Rocketman (2019)

Maar het publiek wel.

Dat is ook wel zo. Het verhaal neigt naar kitsch, net als het oeuvre van Elton John. Toch heeft de film wel oprechte momenten. Ben wel erg blij dat Nikita niet voorbij kwam, de grootste kloteplaat aller tijden.

Aan het begin van deze fascinerende biografie loopt Elton John [Taron Egerton] in één van zijn meest flamboyante kostuums (en dat wil wat zeggen) binnen bij een AA-bijeenkomst en bekent dat hij verslaafd is aan van alles en dat hij onuitstaanbaar is geworden. Die scène maakt meteen duidelijk wat we kunnen verwachten: het openhartige verhaal achter het succes en de persoonlijke problemen van superster Elton John en een geniale vertolking van Egerton, die zijn hilarische outfit ontstijgt en een glimp van de mens achter het fenomeen toont. "Rocketman" begint met de jeugd van Elton John en de rol die zijn kille, afstandelijke vader [Steven Mackintosh] en zijn in een liefdeloos huwelijk gevangen moeder [Dallas Bryce Howard] speelden in zijn persoonlijke ontwikkeling. Vervolgens zien we hoe Reginald Dwight zich muzikaal ontwikkelt als toetsenist bij een rondreizende show met Amerikaanse soulartiesten, zichzelf opnieuw uitvindt wanneer hij zijn enorme muzikale talenten weet te combineren met de schrijftalenten van Bernie Taupin, faam verwerft met een legendarisch optreden in The Troubadour, bijna ten onder gaat aan zijn succes en de cultuur van seks, drank en drugs die daarbij om de hoek kijken, en hoe hij worstelt met zijn seksuele identiteit. Het scenario van Lee Hall gebruikt de evergreens uit het oeuvre van Elton John als spiegelbeeld voor diens leven en geeft die liedjes daarmee een nieuwe dimensie die je als kijker stimuleert om de muziek van de bestverkopende artiest van de vroege jaren '70 opnieuw te ontdekken. Egerton, die in Sing al een liedje van Elton John ten gehore bracht, houdt zich ook als zanger goed staande en Ben Foster voorziet veel van de liedjes op geslaagde wijze van nieuwe arrangementen.

Prima film. In ieder geval stukken beter dan Bohemian Rhapsody.

Hahaha!

The Ultimate ‘Rocketman’ Truth vs. Fiction Guide: Is Levitation Real? – Variety

Het is niet voor het eerst dat Dexter Fletcher en Taron Egerton met elkaar in zee gingen. Voorheen gebeurde dit ook reeds met het charmante Eddie the Eagle (2016). Deze Rocketman is wederom een geslaagde combinatie van het duo dat elkaar uitstekend lijkt aan te voelen. Ontegensprekelijk wordt deze film graag vergeleken met Bohemian Rhapsody wat op zich niet onlogisch is gezien hoe flamboyant beide heren wel niet waren in een vrij gelijklopende carrière (qua inhoud en periode). Ook verwijzen beide films naar hun grootste singles.

Desalniettemin wordt Rocketman meer als een musical opgevoerd waarbij randpersonages ook de micro aanheffen en hier en daar wat dansmoves de revue passeren. Ik ben sowieso geen muziekvolger en buiten hier en daar een song van Elton John is veel me dan ook onbekend, laat staan dat ik zijn levensverhaal kende. Geen idee dus wat wel en wat niet accuraat is. Hier en daar visueel knap in elkaar gezet met de nodige creativiteit. Soms ook wat "dichterlijke vrijheden" waarbij fantasy naar boven komt zoals in het zwembad of dat zweven in de Troubadour. Vermakelijk is het allemaal wel en de film vloog voorbij. Halfweg misschien wel een klein dipje bij het "fall-gedeelte" al deed de song "Rocketman" de film weer letterlijk opveren.

Vreemd en origineel wel om de film verteld te krijgen aan de hand van die praatgroep. Egerton doet het vrij goed tot erg goed. Hij geniet er duidelijk van en heeft voldoende charisma om zich van zijn taak te kwijten. En ook Bryce Dallas Howard vind ik steeds een aangename verschijning. Degelijke biopic dus over Elton John al heb ik niet de indruk dat ik zo heel veel over de man te weten gekomen ben, al was dat wellicht ook niet de opzet van de film. Op dat vlak bleef ik dan toch wat op mijn honger zitten.

