La Flor (2018)

Op IFFR 2017 hebben we deel 1 gezien van deze epische film. Alle drie de delen tezamen duren nu 14 uur en daar ga ik absoluut voor zitten op het IFFR van 2019! Al is het maar omdat La Flor tot op heden een van de mooiste films die ik ooit op het festival zag.

Manuel Llinas, de regisseur zegt zelf over die lengte dat het niet uitmaakt hoe lang een film duurt, zolang je maar zorgt dat de film steeds interessant is!

Mooi lang interview met deze maker hier: http://cinema-scope.com/cinema-scope-online/la-flor-mariano-llinas-argentina-wavelengths/

Ik hoor dat deze erg goed is en ik meen me te herinneren dat de regisseur niet te springen stond voor een blu-ray release (correct me if I'm wrong). Toch kunnen vinden, tot mijn blijdschap.

Het IFFR gaat La Flor vanaf 11 juli in drie delen uitbrengen:

La Flor (1) –> 220 minuten

La Flor (2) –> 313 minuten

La Flor (3) –> 290 minuten

Eerst via Picl en de filmhuizen ( ? ) en daarna op IFFR Unleashed.

Wat een productie... Dit heeft me een zeer vermakelijk weekend opgeleverd

Wie kan dit navertellen?

Het is alsof Llinás dat, tegelijkertijd met het 'vertelde', zélf al doet. Voeg daarbij het hierboven aangehaalde interview, en er zit weer eens niets anders op dan hier een overbodig kletspraatje op te hangen.

Een film als een labyrint, die zich gaandeweg de vierde episode lijkt te ontvouwen als een jarenlange liefdesaffaire, een liefdesverklaring van een regisseur aan zijn actrices. 

Maar als het dat al is, dan is het toch ook veel méér dan dat. 

Voorafgaand aan die driedubbel overgehaalde, totaal uit de klauwen lopende meta-vertelling over de productie van een film die eh... totaal uit de klauwen loopt, is de kijker in drie magnifieke episodes gemasseerd met een superieur spel met conventies, waar, even afgezien van de lachkriebels die daarbij regelmatig opkomen, de liefde voor verhalen vertellen vanaf spat. Een Pulp Fiction voor volwassenen, een Pulp Fiction waarin de personages geen stripfiguren blijven, maar werkelijk tot leven komen.

In het monumentale derde deel gebeurt dat met zwaar aangezette, soms hyper-romantische, literair-poëtische voice-overs, waarmee het in het interview genoemde devies 'find the right story for each image' ten uitvoer wordt gelegd.

Want die beelden op zichzelf in de hele film, nou ja, daarmee blijft de simpele genre-liefhebber wel op z'n honger zitten. Veelal statische beelden van personages in voorbereiding of afwachting van iets, wat dialogen, het landschap... voor zover er 'actie' in beeld komt, voelt dat niet bepaald aan als een climax waar naartoe is gewerkt. Ondanks dat, paradoxaal genoeg, in die derde episode die climax herhaaldelijk letterlijk wordt aangekondigd... Bomen in actie, dat kunnen we krijgen. Het is alsof Llinás met zijn beelden, audio en teksten de essentie van het spel zoekt in de ruimte tussen de regels, zogezegd.

Wat dat 'devies' betreft, vond ik het dan wel weer opmerkelijk dat ik bij de droom van de protagoniste, in het hoofdstuk 'Joan of Arc' uit het derde deel, haast als vanzelf moest denken aan de gelijknamige Leonard Cohen-song. If he was fire, oh then she must be wood. De omzetting van een tekst in een andere tekst, en beelden daarbij, zo lijkt het. Dit denk ik dan toevallig te herkennen, maar het zou zo maar kunnen dat dit soort kunstjes wel meer geflikt wordt in het geheel. Naast de talloze andere referenties die men al of niet kan missen. 't Is meegenomen, maar je kan zonder, ben ik geneigd te zeggen.

Na die schijnbare 'ontknoping' met deel vier, voelt de volgende episode, de Renoir-remake als een silent movie, echt aan als een intermezzo (geen van de vier actrices is er in te zien), maar tegelijkertijd volledig 'on topic'. De regels van het spel, ook van Renoir, inderdaad.

En dan volgt nog het schitterende deel zes. Schilderachtig, inderdaad. Llinás noemt Da Vinci. Ik roep maar even: Sokurov, Grandrieux, al dan niet zwaar gedrogeerd. Voor wat het waard is.

