Glass (2019)

8.2 op IMDB is juist heel hoog?

Split was inderdaad erg goed, ben benieuwd of glass hetzelfde niveau haalt.

Die zijn ingekocht bij een willekeurige clickfarm. Totaal onbetrouwbaar.

Buy IMDb Votes - The Best IMDb Service Online - buyimdbvotes.com

James McAvoy, das dan weer zo jammer. Unbreakable was gewoon een hele prima prent, dus heb hier wel oren (en ogen) naar.

Jaren terug zag ik alleen maar op IMDB voor background bij films. Snel kwam MM daarbij.

Later werd ik hier geattendeerd op het feit dat men stemmen kon kopen bij IMDB. Sindsdien kijk ik zowaar voor filmwaarderingen totaal niet meer op IMDB. Lijkt veel op verkiezingen in corrupte landen, wat geld allemaal al niet kapot kan maken. Zelfs cijfertjes op een filmbeoordelingssite, wat zijn we ver gekomen als mensheid.

Ook in de Vlaamse pers (Knack, De Morgen, De Standaard) - en ik vermoed ook die in Nederland - zijn de recensies niet zo denderend, hooguit matig. Rotten Tomatoes volgt dezelfde lijn: weinig lovende critics.

Maar toch kijk ik er vanavond naar uit!

Ik reageerde ook op de eerste daar te lezen recensies, niet op het cijfer.

Een 8.2 na ... 1200 stemmen. Dat stelt op imdb helemaal niets voor. Vergelijkbaar met 2 stemmen hier op MM. Wacht tot er meer stemmen zijn voor je daar conclusies uit trekt.

"This is an origin story."

Negentien jaar geleden had volgens mij niemand zien aankomen dat M. Night Shyamalan heimelijk bezig was om zijn eigen universum te creëren. Met 'Split' is dat allemaal veranderd en nu zijn we dus bij het slotstuk aanbeland.

In 'Glass' komt alles samen doordat David Dunn, Elijah Price en Kevin in dezelfde psychiatrische inrichting worden opgesloten. In een poging om ze te doorgronden tracht een psychiater hen ervan te overtuigen dat ze aan een stoornis lijden en dat hun superkrachten niet echt zijn. Het lijkt een intrigerende samenkomst te zijn die zich niet voor één gat laat vangen.

De film kent een lange aanloop waarin de hoofdpersonen uitgediept worden en je meer persoonlijkheden van Kevin te zien krijgt. Echter heeft het vele praten en uitleggen zo zijn averechts effect; een bepaalde spanning ontbreekt, waardoor de aandacht verslapt. Aan het sterke spel van James McAvoy is te danken dat je nog bij de les blijft, gezien Bruce Willis en Samuel L. Jackson niet optimaal gebruikt worden.

Het is te prijzen dat Shyamalan op zijn eigen onconventionele manier het superhelden genre vorm probeert te geven door zich meer op het psychologische aspect te richten. Jammer genoeg vertilt hij zich tegen het einde, waardoor de langverwachte climax enigszins teleurstellend uitpakt. Het is alsof de durf ontbreekt om voluit te gaan, ondanks een aantal mooie wendingen.

Al met al een aardig vervolg, maar duidelijk niet het slot om zo een trilogie mee af te sluiten. De eerste twee delen zijn beduidend beter.

3,0 Sterren.

Ach ik hecht zelf weinig belang aan recensies en scores, zowel hier als op IMDb, de cijfers en recensies hier zijn even weinig waard dan elders en ik wijk regelmatig af vh gross vd mens, alleen al door de topcast komt het water me in de mond ? En mijn niet welgemeende excuses menskes...?

https://lwlies.com/reviews/glass/

Wat vond je hier zo slecht aan Vdk_Movie

?

Al bij al is het een vreemde trilogie. Als je erop terugblikt is Unbreakable de vreemde eend in de bijt met zijn andere thematiek en sfeer. Shyamalan heeft met zijn laatste minuut in Split een gekunstelde verbinding gelegd tussen de films. Glass bevat daar bovenop ook enkele nietszeggende flashbacks verwijzend naar Unbreakable, kwestie om zeker te zijn dat je de link zou leggen. Los daarvan heeft hij met Glass toch een behoorlijk slot geproduceerd.

De film gaat verder op Split en The Beast loopt nog steeds op vrije voeten. De confrontaties tussen Dunn en The Beast zijn best spannend en dit werd uitstekend in beeld gebracht. McAvoy steelt wederom de show. Geweldig personage en subliem naar voren gebracht door McAvoy. Willis en SL Jackson verbleken er maar wat bij, hoewel hun personages een stuk minder op de voorgrond treden. Het eerste shot van Price in zijn rolstoel is overigens wel best intrigerend.