Eigenlijk niet verwacht dat er (zo snel) een biografie over Elton John zou komen. Las wel geruime tijd geleden al geruchten over Tom Hardy als Rocketman. En hoe lang laat Johnny Flynn als David Bowie nog op zich wachten? Maar op dit moment dus Rocketman met de 29 jarige Taron Egerton. Een gekke bril en een spleetje tussen de tanden en iemand kan blijkbaar al door voor een Elton John imitatie.

Taron Egerton doet het goed, maar ook weer niet helemaal op het niveau van Val Kilmer als Jim Morrison. Al speelt het denk ik ook wel mee dat Kilmer bizar veel lijkt op Morrison (in The Doors). Verder wellicht de uitdaging om geen kopie van Bohemian Rhapsody te maken, want er zijn nogal wat raakvlakken. Homoseksueel, trouwen met een vrouw, touren in de U.S.A., drank, drugs enz. enz. Rocketman is wel wat rauwer dan B.R. en onderscheid zich voldoende door het een beetje musical-achtig te maken en er wat surrealisme in te stoppen. Verder schaamt de film zich niet te veel wat grof taalgebruik, drank, drugs en homo-scènes betreft. En in Rusland gaan een aantal van deze zaken blijkbaar te ver. En dan het feit dat er wat irritante mensen zijn die vinden dat Elton John door een homosuele acteur gespeeld moest worden. Dit soort mensen begrijpen dan niet wat acteren inhoudt. Moet Hitler in films dan gespeeld worden door enkel mannen die dictator zijn geweest en betrokken waren bij oorlog?

B.R. vind ik iets beter overigens. Bijvoorbeeld Rami Malek die bijna 10 jaar ouder is dan Taron Egerton. Elton J. is vanaf zijn 20 jaar actief in de muziek en in Rocketman zitten we dus vanaf die leeftijd continu naar een 29 jarige Elton J. te kijken en dat geeft een minder goed beeld van zijn muzikale carrière. In B.R. is een ouder wordende Freddie Mercury beter uitgevoerd.

Goede film en dat is goed voor een 7/10

Tja, vooruit, een paar scènes die enigszins ontroeren, vooral die met zijn maatje en tekstschrijver Bernie. En ja, ok, alle lof voor de zangkunsten van Taron Egerton. Maar dan hebben we het wel gehad met deze kort-door-de-bocht biopic waarvan Elton John zelf uitvoerend producent was.

Zelden heb ik iemands jeugd zo rap in one-liners voorbij zien komen. De moeder en de vader zijn in 1 scène getypeerd (hardvochtig en ongeïnteresseerd) en elke volgende scène waarin deze twee voorkomen wrijft dat er nog eens in. En waarom zien al die scènes over vroeger er toch zo vreselijk nieuw aangekleed en zie-mij-vroeger spelen uit?

Enfin, de film blijft alles maar herhalen ("Waarom krijg ik geen knuffel?") in de hoop een dieper beeld te schetsen van de mens Elton John. Dat is aantoonbaar mislukt.

Even eendimensionaal als de ouders zijn ook alle andere personages (platenbons, eerste vriend en manager John Reid, de buren, enz.) met uitzondering van de eerder genoemde Bernie Taupin en in heel weinige scènes Elton John zelf.

Terwijl ik dit type, vraag ik me af wat ik nu van Elton John weet, behalve kille jeugd, dat hij aanstekelijke muziek kan schrijven, homoseksueel is en verslaafd aan van alles. Precies zoals ik dit nu opsom, doet de film dat. Oppervlakkig, opsommend, geen diepgang.

Jammer is dat.

Op zich beoordeel ik deze film flink hoger dan Bo Rhap, vooral om dat het als film wat interessanter is van opbouw en conceptuele benadering, maar ik deel de kritiek van mijn bovenbuurman, dat het hier ook op veel vlakken allemaal erg plat is.

Eén scene was voor mij symbolisch waarom deze film een beetje de mist in ging en Bo Rhap volledig. Het optreden in de Troubadour. De vergelijking is snel gemaakt. Beide optredens worden gepositioneerd als essentieel voor het succes en Freddie en Elton zijn beide op van de zenuwen.

