time als dieptepunt.

Jammer QT, ik hoop dat je laatste film wel weer goed wordt!

Ik vond ook dat er (te) weinig spanning in de film zat, de momenten die voor spanning zouden moeten zorgen waren best wel voorspelbaar.

Heb me wel erg vermaakt met de laatste tien minuten en ik vond het personage van Brad Pitt erg leuk. Maar uiteindelijk toch een beetje een niemendalletje.

Ik zat gistermiddag in een nagenoeg volle zaal maar de momenten dat er flink gelachen werd, waren op een halve hand te tellen. Dat zegt ook wel genoeg.

Hoezo, 'spoorde niet'? Als je toen zelf 19 was, zou je goed moeten weten dat het er nu eenmaal zo aan toeging in die tijd! Dobberen in het zwembad, leuk meissie gespot, whisky sour erbij... genieten, man! De film weet deze heerlijke vrijbuitertsperiode met een aanstekelijk je-m'en-foutisme te illustreren. Lamme goedzak Brad Pitt doet eventjes een Natalie Wood'je.. maar toch blijft het een prima kerel! Ach, een meesterwerk is het misschien niet, maar als laagdrempelige, reactionaire stoner komedie zeer geslaagd. Met veel welkome onderbuikgevoelens naar hippies toe (en de huidige 'woke' generatie door Lena Dunham als één van de Manson meiden te laten opdraven?). Di Caprio charmeert en krijgt met de jaren steeds meer de allure van een rechtse bullebak. In die scène waar hij haast schuimbekkend van woede de Manson hippies van zijn oprit verjaagt, evoceert hij meer Howard Hughes dan in The Aviator...waar hij Howard Hughes moest vertolken. Tarantino heeft gewoon gelijk, alles was vroeger veel beter. Die stelling zet hij kracht bij met enkele magistrale sekswensen waar Brad Pitt achter het stuur woordloze uitwisselingen heeft met een liftend Manson delletje. In die tijd wist men tenminste dat een gebaar soms veel krachtiger is dan eindeloos geouwehoer. Met die wijsheid rond ik deze recensie af en probeer ik – tevergeefs – al gesticulerend nog een whisky sour aan de bar te bestellen.

Neem er nog 1..... verder ga ik er niet op in. Polanski is in 1978 de VS ontvlucht vanwege , hervatting van de misbruik van de 13 jarige Samantha Gailley. Hij bekende schuld!!! zat in de gevangenis,maar het OM opende de zaak weer.Daarop drukte hij zijn snor naar Europa. Ook is er sprake van andere misbruiken door hem gepleegd op kinderen, en mogelijk nog meer waarvan de slachtoffers geen ruchtbaarheid aan willen geven (Zie Cosby, Spacey....ook tijdgeest??), .. V d Spek, leider van de PSP toen, blaatte dat seks met kinderen heel gewoon is.....want ze willen het zelf".Dat was een tijd dat alles mocht en kon en velen daardoor hun leven lang beschadigd werden. ""Tijdgeest" noem jij dat...Tja.

Die beschadiging wordt ze natuurlijk vooral ook aangepraat. Niks mis met seks met minderjarige bij wederzijdse toestemming. In Nederland mag het gewoon vanaf 15. Nu is 13 idd wat jong, maar Amerika is volslagen doorgeslagen op dat gebied.

Als twee 17 jarige in California met instemming sex hebben kunnen ze beide voor verkrachting worden veroordeeld. Je zou het in Saudi Arabië verwachten, maar daar buiten?

Charles Manson en de moord op oa Sharon Tate is toch wel bij iets meer mensen dan alleen Hollywood buffs bekend. Okay, 50 jaar geleden, maar nog steeds een zeer beruchte en bekende zaak.

""Aan gepraat..""??? Dat is heel gevaarlijk wat je zegt

Je gooit alles door elkaar het gaat hier om misbruik/pedofilie" Dat is hee andere koek, dan vrijwillige seks tussen minderjarigen

Maar dit is off topic Bacootje.