Glass moddert eventjes aan, maar herleeft wanneer ook Price wat actiever wordt. Zijn meesterbrein en intelligentie vond ik in Unbreakable ook al zo fascinerend. Achter elke zin zit wel een betekenis of bedoeling. Het samenspel met McAvoy is dan ook aangenaam om te volgen. De rol van Anya Taylor-Joy vond ik wat dubbel en door het plot niet altijd geloofwaardig. De climax is anders uitgedraaid dan ik had verwacht. Zeker wat mij betreft geen onbevredigend einde waarbij de gevechten op het domein van de psychiatrische instelling interessant waren. The clue en de beweegreden van de op het einde van psychiater Staple was onverwacht, maar plausibel. Het deed me denken aan de andere superheldenfilms waarbij de relatie tussen de mens en de “superieuren” uit angst vaak erg broos is.

De zaal zat lekker vol vanavond, helaas voegde de IMAX verder weinig toe aan een film die zeker niet tot de beste van Shyalaman mag worden gerekend. De patiënt Night heeft na een opleving van twee films weer een dipje te pakken zullen we maar zeggen. Een echt slechte film is Glass niet, maar uiteindelijk wel een movie die alleen de echte bewonderaars van Split en Unbreakable zal aanspreken, kwalitatief is het toch een stuk minder dan de twee voorlopers. Nochtans mag gezegd worden dat de regisseur er redelijk goed in slaagt de beide verschillende verhaallijnen van genoemde films samen te laten lopen, maar dat heeft hem blijkbaar zo veel aandacht gekost dat hij vergeet originele nieuwigheden toe te voegen. Glass begint redelijk spannend en spectaculair, maar als de drie hoofdrolspelers al vrij snel in een inrichting terechtkomen zakt het behoorlijk in. Een hoop geneuzel en gefilosofeer over comics en striphelden is wat dan volgt. Schrijver Night had hier meer mee moeten doen, boeien kon het nauwelijks. Pas in het laatste half uur van deze te lange thriller herpakt men zich weer, ook dankzij het goede samenspel van de degelijke Jackson en de wederom uitblinkende McAvoy. Typerend ook wel dat de bijna verplichte verrassing aan het einde, niet meer dan een halfbakken zuchtje wind is in vergelijking met de storm die de twist van zijn eerste films veroorzaakte. Een samenraapsel van behoorlijk wat middelmatige en enkele goede elementen deze nieuwe Night, vooral door zijn immer kenmerkende mooie eigen stijl lijkt het ook nu weer wat beter dan dat het in werkelijkheid is. Maar goed daarom dat dit uiteindelijk overduidelijk een echte(maar mindere) afsluiting is van een toch geslaagde trilogie. Op naar nieuwe, frissere ideeën lijkt me het beste advies voor deze toch wel fascinerende filmmaker.

Ben ik de enige die qua poster aan Moonlight denkt?

Gedurfd en laf tegelijk.

Shyamalan trekt de eigenzinnige lijn van zijn origin story door. Voortbordurend op Unbreakable is dat geen verhaal van spektakel of de grootse gebaren, al mogen sommige scenes er zeker zijn en wordt er iets meer uitgepakt met de onvermijdelijke confrontaties tussen onze (anti-)helden en villains.

De kennismaking tussen The Beast en The Overseer leidt tot onmiddellijke spanning tussen de twee die de film een goede impuls geeft. Als je echter verwacht dat Shyamalan de twee delen hiervoor gebruikt heeft om een langverwachte stand-off te laten knallen, blijf je sowieso op je honger zitten. Toch is het te bewonderen wat hij hier wel probeert te doen.

In feite is het vintage Shyamalan om toch weer het tapijt uit te trekken onder delen van het verhaal die je dacht door te hebben. Ook laat hij zich niet afleiden door zijpaden die kunnen leiden naar de elementen die we kennen van het genre: de actie, de grootsheid, het theatrale. Nee, hij vertelt het verhaal op zijn eigen manier, duikt in de psyche van zijn personages om daar - en in het hoofd van de kijker - verwarring te zaaien, alvorens zijn eigen origin story within an origin story vorm te geven. Gedurfd.