Het hele zaakje wordt afgemaakt met een aftiteling om u tegen te zeggen, waarin het kamp wordt opgebroken, en cast & crew te zien zijn als dansende tegenvoeters, in hetzelfde landschap waarin zojuist het laatste deel is afgerond.

Ach, vergeet dit bericht ook maar. Gaat dit allen zien, filmliefhebbers.

Voor wie de film nog in de bioscoop wil zien: La Flor (Parte 1) | Filmhuis O42

La Flor gratis t/m 6 April: klik

Leuke actie!

Ja, leuk! Ik ga zeker deel 2 t/m 4 weer herzien.

Een fikse tegenvaller, en na Part I (van 3, dus episode I en II) ben ik voorlopig even afgehaakt. Na alle buzz, de IFFR-marathonvertoning en sommige reacties hier moet dat onbegrijpelijk zijn, maar meer kan ik er echt niet van maken.

Ik werd al voorzichtig toen Llinás in de eerste paar minuten zijn film kwam uitleggen. Conceptueel werken is oké, maar zelfbewustzijn kan ook tegen je gaan werken - als je je publiek echt wilt uitdagen, laat je ze toch zelf alle verbanden leggen, inclusief de posterstructuur van de pitchfork?

Nu goed, deel 1, door de regisseur uitgelegd als een 'B-flick' zoals sommige Amerikanen ze ooit met twee vingers in de neus maakten - met als kanttekening dat dat nu zelden nog gebeurt - , verhaalt over een bovennatuurlijke entiteit die tegen wil en dank gedropt wordt in een afgelegen faciliteit. Een smerige trucker zorgt er ondertussen voor dat één van de vier vrouwen die La Flor 'maken' voor het eerst haar mannetje kan staan. Bij vlagen is deze episode geinig en onbezorgd - we kijken naar genrecinema met een meta-knipoog. Veel storender is de stijl: los van de algemeen spotgoedkope look weet Llinás z'n close-ups maar niet te doseren en wordt er onnodig - intentioneel of niet - gespeeld met in & out of focus.

In deel 2 had ik van die laatste twee elementen een stuk minder (lees: vrijwel geen) last, misschien ook omdat het soort vertelling zich hier een stuk meer leende voor een vrijwel constante focus op dramatische expressie. Probleem dit keer: de afgrijselijk soapy verwikkelingen rond hartzeer, de opname van een aantal tenenkrommende platen en een 'tweede' plot rond een elixer - de verbinding tussen mens en kosmos - dat mede door de laconieke aanpak kant noch wal raakt.

Wat zie ik over het hoofd? Of wat volgt er nog dat e.e.a. naar een ander niveau tilt?

Als je Llinas' debuut had gezien, was je misschien gewaarschuwd geweest, maar je kunt je altijd nog wagen aan Wang Bing, ben je nog sneller klaar ook

Je voelt in de tweede episode zo te lezen de toon niet goed aan.

Wellicht ja, maar die heb ik (inderdaad) niet gezien. Hoe voelde jij de toon van ep 2 aan dan, Pim? Ik denk momenteel dat het probleem eerder is dat ik de toon wel aanvoelde, maar dat ik er in dit specifieke geval niets mee had.

Het leest alsof je ep2 serieuzer neemt dan ep1. Omdat het een parodie is op romantische (soapy) films (weliswaar met behoud van een melancholische laag) is jouw kritiekpunt op de plot daar nogal tegenstrijdig. De tweede plot daar is natuurlijk helemaal onzinnig en raakt dan ook kant noch wal. Of je iets met die toon kan is een tweede. De muziek vind ik trouwens echt helemaal geweldig. Met een knipoog maar ook enorm lekker.

Oké, ik vermoedde al dat je misschien mijn gebruik van de term 'dramatisch' iets anders opnam. Is geen 'genre'-aanduiding maar een benoeming van de manier van regisseren: veel aandacht voor de gezichten van de personages, hun emoties, trekken etc. Weinig gebruik van de omgeving, in de scènes van die 2e plot nog het meest. Kijk, ik zie dat het een licht, parodiek recept is, maar daarmee is de soapy factor op zichzelf nog niet weg. Zou die verdwijnen, dan valt er ook niets te parodiëren. Daarom zie ik de kritiek dus ook niet als tegenstrijdig;) een ander verhaal is de mate waarin de episode erin slaagt z'n parodie door te zetten, en op dat vlak vond ik 'em gewoon niet zo heel interessant en moest ik moeite doen bij de les te blijven. Op dat punt vond jij 'em dus duidelijk weer heel goed.