Maar het optreden in de Troubadour weet mij de eerste seconden te verrassen met een mooie surrealistische zweefscene. Een mooie vondst die ook getuigd van enige creativiteit. Bij Live Aid zien we een zenuwachtige Freddie steun zoeken bij zijn bandleden en z’n moeder. 1-0 voor Elton.

Maar dan gebeurt er iets vreselijks. Plots valt iedereen in de Troubadour weer op de grond en begonnen ze als kindse idioten mee te lallen met Elton’s Crocodile Rock. Een tenenkrommende gezellige blijheid maakte zich van de zaal meester. Totaal ongepast en ongeloofwaardig.

Grote kans op 1-1 zou je zeggen... Ware het niet dat bij Bo Rhap de film op exact dezelfde manier in de fout gaat. Eerst raakt huize Mercury enthousiast en vervolgens begint elk cafe in Engeland mee te blèren. En als dan ook nog eens plots de roadies wakker schrikken en de inzamelingsactie van 0 in overdrive schiet is het ‘feest’ compleet. Maar waar Crocodile Rock slechts één minuutje duurde, werd het hele blije gebeuren rindom Live Aid over bijna een half uur uitgesmeerd.

2-0 dus, met een 3-0 in de verlenging, omdat Rocket Man daarna nog ruim een uur de tijd nam om die vieze smaak weg te poetsen, waar Bo Rhap mij enigszins misselijk naar huis liet gaan.

Doet denken aan Bohemian Rhapsody, heerlijk

Elton John.

Dat was toch die gozer die zoooo huiveringwekkend zong op de begrafenis van Diana (of iig een eerbetoon aan haar bracht die zooo'n kippenvel bezorgde), die de eer mocht hebben om een liedje te zien coveren in het magistrale Moulin Rouge!

En iig een pracht nummer bezorgde aan Disney (maar hoe goed ook, het is voor mij nooit echt magie geworden zoals Belle en Ariël dat voor elkaar kregen..).

Dit kreeg me wel onder tafel. Adembenemende sfeer, fantastische dialogen en een briljante Jessica Chastain. Want ja, ik dacht echt dat ik naar haar zat te kijken..

Hoe dan ook, fantastisch.

Deze vermeende Elton John biopic gaat ten onder aan diens overvloedige musicalstijl.

Mijn verwachtingen werden niet ingelost. Rocketman wordt gepromoot als biopic/drama - en het dubbel te interpreteren musical fantasy; een omschrijving die ik helaas las als muzikale fantasie - maar het is echt een musical. Juist het genre wat mij geen bioscoopkaartje waard is.

Nadat men de eerste keer spontaan in collectief gezang uitbarstte met de verplichte dansers, kleurrijke decors en het typische gehuppel door verschillende locaties, moest ik me inhouden om de sporadisch gevulde zaal niet te verlaten. Met tegenzin besloot ik de film uit te zitten.

Vanwege het onderwerp en dezelfde regisseur legt men Bohemian Rhapsody en Rocketman al snel naast elkaar. Een vergelijking die niet echt op gaat. BR is een biopic waarin de nummers zijn verweven tijdens repetities, studio opnames en concertregistraties - of als achtergrond fungeren om een scène te illustreren. Die aanpak maakte de film boeiend waardoor het verhaal overeind bleef.

Je moet van musicals houden om Rocketman te kunnen waarderen. Aangezien ik het genre verfoei, raakte deze musicopic me totaal niet. Elke poging tot diepgang werd tenietgedaan door het hoge musicalgehalte. Weliswaar toont RM wat rauwere scènes, maar door deze in luchtige musicalstijl weg te moffelen, ontbreekt het hen aan impact. Het komt gewoonweg niet binnen.

Niettemin wordt er prima geacteerd. Met name de laatste scène met I'm Still Standing als doorgang was bijzonder aardig uitgevoerd - of wellicht was ik, na diverse keren te gaan verzitten, blij dat de end credits eindelijk naderden.

Na deze jolige, kortzichtige en flamboyant lege musical weet ik nog steeds bitter weinig over Elton John. Wellicht voer voor de echte fans en liefhebbers van dit genre. Voor mij niet meer dan een tijdverspillende tegenvaller.

De dames worden vaker met elkaar vergeleken. In The Help (2011) zouden het zelfs zussen kunnen zijn.