Echter: hij heeft té veel tijd en zetten nodig om er te komen. Deels omdat veel van wat in Unbreakable zorgvuldig was opgebouwd, eerst weer afgebroken moet worden, vóór hij bij zijn conclusie kan komen. Ook verspilt hij veel tijd met uitleg van wat bekend verondersteld mag worden. Het haalt het tempo eruit (niet per se erg; dat was deels de charme van Unbreakable) maar voelt daardoor ook geconstrueerd aan (wel erg). Als bijvoorbeeld Joseph en Elijah's moeder hun eigen visie of bevindingen ook van comic-bookstructuren voorzien, voelen ze teveel als marionetten van Shyamalan; dienen ze te opzichtig om het plot een duwtje in de goede richting te geven.

Daarbovenop krijgt McAvoy wel erg veel ruimte om zijn kunsten te showcasen. Je kunt het Shyamalan nauwelijks kwalijk nemen: McAvoy is een held en levert hier een haast onmenselijke prestatie af in zijn vloeiende shifts tussen identiteiten - hoewel er tussen personages meer gecut wordt dan je zou willen. Het is twee keer zoveel en bijtijds ook twee keer zo imposant om te aanschouwen, maar het voelt ook als een wat verplicht nummer: "Een sequel is hetzelfde, maar dan méér". Zonde, omdat Shy zich juist van vaste formats wil ontdoen.

Het einde had de grandeur van een climax echt verdiend. De obligate dubbele bodems die we hier geserveerd krijgen getuigen zeker van creativiteit; ze geven wederom een frisse, warse draai aan (waar we bekend mee zijn van) het genre. Tegelijk staan we na veel gehaspel toch weer op hetzelfde punt als aan het einde (of eerder: het begin) van Unbreakable. Of het de deuren naar meer sequels openzet blijft handig in het midden; ik had van Glass liever een solide eindpunch verwacht. Had zonder meer gekund, zelfs binnen zijn eigen universumpje.

Hij had 15 jaar om een magnum opus te metselen maar heeft nog altijd alleen de oprit klaar. 3*

Prima film, sluit goed aan op zowel Unbreakable als Split, maar toont toch een eigen gezicht. Het einde had wat korter gemogen, dat bleef een beetje doorzeuren.

Shyamalan heeft weer een aantal mooie beelden voor de kijker, met vooral ook mooi kleurgebruik. Ook leuke camerastandpunten (vanuit die plas).

Viel voor mij genoeg te beleven om de film een knap aantal sterren toe te bedelen.

de sfeer uit unbreakable die ik zo supergoed vond neergezet ontbreekt hier een beetje ( ook in de scenes met willis ) toch is de film zeker de moeite van het kijken wel waard , het verhaal zit goed in elkaar en de plottwists zijn goed bedacht al is de laatste wel een tikkeltje over het randje van geloofwaardigheid heen maar goed .

Zeker niet verkeerd. Maar mistte wel de spanning van Split. Het was allemaal wat braafjes en voorspelbaar. Naar mijn idee is Split ook wel een film die heeeeeel moeilijk te evenaren is. Dus alsnog 4 sterren!

Na 19 jaar een vervolg op een van m’n favoriete films. Dat kan natuurlijk alleen maar mis gaan

Heb altijd gedacht dat Unbreakable zich goed zou lenen voor een vervolg. Grootste teleurstelling voor mij was dat dit toch voornamelijk Split 2 was, met bijrolletjes voor Jackson en Willis. McAvoy is weer erg goed, maar het geneuzel in de kliniek duurt wel erg lang, zat eigenlijk de hele tijd te wachten tot de film zou beginnen. De wisselwerking tussen Dunn en Price, en de rol die ze spelen in hun superheldenverhaal is een herhaling van zetten. Bij nader inzien had ik eigenlijk niet geweten hoe een Unbreakable 2 er anders uit had moeten zien. 2 uur lang Willis vs. Jackson, of Dunn tegen een hele nieuwe bad guy, was ook geen goed idee geweest.

Pluspunten: het laatste half uur komt er wat meer vaart in de film. Leuk dat de zoon van Dunn weer meespeelt, met dezelfde acteur, en er valt toch wel weer te genieten van een paar mooie shots en wat nostalgische beelden uit het, nog steeds, fantastische Unbreakable.

Krappe voldoende

Dit stukje snap ik niet... Wat bedoel je met voluit gaan?

(Ik was juist heel tevreden met het einde. Deed me aan Watchmen denken.)

Ik hecht zelf heel weinig waarde aan de recensies. Misschien ben ik heel erg snel tevreden. Maar ik deel de mening bijna nooit en vermaakt me altijd. Ook bij Glass ( waar ik lang naar uit keek ) ben ik niet teleurgesteld. James Mcavoy vind ik geweldig. Hoe snel hij wisseld van personage vind ik verbluffend en zo interessant. Hedwig Zorgt voor de leuke momenten. Het einde was een beetje een shock voor mij, maar wel vernieuwend want ik had weer een eind goed al goed gedacht.

