Yuli (2018)

Vanaf 13 juni 2019 in de bioscoop (September Film Distribution)

Hier doe ik Miss Milton wel een plezier mee. En wie weet mezelf ook wel.

Carlos 'Yuli' Acosta speelt zichzelf in deze verfilming van de autobiografie van deze geniale, succesvolle en gerespecteerde Cubaanse danser die in 1998 als eerste zwarte danser werd toegelaten tot het Londense Royal Ballet. Aan het begin van deze film zien we dat Acosta tijdens de repetitie van een door hem te regisseren ballet stuit op een album waarin zijn vader foto's en krantenknipsels van zijn zoon verzamelde. Vervolgens zien we in flashback hoe Yuli [als kind gespeeld door [Edlison Manuel Olbera Núñez, als jong volwassene door Keyvin Martínez] eigenlijk droomde van een carrière als de nieuwe Pélé. Maar zijn volhardende vader Pedro [Santiago Alfonso] is zo overtuigd van Yuli's talent én kansen als danser, dat hij zijn zoon letterlijk moet dwingen om de kans te grijpen die de meest prestigieuze dansschool in Cuba, geleid door Maestra Chery [Laura De la Uz] hem biedt.

De film is het interessant wanneer het zich richt op de gespannen relatie tussen vader en zoon, vooral vanwege het voortreffelijke spel van Alfonso die de rest van de cast volledig van het scherm speelt. Het scenario van Paul Laverty is wat oppervlakkig en besteedt weinig tijd aan Yuli's moeder en zijn zussen - waarvan er ééntje schizofreen bleek te zijn en zelfmoord pleegde - wat duidelijk maakt dat dit niet al te diepgaand is. De scènes waarin Acosta met verschillende danspartners sleutelmomenten uit zijn levensverhaal vertolkt in de vorm van ballet zijn fraai uitgevoerd en gefilmd, maar de combinatie van ballet en conventionele biografie is niet bevorderlijk voor de dramatische uitwerking van deze interessante, maar niet al te diepgravende biopic.