Kamera o Tomeru Na! (2017)

Openingsfilm op het komende Razor Reel filmfestival eind oktober in Brugge.

Elk woord dat ik hierover schrijf is er eigenlijk één te veel, want dit is een film waar je je door moet laten verrassen en dus met zo weinig mogelijk voorkennis aan moet beginnen. Maar, en VANAF HIER LEZEN IS OP EIGEN RISICO, het is lang geleden dat een film me zo op het verkeerde been heeft gezet. Ik kon het eerste halfuur de lovende kritieken totaal niet plaatsen en vond het maar een saaie, amateuristische en soms compleet onnavolgbare bedoening. Maar gelukkig heb ik doorgezet, want wat een grappige en knap gemaakte film blijkt dit inderdaad te zijn. Absolute aanrader.

Leuk.

Maar zo leuk nu ook weer niet. Eerste half uur is inderdaad best taai, maar dat hoort er uiteraard bij. Dat maakt het daarom niet meteen beter natuurlijk, maar er is in ieder geval wel een duidelijk doel én een payoff daarna.

Wat daarna komt is leuk. Slim gevonden, goed uitgevoerd, maar nergens echt geniaal. Het mist toch een beetje aan écht originele ideetjes en ik had zelfs af en toe het gevoel het al eens eerder gezien te hebben. Ueda teert iets te vaak op variaties van hetzelfde. Entertaining is het wel, geniaal alleen niet.

Wel knap natuurlijk, want dit is verder een no-budget film. Je blijft het ook wel zien en het concept heeft gelukkig ook niet bepaald nood aan een hoog budget, maar de film weet toch best iets neer te zetten. Alleen vind ik de hype dik overroepen. Niet zo heel verwonderlijk voor een film als deze, als het niks gekost heeft en mensen vinden het toch best leuk is het pure winst, het zou alleen fijn zijn moesten films als deze wat sneller de weg naar mijn scherm vinden. Na een jaar hype en met dit als resultaat heeft een film niet zo heel veel kans meer om vol te overtuigen.

Maar zeker leuk voor een keertje.

3.5*

Inventieve komische low budget zombiefilm uit Japan, vooral leuk door de vertelstructuur. De eerste drie kwartier, waarbij een filmcrew bij het draaien van een zombiefilm in een verlaten fabriekshal wordt aangevallen door echte zombies, is in één vernuftige lange take opgenomen. Leuk gedaan maar (opzettelijk) een beetje knullig. Op gegeven moment eindigt dit en zie je hoe de film zogenaamd is opgenomen. Dat gedeelte is het beste en oprecht grappig en vernieuwend. Even doorbijten dus.

POM!

Vooraleerst: als je weet hebt van de vork, is het niet moeilijk raden hoe die in de steel steekt. Nu snelt bij deze de reputatie de film aardig vooruit, dus de kans om deze volledig blanco in te kunnen gaan zal rap kleiner worden. Het hoeft echter niet in de weg te staan van een grote-glimlach-filmbeleving, die wat mij betreft meer leunt op de knullige inventiviteit van de makers-in-de-film, dan van de verrassing van de twist die eraan voorafgaat (daar komt bij dat ik me tijdens de pulp van het eerste half uur eigenlijk ook al prima vermaakte).

Van sommige ingrepen voel je dat ze 'slechts' in leven geroepen zijn om de herbeleving van het eerste half uur extra kleur te geven. De vreemde, buitenscriptelijke woede-uitbarstingen van die vrouw voelden bijvoorbeeld wat kunstmatiger. Maar daar staan enkele zeer geslaagde vondsten tegenover. De dronken zombie en human pyramid bijvoorbeeld maar vooral de terloopse, kleine ad hoc greepjes zijn het leukst: het ternauwernood opvangen van een wegrollend hoofd, een struikelende cameraman. Het zijn die klungeligheden die de film zijn frisse, lichtvoetige karakter geven. Samen met de al even olijke soundtrack onweerstaanbaar charmant.

