Joel (2018)

De film kijkt als een videojournaal. De seriemoordende hoofdpersoon vertelt in korte en lange fragmenten over belangrijke en cruciale momenten in zijn leven. Te beginnen bij zijn jeugd met vervelende ervaringen op school via het ontdekken en bekijken van zwartwit seksfilms en het morbide effect daarvan op zijn fantasie, tot seks met prostituees en het vermoorden en in stukken snijden van deze dames. Gevat in koude onverschillige beelden voorzien van droog en emotieloos commentaar van de killer zelf. Heel klinisch. Heel steriel.

Op koude en monotone wijze passeren zo de meest verschrikkelijk details over de toedracht van de moorden. De ene moord wordt wat grafischer in beeld gebracht dan de andere, maar geen enkele moord is omlijst met overdreven sensatiebeluste effecten. De monotone en emotieloze begeleidende stem die gedetailleerd commentaar levert, draagt het meeste bij aan het ongemak dat bij het kijken opkomt. Plezierig is het allerminst.

Het is een waargebeurd verhaal. Een gruwelijk verhaal. De verfilmde gebeurtenissen zijn authentiek. Vooral dat feit zorgt voor een gevoel van afschuw en wekt (macabere) interesse. En dat is eigenlijk ook het enige dat de film verder oproept. Het is geen meeslepende fim. De minutieuze detaillering op beeld zorgt voor weinig schwung. De film is traag. De eentonige stem van de killer trekt je ook niet heel charismatisch het verhaal binnen. De killer is een saaie persoon. Je hebt er niets mee.

Als kijker hou je voortdurend afstand tot het verhaal. Ik heb waardering voor de poging om de killer een realistisch fundament mee te geven, maar de film wordt er ook tamelijk futloos van. Wat meer schwung en smeuïgheid had gemogen.