Ben ik het niet mee eens, Bohemian Rhapsody is vele malen beter dan deze film. Freddy Mercury was ook een veel betere artiest. Maar gelukkig verschillen smaken hé

Goede balans in de film tussen relatieperikelen, verhouding tot ouders en vrienden, drank en drugs, commercie en de uiteraard de muziek. De musicalstukjes konden me niet altijd bekoren en waren niet altijd geweldig uitgevoerd. Toch was dit voor het geheel niet al te storend. Verder was de gezinssituatie een beetje karikaturaal neergezet voor mijn gevoel. Niettemin een film waar je met plezier vandaan komt.

Er lijkt een strijd gaande tussen of Bohemian Rhapsody of Rocketman de betere film is op deze site. Dat Queen voor mij muzikaal ver boven Elton John staat is een gegeven feit, maar ik heb toch echt meer genoten van het visuele en emotionele spektakel dat Rocketman heet. Nu heeft Elton John altijd wel een belangrijk aandeel in mijn muzikale opvoeding gehad, aangezien zijn Love Songs het eerste cassettebandje was dat ik had. En ook al is mijn liefde voor muziek later meer geëvolueerd naar de 'hardere' kant, ik heb verscheidene albums als Goodbye Yellow Brick Road en Madman Across The Water wel in mijn kast staan en luister ze nog steeds met plezier. Sir Elton is wat mij betreft ook gewoon een legende die in een adem genoemd mag worden met andere grootheden als Freddy Mercury en David Bowie.

Het is wel goed dat ik van tevoren al vernomen had dat het hier om een magisch realistische musical zou gaan, anders had ik misschien bij de openingstonen van The Bitch Is Back flink verwonderd opgekeken. Ik heb altijd een haat-liefde-verhouding met musicals gehad, maar zolang een film niet zo potsierlijk verschrikkelijk als Grease wordt valt het vaak nog wel uit te zitten. Gelukkig dat Rocketman compleet aan de andere kant van het spectrum staat. Op het moment dat de kind Elton John overgaat in een volwassen Elton John tijdens Saturday Night's Alright For Fighting is meteen duidelijk te zien dat Egerton een fantastische casting is. Zijn zang is geen een-op-een kopie van John zelf, maar is wel prettig om naar te luisteren en heeft een bepaalde enthousiaste onstuimigheid die het vooral ook levendig houden. In deze context ook fijner dan het luisteren naar een andere zanger, het maakt Egerton veel meer 'één' met het personage.

Waar de film ook dikke pluspunten scoort, is de manier hoe men een lach en een traan krachtig afwisselt. Bohemian Rhapsody was een vermakelijke film, waar juist de dramatische momenten onecht aanvoelden. Hier is vanaf het begin al veel sneller duidelijk waar de dramatiek vandaan moet komen en het voelt ook vooral echter aan. Enkele mooie voorbeelden:
1. Het door het complete gezin gezongen 'I Want Love' geeft voor iedereen al meteen een duidelijk uitgangspunt mee van waarom het niet gaat werken tussen de gezinsleden.
2. Het moment dat Taupin John alleen laat op het feest en John Tiny Dancer inzet: prachtige weergave van de eenzaamheid die hij op dat moment in een groep ervaart.
3. Rocket Man tijdens zijn overdosis in het zwembad. Weergaloos gefilmd, met prachtige choreografie van iedereen als hij weer uit zijn overdosis komt. Nummer krijgt op deze wijze een heel andere, maar oh zo veel mooiere betekenis.
4. Sorry Seems To Be The Hardest Word behoeft geen verdere uitleg.
5. Goodbye Yellow Brick Road vanuit Taupin's visie en Elton's breakdown als gevolg
6. Elton in de laatste gesprekken met zijn ouders en zijn uiteindelijke acceptatie tijdens de AA-meeting. Vooral de vorm van begrip naar zijn moeder toe, was erg aangrijpend.
7. I'm Still Standing: wat een fantastisch stukje energie en euforie die terugkeerde na een laatste 20 minuten waar ik meerdere malen met tranen in mijn ogen zat.