Grootste pluspunt is dat het hele no-budget verhaal de film alleen maar sterker maakt. Veel van wat je om die reden slecht kunt vinden, wordt zo eerder de fictieve film(makers) toegeschreven dan de daadwerkelijke. Waarschijnlijk meer aangename bijkomstigheid dan vooraf bedacht maar het werkt alleen maar in het voordeel van de film.

Bewonderenswaardig creatief niemendalletje dat bovendien met aanstekelijk plezier gemaakt is. 4*

Ik vond het maar lastig door het begin heen te komen. Maar wat ben ik blij dat ik ben blijven kijken.

Ik heb onwijs hard moeten lachen om alles wat er vervolgens kwam en wilde eigenlijk direct dat begin weer zien.

Erg goed concept, leuk uitgevoerd. Als je maar geduld hebt want des te mooier het uiteindelijk is.

Ben benieuwd, oogt leuk. De reviews meer dan de trailer, als ik eerlijk ben.

Van de week even aanzwengelen als het lukt!

Erg geestig! Maar wel even doorzetten.

Waarom, zoek je zelf maar lekker uit! ?

Leuk! Prima geamuseerd met dit filmpje dat hele aardige komische momenten bevatte. Bovendien werd ik na een half uur ook nog eens aangenaam verrast ook. Tja, zombie films zijn normaal gesproken niet mijn ding maar als ze op zo'n komische manier gemaakt worden, dan wil ik er nog wel voor open staan. Ik heb dit filmpje trouwens bekeken zonder ook maar een bericht hierover te lezen. En dat ik maar goed ook, anders zou dat ten koste gegaan zijn van het verrassingseffect.

3,5*

"Action!"

Wat een opmerkelijk concept zeg.

Als kijker word je gelijk midden in de film gegooid en zie je hoe er gepoogd wordt een zombiefilm op te nemen. Uit ontevredenheid over de geleverde kwaliteit besluit de regisseur van de set af te razen, om vervolgens terug te komen naar een set die aangevallen wordt door echte zombies. Door deze dreiging komt de authenticiteit bij de acteurs wel naar boven; een ware droom voor de regisseur. Zo volgt er een gestoorde long take van 37 minuten.

In de tweede akte neemt men flink wat gas terug, maar op slinkse wijze worden er verscheidene dingen opgezet die later hun doel zullen dienen. Zo krijgen ogenschijnlijk onbelangrijke details in een later stadium een verrassende wending. Derhalve is 'Kamera o Tomeru Na!' als geheel zo meta als het maar kan. Daarbij is het fijn om eenieder in een ander licht te zien.

De charme van de film is te vinden in de cast - die veelal bestaat uit nieuwkomers - en de low budget aanpak die Shin'ichirô Ueda hanteert. Hetgeen wat hiermee gerealiseerd wordt voelt oprecht aan en creëert een aantal inventieve scènes. Hoewel niet alles even geslaagd is, is het merendeel goed voor wat leuke momenten.

Al met al een erg sympathieke horror die je het best blanco in kan gaan, omdat je dan de meest optimale ervaring krijgt voorgeschoteld.

Dikke 3,0 sterren.

16 oktober in WORM Rotterdam!

Zo ben ik gelukkig ook de film ingegaan - ik wist wel van een twist, maar ik dacht dat die al helemaal in het begin zat.

Ik ben dus blijkbaar niet de enige die zich nogal heeft zitten vervelen tijdens het eerste half uur. Logisch - zo bleek in het tweede gedeelte van de film - en misschien was daardoor de verrassing juist extra groot. Maar dikke kans dat ik 'm had doorgespoeld als ik 'm thuis had gekeken en daardoor misschien e.e.a. had gemist.

Maar toegegeven: One Cut of the Dead is zo'n heerlijke film waar ik dus in het begin héél weinig mee had (ik zat al snel tegen de 2,0* aan) maar leuker, leuker en nog eens veel leuker werd toen ik 'm eenmaal vatte. Net als Memento: het is in feite niet veel meer dan een scenario-trucje, maar het werkt absoluut. Zo sterk dat ik uiteindelijk hardop heb gelachen - NOOIT verwacht bij een film waarbij ik even een paar minuten naar de binnenkant van m'n oogleden heb zitten kijken.

