Roma (2018)

Roma

Roma is een film waar ik maar aan blijf denken. Nadat de film was afgelopen wist ik niet precies wat ik ervan moest vinden, maar de dagen erna bleef de film in mijn hoofd rondspoken. Dat komt vooral door het tweede gedeelte, want het eerste uur is wel heel erg traag. Veel lange takes en scènes waarin niet veel gebeurt, maar langzaamaan word je helemaal meegesleurd in het leven van Cleo. Uitstekend geacteerd door Aparicio, en dat dit haar eerste rol is maakt het des te knapper.

Tegen het einde zit er een scene in met Cleo, die met haar doodgeboren kind in haar armen ligt, waar ik met kippenvel naar zat te kijken. Cuaron kan het ook niet laten om er een actiescene in te stoppen die doet denken aan de iconische scene in Children of Men. De cinematografie, het camerawerk, de sounddesign, de zwart-wit beelden etc. Het is een feest voor al je zintuigen. Daarnaast geeft Roma ook een mooi tijdsbeeld van het Mexico in het begin van de jaren 70, en de film is duidelijk een passieproject voor Cuaron.

Overschat, hate it or love it, pretentieus... zoiets is het wat mij betreft. Fraaie beelden (ten dele dankzij het zwartwit-kunstje), kunstzinnige takes, lange takes, enz. maar verder erg leeg (qua verhaal en ook qua personages, die erg vlak en cliché zijn). Het is een film die in de dikke twee uur die het duurt zelden een emotie losmaakt, te afstandig voor mijn smaak. Pas op het einde veert de film op elk vlak wel op maar tegen die tijd was het mij al kwijtgeraakt. Buiten de cinematografie heeft het weinig te bieden, het verschil is enorm wanneer je dit bijvoorbeeld met een Tarkovsky vergelijkt die naast de prachtige beelden ook een inhoudelijk verhaal weet te vertellen en de kijker vastgrijpt, of mij in ieder geval.

Roma voelt meer aan als een museumbezoek waarbij je langs schilderijen loopt zonder dat ze je weten te raken, deed me in die zin denken aan La Grande Bellezza (2013) die, met in mijn ogen mooiere plaatjes, hetzelfde (gebrek aan) gevoel opriep. Doet me ook aan Gravity denken, heel visueel maar ook erg leeg. Wellicht dat Mexicanen die beter bekend zijn met hun verleden er meer uit kunnen halen. In twee uur en een kwartier ben ik weinig te weten gekomen over Cuarón, en wat veel erger is, over zijn kindermeisje. Het blijft ontzettend aan de oppervlak.

Het verhaal achter het idee voor de film is erg respectabel, maar Cuaron weet me niet te betoveren. De Oscar voor cinematografie heeft hij vermoed ik binnen, maar daar houden de prijzen wel op. Te bejubeld en te gewoon voor mijn smaak. 2*

Parels voor de zwijnen.

Slappe reactie voor iemand die nergens met passie over deze film heeft geschreven. Ik vind het toch maar een drol verpakt als een bon bon.

Zou triest zijn want dat is me toch een luiheid ...

Cuarón levert met Roma echt vakwerk af, zoals we van hem gewoon zijn. Anderzijds weet deze film de hype helaas niet waar te maken, en ook dat zijn we onderhand gewoon van deze regisseur.

Net als Gravity voelt Roma vrij koel aan. Cuarón observeert vanop afstand. Alleen werkt die techniek nu eenmaal beter in de ruimte dan in het broeierige Mexico van de jaren 80. Als ik de fans (en de regisseur zelf) mag geloven, is dit een prachtige ode aan de dienstmeid. Maar waaruit bestaat die ode dan? In het begin van de film maken we kennis met een vriendelijke, maar zeer introverte dame. Aan het einde van de film zien we nog steeds een vriendelijke maar zeer introverte dame, die ook nog even Baywatch speelt en zo (heel even) de held van de dag wordt.

Begrijp me niet verkeerd, Cuarón schets een mooi, fijnzinnig portret. En 100 keer liever op deze “afstandelijke” manier dan via een klef melodrama. Maar om deze film nu echt magnifiek of adembenemend te noemen? Nah, dit vind ik net iets teveel lof.