Wat grappig was, is het feit dat er met Steve Mackintosh, Stephen Graham en regisseur Dexter Fletcher een drietal acteurs te vinden waren die ik vooral ken uit Lock, Stock & Two Smoking Barrels en Snatch. Hiermee was het feit dat er lekker wat gevloekt en getierd werd in de film ook meteen fijn 'vertrouwd'. 'Fucks', 'twats' en zelfs een keer 'cunt' gaven het geheel toch een wat rauwere vibe dan het veel cleanere Bohemian Rhapsody. Qua excessen kwam het hier ook veel uitgebreider aan bod. Actief drugs- en alcoholmisbruik zorgen gepaard met het emotionele leed voor een veel aangrijpender en zwaardere filmervaring. Extra punten nog voor Bryce Dallas Howard die een fantastische rol neerzet en ook Richard Madden als een bijzonder geslaagde onsympathieke performance.

In de context van het magisch realisme hoefde ik me ook niet te ergeren aan anachronistische zaken of historische leugens om het script mooier te maken dan nodig. De opening die aan het einde terugkeert als onderdeel van Elton's verwerkingsproces om met zichzelf in het reine te komen leverde een mooie verklaring van de manier hoe de gebeurtenissen weer. Geen opsomming van feitjes (toen maakte hij dit album en kreeg hij die hit), maar een oprechte ontboezeming. Ik heb na afloop weer een hoop extra albums aan te schaffen.

Rocketman is voor mij als het aankomt op muzikale films een van de beste die ik sinds tijden heb ervaren. De regie is flitsend, het acteerwerk is zeer overtuigend, de performances van de acteurs en actrices staan als een huis en het feit dat ik non-stop aangegrepen was door hetgeen er op het scherm vertoont werd, zorgt ervoor dat ik niets anders kan dan deze film het volle pond aan punten te geven. Een prachtwerk en voorlopig ook mijn favoriete film van het jaar!

Recensies zijn er hier inmiddels genoeg en daarbij de nodige vergelijkingen met Bohemian Rhapsody. Wat ik toch even kwijt moet is dat Taron Egerton zelf zingt in de film, terwijl in Bohemian Rhapsody de stem van Rami Malek werd gemengd met o.a. de zang van Freddie Mercury. Heel wat anders.

Misschien goed om te weten, voordat je gaat: meer dan de helft is musical.

Meer dan de helft is wat overdreven, maar er zit goede musical in. Niet van dat zoetsappige uit die standaardmusicals, maar gewoon to the point musical. En dat beviel me prima.

Deze hele film is me uitstekend bevallen, misschien ook wel omdat ik eigenlijk niets over het leven van EJ weet, want dan ga je toch weer de fouten afvinken.

Maar buiten dat is de hele opbouw, de stijl, de keuze van muziek, en de balans tussen humor en drama mij 100 procent bevallen. Gewoon een steengoede biopic. Het leven van EJ, tot en met zijn 35e of zoiets, wordt vooral gevat in sfeer, en minder in rechttoe rechtaan storytelling.

Topfilm.

Ik vond het een lastige film, de vergelijking met Bohemian Rhapsody is snel gemaakt. Maar het zijn twee totaal verschillende films. Rocketman gaat meer richting een musical. Verder vond ik hem wat saaier. Waar bij Bohemian Rhapsody de grote concerten en de band wat centraler staan, is het bij Rocketman meer het verleden en de prive ellende van Elton John. Terwijl ik de concerten in Bohemian Rhapsody juist zo vet vond. Voor was in Rocketman dan ook het debuut optreden in LA de vetste scene.

Ik vond de relaties die Elton John ook wat verwarrend, vooral met zijn moeder. Al met al was het niet heel erg liefdevol. Maar ook mijn zijn beste vriend en songwriter, ik kon er bijvoorbeeld niet uit opmaken welke songs nu door hem zijn geschreven, halverwege de film was hij redelijk uit beeld geraakt.

De film heeft er in geval niet voor gezorgd dat ik nu Elton John grijs draai, in tegenstelling tot Queen. Al met al denk ik niet dat de film bij mij heel lang blijft hangen.

Persoonlijk vindt ik Boh..rapsodie. beter als deze.

Vooral het eerste half uur was matig.

Dacht zonde van mijn geld,maar naarmate de film vorderde werd ie beter.

Het is meer een musical en dat vindt ik zelf wat minder.

Heb me uiteindelijk wel vermaakt.