Zonder al te veel met spoilertags te hoeven werken: ik vond het erg grappig om tijdens het tweede gedeelte terug te kijken met wat voor ideeën ik het eerste deel keek en wat ik wél pikte binnen een echte film - de geniale zelfverdedigingsscene - en niet - dat continue gegil.

Die vallende camera: voor zo'n found footage film vond ik binnen het verhaal ook meer dan gerechtvaardigd, en om dan toch die verklaring te zien was een verrassing.

Het duurde trouwens even voordat ik doorhad dat het een one-taker was. Al dan niet met cosmetische ingrepen in de montage: het blijft knap.

Minder: die hysterische Japanse schreeuwhumor, die gigantisch dik aangezette stereotypes - ik zal er nooit aan kunnen wennen. Ook dat wordt tijdens het tweede gedeelte wel wat genuanceerd, maar het blijft een kluif. En het aannemen van bepaalde crewleden met bepaalde problemen vond ik ook niet helemááál geloofwaardig, maar soit.

Zoals gezegd: erg fijn om weer een film te zien die leuker en leuker wordt, in plaats van andersom.

3,5*

Prima vermaakt met deze film. Het is vooral een film die slim in elkaar zit, zijn verhaal vertelt op een soort van meta-wjze, en met een fraaie one-take openingsscene van dik een half uur die mij eigenlijk best wel wist te amuseren. Daarna verandert de film toch behoorlijk, en ik moet zeggen dat het middenstuk me iets minder wist te boeien. Maar zeker met de kennis van het eerste half uur beleef je het einde van de film toch heel anders, en heb ik me kostelijk vermaakt met het zien hoe de engiszins goedkope trucage van de film-in-de-film en de improvisatie daarin nu eigenlijk in elkaar zat Nee, echt heel grappig wordt het ook weer niet, laat staan spannend, maar een charmante low-budget komedie is het zeker. Die niet eens extreem low-budget overkomt.

Gezien op Mubi en ook ik vermaakte mij prima. Het is inderdaad een film die je goed zou kunnen spoileren, dus lees liever niet verder als je hem nog wilt gaan zien. Al was de wetenschap dat er 'iets' stond te gebeuren niet genoeg om het voor mij te verpesten.

De film valt duidelijk in drie delen uiteen. Eerst de film die gefilmd werd, dan een suf tussendeel, dan de clou. Dat middenstuk was denk ik nodig om je een beetje in slaap te sussen, zodat het slot extra goed werkt. Bovendien krijg je de tijd om het eerste deel weer een beetje te vergeten. Dat was denk ik nodig. In het eerste deel zat ik soms te denken: goh, wat raar, wat slecht. In het tweede deel vergat ik dat, in het derde deel werd duidelijk waarom sommige dingen zo raar en slecht waren. En alles was ook precies raar en slecht genoeg om niets te gaan vermoeden. Echt heel slim gedaan.

Het effect deed me denken aan Voor de zoveelste keer van Micha Wertheim. SPOILER: Ook daar wordt dankzij een herhaling pas later duidelijk waarom er in het begin bepaalde dingen gebeuren. Aanradertje hoor.

Leuk concept bij deze film. Ik denk dat er wel wat tijd en creativiteit ingestoken is. Het is nooit ergens geniaal of memorabel, maar het blijft wel fascinerend. Ik ging de film in, louter met het idee dat dit een komische zombiefilm zou zijn. Dat helpt de verrassing natuurlijk. Je ziet wel dat de film low budget is, dat is tegelijk de kracht en de zwakte van de film. Het zweeft op de dunnen grens van kitch en een onderschatte parel.

Meer wil ik er eigenlijk niet over kwijt, omdat het toch maar teveel zou spoileren. In elk geval wel blij verrast met deze film.