Ik ga zeker nog een keer, vond James wel de film dragen.

Het enige waar ik me dan aan stoor, in de poster staan de verkeerde namen bij de acteur :s

In een tijd waar het hebben van een film-universum bijna de norm is doet M. Night Shyamalan ook een poging. Hij brengt 26 superheld-personages bij elkaar in zijn eigen soort Avengers, een idee dat hij al aan het einde van Split aanstipte en wat voortborduurt op één van zijn beste films, Unbreakable. Bruce Willis en Samuel L. Jackson zijn na al die jaren weer terug, maar het is vooral James McAvoy die de show steelt. Dat deed hij al in Split, maar zelfs met grotere namen om hem heen blijft hij het hoogtepunt. Het verhaal van dit drietal is intrigerend, ik blijf het een interessant idee vinden om de verhalen van Unbreakable en Split samen te voegen. Jackson overtuigt als mastermind en bij Willis leek ook minder op de automatische piloot dan ik inmiddels van hem gewend ben. Glass laat mooi zien dat puur een gigantisch CGI gevecht niet boeit, een gevecht werkt enkel als de personages je interesseren. Ik keek enorm uit naar een gevecht tussen de onbreekbare Willis en het monster McAvoy. Daarin stelde Glass mij niet teleur.

Alsnog is Glass de minste film van Shyamalans superheld-trilogie. De film opent intrigerend en sterk en ook de finale is prima, maar het tussenstuk is te langdradig. Het verhaal van de drie hoofdpersonen wordt niet alleen via hen verteld, maar ook drie bijbehorende personages; de zoon van Willis (een terugkerende Spencer Treat Clark, leuk detail), het ‘vriendinnetje met Stockholm Syndroom’ van McAvoy en de moeder van Samuel L. Jackson. Alle drie krijgen ze naar mijn smaak net iets te veel tijd. Het werkt verder ook het niet echt bevorderlijk dat de make-up om de actrice die Jacksons moeder speelt ouder te maken echt óerlelijk is. Bijna alsof men wat rimpels tekende, grijze pruik erbij en voilà; je bent een oma.

Maar de meeste problemen had ik met het nieuwe personage; Sarah Paulson als de dokter die de drie heren gaat onderzoeken. Deze dame lijkt meer screentijd te krijgen dan de drie hoofdpersonen, maar dat komt ook door de enorme lappen tekst die ze krijgt om uit te spreken. Want meneer Shyamalan houdt nog steeds van lange, lange shots met mensen met hele trage, diepe monologen uitspreken met heel veel pauzes. Maar hoe meer deze slissende dokter in beeld kwam en begon te praten, hoe meer ze mij het bloed onder de nagels vandaan haalde. Wat dat betreft stelden de momenten met Willis, Jackson en McAvoy in deze film niet teleur, maar de film wijkt te vaak af en Shyamalan rekt de boel ook teveel. Ik zag liever een versie van 90 minuten zodat ik honger zou hebben naar meer. Nu was ik enigszins blij toen de film na tig lange ‘afsluit-shots’ eindelijk ook echt was afgelopen. Desondanks blijf ik het een sympathiek project vinden, maar het idee was iets leuker dan de uitvoering. En ach, Shyamalan heeft een beter superhelden-universum neergezet dan DC.

3 sterren.

M Night Shyamalan ging bijna 20 jaar lang door het leven als 'the man who directed The Sixth Sense (1999)'. Met Split (2016) wist hij zich eindelijk te herstellen van de ene na de andere teleurstelling en het is niet zo vreemd dat Shyamalan hoofdpersoon Kevin Wendell Crumb [James McAvoy] liet terugkeren in dit meesterlijke vervolg. Het besluit om David Dunn [Bruce Willis] en Elijah Price [Samuel L Jackson], de twee hoofdpersonen uit https://www.moviemeter.nl/film/95 toe te voegen aan het plot is gewaagd, maar mede dankzij de vertolkingen van Jackson en de magistrale James McAvoy is Shyamalan er zelfs in geslaagd de kwaliteit van The Sixth Sense te evenaren. De briljante regie en het prachtige camerawerk van Mike Gioulakis maken de hele film een lust voor het oog. James Newton Howard componeerde de hypnotiserende score en ook de geluidseffecten zijn van bijzonder hoog niveau. Veel belangrijker is dat Shyamalan eindelijk eens een met een paar slottwists komt die werkelijk verrassend zijn én genoeg stof geven tot nadenken en napraten. Er is één minpunt en het is een behoorlijke: tussen de sterke proloog (met een verbluffende actiescène) en de intrigerende finale zit teveel psycho-gebabbel. Daar blijkt uiteindelijk weliswaar wel een goede reden voor te zijn, maar het is wat aan de saaie kant. Jammer, want Shyamalan - die een cameo heeft als klant in Davids beveiligingswinkel - komt heel dicht bij de perfecte film.