Voorts vraag ik me af of de zwart-wit-fotografie wel de beste optie was. Sure, de film bevat enkele zeer knappe shots, maar over het algemeen vond ik het visueel nogal braaf en, euh, “contrastloos”. Gezien de context was een kleurenfilm wellicht beter geweest.

Ik weet het, ik ben streng. Roma is hoe dan ook een mooie film met een sterke cast, maar niet het meesterwerk dat sommigen ervan maken. 3*

Hoe aardig om mensen met een andere mening voor zwijnen uit te maken...

Ach, in het licht van George Orwell kun je nog best aan de goede kant zitten.

'Guten abend meine kleine Schweine'

Met die liefdevolle woorden opende de zangeres van een Nederlandse band, waarvan de naam mij helaas ontschoten is, altijd haar concerten. Volgens mij was er over haar weelderige decolleté een parelketting gedrapeerd, maar 't zou kunnen dat ik dat nu ter plekke verzin.

Wie de schoen past, trekke hem aan.

De film begint ontzettend traag en het verhaal is totaal niet duidelijk. Totdat je je realiseert dat het niet beter wordt. Dan ga je de wijze waarop de film gemaakt is wel meer waarderen, het hoort erbij en dat heeft dan wel wat. Het filmwerk is trouwens wel erg goed gedaan. Al met al een goede verfilming, simpel en traag, van iemands leven, zwaar en soms moeilijk, daar moet je van houden.

Deze film deed me sterk denken aan Zimna Wojna (2018) - MovieMeter.nl: ook zo’n film in zwart-wit geschoten (en opnieuw geen enkel idee waarom) over een persoonlijk relaas tegen een politiek turbulente tijd. En net als Cold War heb ik geen idee waarom critici de film zo geweldig vinden want ook deze film kon mij niet boeien en heb ik geen idee wat de film mij heeft willen vertellen (en deze film heeft zelfs geen mooi jazz-liedje dat iets van troost biedt aan de teleurgestelde kijker).

De film gaat over het leven van een dienstmeisje: je vermoedt dat het dan iets willen zeggen over de ongelijkheid in de wereld of zo (er lijkt symboliek in de film te zitten zoals met de hondenpoep en de auto die de bazen telkens aan gort rijden tot en met de actie aan zee met als boodschap dat het arme meisje de rotzooi moet opruimen die de rijken veroorzaken maar dat is nu eenmaal de taak van een dienstmeisje dus met zo’n boodschap kan ik weinig mee) maar tegelijkertijd benadrukt de film juist dat het leven van het dienstmeisje parallel loop met die van de vrouw des huizes en ontvangst zij alleen maar liefde van het gezin zodat vooral de eenheid opvalt. De film lijkt ons te willen ontroeren met het doodgeboren kindje en het verdriet van Cloe maar daar kon ik weinig mee: het leven is nu eenmaal niet alleen maar feest en net als Cold War wist deze film me emotioneel niet mee te kunnen voeren. Dat de baby zo duidelijk nep is en de kinderen zo slecht acteren helpen dan ook niet.

Al met al zit er bijzonder weinig drama in de film: hooguit de zwangerschap brengt iets van drama in het verhaal; het drama aan zee vond ik grotesk en ongeloofwaardig. Sterker, de film lijkt telkens bewust elk drama te vermijden: Cleo wordt niet neergeschoten door Fermin, niet één kind sterft in zee en het is zonneklaar dat ze beter af is zonder eigen kind. Maar ik heb geen idee wat de film dan wel boeiend moet maken want ook de beelden zijn op geen enkele manier mooi of artistiek interessant en ook wat de personen zeggen in de film is op geen enkele manier (poëtisch, filosofisch of zelfs maar gevat) interessant. Voor mij helaas een nietszeggende film.

Zou kunnen. Maar ik vraag me af of ik hetgeen wat achter haar gebeurt dan wel interessant vind.

Het kan mooi en intrigerend zijn om naar te kijken. Er gebeurde steeds best veel in de achtergrond.

Het is ook als een herinnering. Die zit vaak op de achtergrond van je gedachtes.