Deze in de bioscoop gezien en ik vond hem heel goed. Jammer dat de overgang in gebeurtenissen soms zo van de hak op de tak gaat. Het gedeelte waarin hij trouwt met een vrouw (Renate) komt amper aan bod. Je leert Renate verder niet echt kennen. Dat vond ik jammer. Verder komen de meest bekende nummers aan bod. Al met al een mooie film met veel muziek en waar voor je geld. Verder vind ik de vergelijking met Boh. rhapsody niet echt passen. Die film gaat ook over Freddy, die deel uit maakt van de band Queen. Bij Elton John wordt zijn achtergrond wat meer uitgediept. Vandaar ook mijn score; 4*.

Kan musicals doorgaans niet uitstaan, heb niks met Elton John (of zijn muziek) maar heb me best vermaakt! Ook een hoop te weten gekomen en moet zeggen, zowel mijn respect als interesse zijn gegroeid wat betreft de artiest en de persoon daarachter. Wat doet die Taron Egerton het trouwens goed zeg, heeft alles zelf gezongen!

Mooie en ontroerende film die het verhaal rond Elton John tot 1983 laat zien. Minder zoetig dan de film rond Queen, maar het ware rauwe verhaal. Vol eenzaamheid, kille jeugd, het constante gevoel van afwijzing, geleefd worden, foute manager, naïviteit, verslaving, worsteling met geaardheid, homoseksualiteit was per wet nog verboden. Maar enorm talentvol en een hele goede vriend, bernie taupin. Wat tegelijkertijd ook zijn creatieve drijfkracht werd, zijn vriendschap, muzikaliteit en zijn diepe ongelukkig zijn. Een mooie mix voor een succesformule, zie Elvis en Michael Jackson. Elton overleefde.

Toen hij midden jaren 80 het geluk vond was zijn inspiratie ook weg.

In het begin dacht ik wel even, help een musical achtig gebeuren, maar dat viel gelukkig mee. Goed acteerwerk ook.

Had ik dit maar gelezen voordat ik net naar de bioscoop ging... man wat een grafhekel heb ik aan musicals. Midden in een scène ineens gaan zingen, yuck! Nee, harde tegenvaller dit.

Wanneer de setting van een sobere AA-meeting plotseling verandert in een Brits dorpsstraatje vol dansende en zingende mensen, bekruipt een lichte cringe me. Rocketman is geen muzikale biopic à la Bohemian Rhapsody, maar een biografische musical over het turbulente leven van Elton John. Normaliter niet bepaald mijn kopje thee, maar Elton's gevecht met zijn autodestructieve levensstijl blijft meer dan genoeg boeien.

Ja, hoewel ik niet echt een fan ben van musicals en al dat nichterig gedoe, moet ik toch wel bekennen dat de film iets charmants heeft. Het weet te boeien van begin tot eind, met toch ook wel enkele ontroerende momenten, de nodige humor is ook aanwezig, en john's liedjes zijn nog beter uitgewerkt dan ooit tevoren. De soundtrack is awesome, maar vooral hoe het werd verfilmd. Al bij al zalige film.

Dit was te veel musical voor me. Een aantal scenes, bijvoorbeeld bij Your Song, is erg mooi, maar de scenes rondom drank en drugs waren te uitgebreid aanwezig. Ook de problemen met vader en moeder geloofde ik op een gegeven moment wel. Prima film om te zien, maar niet om nog een keertje te bekijken.

Elton John was de grote muzikale held van mijn jeugd, en nog altijd draai ik de platen uit zijn hoogtijdagen (1970-1977) met veel plezier (evenals zijn drie platen vanaf 2001 trouwens). Hoe nu objectief of zelfs maar súbjectief over deze film te oordelen? Een geweldige vertolking van Egerton, een net zo geweldige rol voor Matthew Illesley als de kleine Reggie, een lekker nare Richard Madden, bijzonder knap hoe de teksten van Taupin al dan niet "verdraaid" zijn ingezet om de plot te illustreren (I want love, The bitch is back, Saturday night's alright for fighting), en een brok in m'n keel wanneer de grote hits aan de beurt komen. Na de aangrijpende kijkbeurt in de bioscoop kan ik misschien pas een iets nuchterder oordeel geven wanneer ik hem later in rustiger omstandigheden (thuis in de Blu-ray-speler) kan herzien.