Vind het vooral ook een hele liefdevolle ode aan het maken van lowbudgetfilms en het is de enige film die ik kan verzinnen waarbij dat tussen spoilers moet. Zoals iedereen al zegt, hoe minder je buiten het bovenstaande plot weet voor je de film ingaat, hoe beter het is. Heb er erg van genoten.

De film heeft nogal wat opstartproblemen - alleen al die digitale look - echter als One Cut of the Dead begint om te slaan en de regisseur de lagen begint af te pellen wordt de film met de minuut creatiever, scherper, origineler en hilarischer. Waarom heb ik dit niet met jullie in de Kinepolis van Gent gezien of de Pathé van Rotterdam? Er zijn zat speelfilms die ik graag in me eentje kijk maar dit is er één om met een groep filmvrienden van te genieten.

Lees dit wel vaker over deze film, maar begrijp echt niet waar die positieve kritiek vandaan komt. Er zit een leuke omwenteling in ja, maar daarna is het toch gewoon telkens weer hetzelfde trucje dat herhaald wordt?

Hilarischer is ook het enige woord dat recht doet.

En verder ditte:

.

Allereerst verwondering, dan dikke pret. Een huilende baby in de bioscoopzaal zou ditmaal een extra dimensie op de lachspieren hebben gewerkt....

We beginnen met een making of, gaan over in een documentaire en komen na de eerste aftiteling terecht in een speelfilm. Uiteindelijk eindigen we in een zwarte komedie. Alles wat we na de eerste aftiteling zien en horen plaatst de 'making of' in verschillende nieuwe (vertel)perspectieven. De regisseur wil er bijvoorbeeld een 'kunstfilm' van maken echter de producer liever een product voor de massa.

Om een paar voorbeelden te geven:

In de making of doorbreekt de regisseur de vierde wand. Althans dat denk je als kijker. Echter bij het speelfilmgedeelte kom je erachter dat hij het niet tegen de kijker had maar de producer.

In de making of zien we een megalomane regisseur te werk. Eentje die letterlijk over lijken gaat. Echter in het speelfilmgedeelte komen we erachter dat hij op het laatste moment een acteur vervangt en dat zijn dochter stiekem aan de touwtjes trekt.

Tijdens het doorspreken van de speelfilm lopen er een aantal acteurs gewichtig te doen over maatschappijkritiek en het plaatsen van de film in een breder kader.

De ode en liefde voor het gezamenlijk scheppen van een (eerste) speelfilm. Het spat er echt af: check bijvoorbeeld de teksten en afbeeldingen van beroemde Amerikaanse films op de shirts van cast en crew.

Het moment dat de tweede aftiteling aanvangt gaan de we film voor de vierde keer kijken. Hoe verzin je het?

Ik vond het eigenlijk allemaal vrij opzichtig en voorspelbaar, maar misschien heb ik al te veel van dit soort films gezien (en dan vragen jullie om vergelijkbare titels die ik vervolgens niet kan opnoemen). Wel leuk en zeker sympathiek hoor, maar mist een overtreffende trap. Eens met Onderhond wat dat betreft.

In de making-of zaten overigens ook interessante game-elementen verwerkt uit Call of Duty: World at War. Het afwerken van 'levels', het doorlopen van nieuwe (spannende) terreinen en uiteindelijk blijf je in je eentje over. Gelukkig heb ik niet zoveel zombiefilms gezien.

De film werd gemaakt voor een bedrag van 25.000 dollar. Dat gebeurde in acht dagen tijd. Hij draaide in eerste instantie in één Japanse bioscoop, maar slaagde erin meer bekendheid te krijgen door zijn verschijning op diverse filmfestivals. Met succes. De film raakte alom gewaardeerd. Een uitgebreide release in de Japanse bioscopen volgde. Eveneens met succes. De film bracht in Japan 28 miljoen dollar op. Meer dan het duizendvoudige van de investering. Bijzonder natuurlijk, maar al minder bijzonder na het bekijken van de film. Hij is ongelooflijk grappig en conceptueel redelijk uniek, volgens mij. Uiteraard is het ook zo dat succes en geldelijk gewin niet aan Hollywood voorbij gaan en de rechten voor de remake schijnen dan ook al aangekocht te zijn. Zo gaan die dingen. Ik zit er niet op te wachten.