Vind het ook opvallend beklijven ja.

Bij de start van 2019 de beste film uit 2018 kunnen meepikken. Prachtig mooie film is het geworden. goed dat er nog ruimte is voor dit type kwaliteitsproducties. Duidelijk dat Cuáron veel affiniteit heeft met het onderwerp, er een hart en een ziel heeft bijgestopt en zodoende zichzelf overtreft.
Inderdaad, er zit weinig tot geen spanning in de vertelling en ogenschijnlijk gebeurt er niet zo veel. Maar de immer wat eigenzinnige regisseur wil in zijn meest persoonlijke film tot dusverre ons spelenderwijs en via redelijk normale mensen een liefdevolle blik geven op een voor ons niet zo bekende periode, en doet dit via een aaneenschakeling van schitterende beelden. Groots camerawerk hier, en de keuze om dit in zwart wit te schieten is een heel wijze: ziet er bij momenten net hierdoor fantastisch uit. Roma is een productie met veel gedenkwaardige momenten(Cleo's doodgeboren kindje, de bosbranden, de plotselinge confrontatie met activisten, en zelfs van zoiets futiels als die hondenkoppen als decorum in huis leidt tot kippenvel), geen film met een boodschap die door je strot geduwd moet worden, maar een zelfverzekerd, fijn portret van een vergeten tijd. De actrice die Cleo neerzet is als de film zelf: beetje onopvallend, maar o zo goed. Een productie die met het verstrijken van de jaren, ongetwijfeld steeds meer waardering zal krijgen, cinema in de meest oorspronkelijke vorm.

Ik vond het niet onaardig, en zeker niet saai. Maar ik begrijp het gewoon niet zo goed. Wat is er nou precies zo briljant? Wat wordt hier gedaan wat nog nooit is gedaan? Ben vanochtend niet met een ander gevoel opgestaan dan normaal. Film doet mij uiteindelijk niet zoveel, hoewel ik wel een traantje moest laten bij het kindje.

Overigens vond ik het allervervelendst die gast die ging zingen bij de bosbrand. Toen was het voor mij zeker dat Cuaron critici voor zich wou winnen en het lukt hem ook nog. Wat een makkelijk volkje toch.

Ik volg de recensies niet specifiek, maar heb nog niemand wat horen zeggen over die scene in positieve zin. Vond het zelf ook een zwak moment.

Het gaat voornamelijk om het gebaar dat hij daar maakt. Hij voegt een stijlbreuk toe puur om de critici het gevoel te geven dat dit meer is dan een cliche melodrama en het lukt hem ook nog. Opeens is een vliegtuig in een plas zoveel meer en vergeet men pijnlijke scenes als dat ze op 1 been kan staan als enige of dat meerzoete reddingdeel. Als ik ook maar iets talentvoller was kon ik werkelijkwaar een film maken die 100 procent op rottentomatoes krijgt en 1 miljard bij de box office. Ik weet precies wat een publiek wil en de critici. Cuaron weet die duidelijk ook. Maar ik heb hem door ?

Ik heb enorm genoten van deze film. Zoveel uitgekiende camerashots. Puur een genot om naar te kijken in een tijd waar overdreven gebruik van schoudercamera's, nerveuze overediting en bombastische CGI-orgasmes de filmische tijdgeest domineren, een verademing. Geef mij maar een camera die vooral observeert, als tip voor de blockbustermakers die dit lezen.

Het verhaal van Cleo kreeg me sluipenderwijs te pakken, na een wat mat begin, en wist me ook te raken. De plotwendingen verlopen anders dan je zou verwachten. We krijgen bovendien een aardig inkijkje in het Mexico van de jaren '70, met een klassenmaatschappij, waarbij de oorspronkelijke bewoners vanzelfsprekend de rol van bedienden hebben en de blanken de heersende klasse domineren.

Hoe mooi ook gefilmd ik zie historische films veel liever in kleur, zeker de jaren '70 die zo kleurig in het collectieve geheugen ligt. Toch een zwaktebod.

Ik begrijp niet dat iemand dit een cliche-film kan noemen. Ook vind ik deze film film veel beter dan Zimna Wojna .