Wat een ijzersterke film was dit zeg. Na het wat teleurstellende Widows besloten een tweede keer deze maand oppas te regelen en naar de bioscoop te gaan. Minpunten kent deze film eigenlijk niet. Het enige wat jammer zou kunnen zijn, is dat de superhelden al het loodje hebben gelegd voordat ze goed en wel begonnen zijn. Maar wanneer je beseft dat de leeftijd van Bruce Willis en Samuel L Jackson zich niet bepaald leent voor een splinternieuw langlopend universum is dat vrij makkelijk los te laten. Bovendien leent het einde zich uitstekend voor een vervolg met een nieuw universum. Dat is fijn, want die Shyamalan kan mij altijd prima bekoren. Grappig hoe dat gaat trouwens. Voorheen las ik af en toe berichten waarin stond die en die regisseur kan mij prima bekoren. Of als 'hij' de film regisseert kan er eigenlijk niets misgaan. Ik dacht altijd 'waar gaat het over'. Dat is dus een gebrek aan kennis geweest van mijn kant. Er zijn wel degelijk regisseurs die je goed liggen en er zijn er ook die dat juist niet doen. Mijn kennis op dat vlak wordt groter, maar is nog niet groot genoeg om een top 10 samen te stellen. Wie weet over een paar maanden. Hoe dan ook, Shyamalan zal hoge ogen gooien.

5*

Heel behoorlijke film. Wat Shyamalan goed doet is een wat bevreemdend sfeertje creëren met heel haast stille subtiele muziek, weinig geluid soms sowieso en wat rare situaties, maar dat is goed. Split ken ik wel, Unbreakable niet en als ik zo de samenvatting daarvan lees miste ik wel. Vooral dat hele gedoe rond comics waarop dit gebouwd is voelt nu erg geforceerd aan en vind ik binnen deze film niet heel goed passen, al begrijp ik wel dat dat nu net uit die film kwam. Maar goed, heel erg storen doet dat niet al maakt het de film zeker niet beter. Echt heel spannend of geweldig is de film nergens, maar zij zakt ook nergens door een ondergrens.

Er zijn ook drie prima acteurs, al hebben Willis en Jackson veel minder te doen en dat is jammer, al wordt dat wel weer goedgemaakt door McAvoy die weer helemaal los mag gaan met nog meer persoonlijkheden dan in split, maar altijd in zijn rol blijft zonder overdrijven. Heel knap en goed gedaan.

Verder duur de film dik twee uur, maar het tempo is uitstekend en ik heb me eigenlijk geen seconde verveeld. Alleen het einde wordt wat gerekt omdat Shyamalan dan nog wat belangrijke zaken moet melden en dat voelde niet heel lekker, hoewel ik begrijp dat hij zo lang door ging. 3,5*.

Mijn verwachtingen waren te hoog denk ik...

Ik vond de film af en toe wat saai en er was volgens mij veel meer uit te halen. Ik hoorde deze commentaren ook bij de andere bioscoop gangers!

Lastige. Het is duidelijk een mix van Split (de pluspunten) en Unbreakable (de minpunten). Denk in dat eerste geval aan het sterke verhaal en indrukwekkende acteerwerk van McAvoy, gemixt met het op het drammerige af uitleggerige van Unbreakable.

Dat laatste is erg jammer, want Glass heeft werkelijk geweldige elementen. Niet eerder zag ik zo indrukwekkend gefilmde superheldenscènes. Shyamalan haalt al z’n cameratrucs tevoorschijn en laat je de showdown beleven door de ogen van een bystander in vol daglicht. Echt subliem. Daarnaast is het einde niet alleen een episch slotakkoord van Glass, maar van de hele trilogie.

Dat uitleggerige is alleen te veel een dealbreaker om er écht van te kunnen genieten. Elk zijplotje moet worden voorgekauwd. Overal moet uit blijken dat Shyamalan begrijpt hoe de comicwereld in elkaar steekt. Als dat in IMAX al stoort, gaat dat in de huiskamer helemaal een snoozefest zijn. Het epische einde is daardoor niet passend bij hetgeen daarvoor allemaal gebeurt.

Jammer, maar toch bij vlagen zeer genietbaar.