De film is opgedeeld in drie hoofdstukken. Het eerste hoofdstuk boeit maar matig. Getoond wordt een horrorfilm met zombies. Een vervelend stuk film dat zelfs enige ergernis opwekt. Een amateuristische en zeer rommelige bedoening. Alles aan de film ziet er goedkoop uit. Het verhaal is weinig boeiend en het acteerwerk zeer belabberd. Misschien dat een verstokte Trash fan er vreugde aan beleeft. Ik deed dat absoluut niet. Wel opmerkelijk aan het stuk film is dat het in slechts één take werd opgenomen. Weet je meteen waar de filmtitel de inspiratie vandaan haalt.

Met One Cut of the Dead moet je echter geduld hebben. Vertrouw erop dat alles goed komt. Na het eerste stuk met de zombies slaat de film geheel andere wegen in. Wegen die doen verwonderen. In het middenstuk wordt dat al zichtbaar en in het laatste stuk film is het overduidelijk. Al het voorafgaande wordt erdoor in een geheel ander daglicht geplaatst. Het laatste deel lanceert een spervuur aan grappige situaties, die vooral grappig zijn door de kennis die in het vervelende eerste deel van de film wordt opgedaan.

Na afloop heb ik het vervelende eerste hoofdstuk nogmaals bekeken. Nu was de kijkervaring een stuk leuker en kon ik er zelfs echt van genieten. Ik kan iedereen een herziening aanraden.

Bijzonder leuke film. Bekijk de film zonder enige voorkennis. Bijt je door het eerste hoofdstuk heen. Dat deel heb je helaas nodig. En geniet!

Wat een teleurstelling was dit, zowel voor humor als horror zwaar gebuisd, allé was gewoon geen vd twee, een ware non-film. Ben wel veel beter gewend vd Jappen.

Ik had hier zoveel positieve reacties over gehoord, dat het nu wel eens tijd was om One Cut of the Dead te gaan kijken. Ondanks alle reacties wist ik weinig tot niets van de film - geen plotomschrijving, geen achtergrondinformatie, niets - en dat geeft wel de optimale kijkervaring. De eerste 40 minuten zag ik een best geinig filmpje, maar ik snapte totaal niet waarom men hier nu zo lyrisch over was. Meer dan een lollig amateurprojectje kon ik er niet van maken. Toen begon de tweede helft en werd ik zeer aangenaam verrast. De creativiteit en het plezier spatten van het scherm en heb ik het tweede deel met een grote grijns op mijn gezicht gekeken. Erg leuk!

4 sterren.

Krijgt blijkbaar een Franse remake.

Dit was een heeeel speciale film. Het best is eigenlijk om er niks over te lezen. In het begin komt de film heel b-film over, maar na een half uur is de film heel erg te doen.

'k zou zeggen gewoon kijken, was heel aangenaam verrast!

Een leuk bedacht verhaal is het antwoord van regisseur Shinichiro Ueda om zijn budgettaire beperkingen te compenseren. Spijtig genoeg is een goed opgebouwde wending niet meteen het excuus voor een algemeen sterke film en in het geval van One Cut of the Dead levert het zelfs een uitermate taaie filmervaring op. Het eerste halfuur dient uiteraard als broodnodige ondersteuning, maar wordt bijzonder saai vormgegeven. Dat dit de bedoeling was maakt de filmervaring er simpelweg niet gemakkelijker mee. Vervolgens wordt het dan duidelijk hoe de vork in de steel zit en wordt ook dat eindeloos uitgerekt, totdat mijn persoonlijke geduld echt volkomen op was. Het acteerwerk is enthousiast en de finale schattig, maar het was een bijzonder vermoeiende ervaring om door de volledige inhoud van Ueda's debuut te komen. Op basis daarvan kan ik een ruime voldoende simpelweg niet rechtvaardigen.