Nee ik reageerde niet op het gedeelte van de dramatische expressie maar op de zin erna.

Van wat ik me herinner is het trouwens ook niet echt soapy, maar wel een parodie daar onder meer op, maar eigenlijk meer op het romantische (muzikale) genre in het algemeen. Weet even niet meer hoe Llinás dit in de film aankondigt. Hoe je het nu formuleert klinkt het me trouwens nog steeds tegenstrijdig, maar misschien lees ik je verkeerd. Parodie is ook niet helemaal het goede woord, licht parodiek recept komt inderdaad wel meer in de buurt, of pastiche of zo. Kan vooral heel goed waarderen hoe het ironisch en tegelijkertijd ook oprecht aanvoelt, zoals bijvoorbeeld ook bij Spring Breakers. Post-ironisch wordt dat volgens mij tegenwoordig genoemd.

Overigens was ik pas na Parte 2 helemaal om, Parte 1 vond ik 4* waard en had er toen wat meer van verwacht.

Ik heb me zo zitten ergeren aan het muzikale aspect überhaupt dat ik aan het verdere duiden ervan nauwelijks ben toegekomen

Post-ironisch? En ik dacht dat ik het gekste wel had meegemaakt.

In eerste instantie was ik ook teleurgesteld in Parte 3. Toen schreef ik al dat het derde deel niet zwak is, maar dat mijn verwachting was dat ik meer van hetzelfde zou krijgen. Dat dus niet. Deel drie is een deconstructie van wat al in de eerste plaats een deconstructie is. Toen teleurgesteld omdat ik de soort episodes van deel 1 en 2 verlangde, maar ergens is dit misschien wel precies de afsluiting die het verdient. Vooral grappig dat Llinás de hele tijd met genre-verwachtingen speelt, en net wanneer La flor zelf een genre/formule is geworden (en ik als kijker meer van hetzelfde verlang), gooit hij nog eens radicaal het roer om en maakt hij korte metten met mijn luie verwachtingen.

Na Parte 1 en 2 (de eerste drie delen dus) ben je wel genoeg gemasseerd, denk ik, om Parte 3 (op) te pikken.

Parte 3 geeft natuurlijk nog enkele extra dimensies aan deze sowieso al gelaagde onderneming.

Maar als je als kijker geen klik krijgt met Parte 1 (en 2), dan wordt Parte 3 waarschijnlijk een kansloze affaire.

Ik mag hopen dat dit nog op bluray verschijnt. Ik heb nog wel plaats in de kast voor een mooie box.

edit: die BR is er al een tijdje zie ik

Ah, ook gewoon op dvd, leuk!

La Flor: onvergetelijk en megalomaan meesterwerk - vpro cinema

In een kleine week bekeken, als miniserie, en hoewel het de bedoeling van de regisseur is de film in drie sessies te zien (en dan uitsluitend op het grote scherm), werkt dat eigenlijk prima. Al kan ik me zeker voorstellen dat als je het "binged" je meer in het ritme komt, het meer als een geheel ziet. Daar moet je dan wel de tijd voor hebben/nemen. Misschien bij een herziening ooit.

Grappig trouwens hoe de film aan die epische lengte'komt. Llinas vertelde bij een Q&A dat hij voor het maken van La Flor geïnspireerd was door de film Stromboli, met name door de sequentie waarin Rossellini zijn vrouw Ingrid Bergman een vulkaan laat beklimmen, waarin hij zowel poëzie als heroïek ziet. Hij zocht iets soortgelijks voor zijn vier muzen, die echter alleen bekend waren met het theater en dus die hele context van dramatiek in de cinema misten. Hoe bereik je toch dat momentum dat hij zocht- kennelijk door een film te maken waarvan het productieproces een decennium duurt en waarin de kijker zo vertrouwd raakt met de acteurs dat hij de acteurs over een langer tijdsbestek leert kennen, zoals het bioscooppubliek dat Ingrid Bergman een lavaspuwende vulkaan zag beklimmen haar kende van Casablanca en talloze andere films. Of het echt zo werkt weet ik niet, maar vond het wel een leuke quote.

Tijdens diezelfde Q&A benoemt Llinas trouwens ook vrij expliciet hoe de film gefinancierd werd door "the Dutch" (het Hubert Bals Fonds).