Langdradige en saaie uiteenzetting van het leven van een Mexicaans dienstmeisje in zwart wit. Er wordt niks nieuws gedaan en ook in het verhaal gebeurt er eigenlijk niet veel bijzonders. Het niet gebruik van kleur begrijp ik niet, juist de jaren 70 en Mexico zijn kleurrijk.

Tegenvaller.

Zwart wit film (want dan ziet het er kunstzinnig uit?) over het leven van een dienstmeisje. Gebeurd eigenlijk heel weinig, het laatste half uur gebeurd er wel wat maar deze film is zo traag geschoten (hele lange shots, die normaal wel mooi zijn maar hier na 2 uur vervelend worden) dat het dan eigenlijk niet meer uit maakt.

Deze kreeg de beste buitenlandse film Golden Globe award 2019. Dan was de Vlaamse film Girl wel 100 keer beter dan deze simpele film.

Totaal geen verrassing dat Roma wint.

Je kunt veel van de film zeggen, maar simpel is die niet. Op de achtergrond speelt zich vanalles af.

Met deze film heb ik mij goed vermaakt. Mooi beeld, realistisch acteerwerk en een verhaal dat mij naarmate het vorderde steeds meer boeide en ontroerde. Ik moest er even in komen, maar ik houd hier wel van, een kijkje in het leven van, en ik leefde echt met Cleo mee. Ik was bang dat ik het zwart-wit een nadeel zou vinden, maar nu denk ik dat het de film nog meer kracht geeft en snap ik de keuze. Ondanks de lange speelduur, heb ik mij niet verveeld. Een 9! 4,5*

Wie nog twijfelde aan het feit dat Alfonso Cuarón één van de meesters is van zijn generatie, zal na het zien van deze tour-de-force van alle twijfels verlost zijn. De film zit vol liefdevolle visuele verwijzingen naar o.a. Orson Welles, François Truffaut en (gezien de titel haast onvermijdelijk) Federico Fellini. Maar misschien is de grootste triomf van dit meesterwerk wel het feit dat je al heel snel vergeet dat deze film niet is gemaakt in 1970, het jaar waarin deze film zich afspeelt. Cuarón deed zelf het vaak verbluffende camerawerk en weet Mexico City op indrukwekkende wijze tot leven te brengen, getuige verschillende trackingshots door de drukke straten van die wereldstad. Er is een aardbeving, een uit de hand lopend studentenprotest en een adembenemende scène in een ziekenhuis. Cuarón regisseert de honderden figuranten - tot in de kleinste rol aan toe - dusdanig dat de massascènes volstrekt authentiek overkomen, alsof het toevallige gebeurtnissen zijn. Zeker, de eerste 5 minuten doen anders vermoeden: hoofdpersoon Cleo [Yalitza Aparicio] maakt als dienstmeisje van een welgesteld Mexicaans gezin de met hondenpoep vervuilde vloer van de garage schoon en doet 's avonds één voor één de lichten in de woonkamer uit voordat ze met een collega in hun kleine appartementje boven het huis nog wat strijkwerk verrichten. Het is een (bewust) gerekte scène die de routine van Cleo's leven toont, maar ook duidelijk maakt dat ze gelukkig is met die routine: ze zet de radio zachtjes aan, neuriet mee en lacht mee met haar collega. Die scène staat in schril contrast met wat de chaos die ontstaat wanneer Cleo zwanger blijkt te zijn en de vader van haar kind haar in de steek laat. Parallel daaraan lopen de perikelen van de familie waarvoor ze werkt, waarbinnen de relatie tussen de ouders op gespannen voet komt te staan. Een simpel verhaal dat Cuarón vooral gebruikt als liefdesverklaring aan de cinema. Professor Zovek (gespeeld door een acteur die op de credits staat als Latin Lover) zorgt voor één van de grappigste momenten wanneer hij een gastles bij een trainingskamp voor sporters en lijkt rechtstreeks uit een Fellini-film te zijn gekomen. Een ware traktatie voor de liefhebbers van klassieke film en zonder twijfel één van de beste arthousefilms van de afgelopen jaren.