Hereditary (2018)

Bij ons in de zaal ging er niemand naar huis. En ik heb ook niemand horen mopperen. En dat snap ik wel, beste film van het jaar tot nu toe!!

Zie je hoe subjectief alles is?

In ieder geval een hele bijzondere filmervaring. Zaal was muisstil ? Dus dat is goed voor de concentratie Niet eng wel creepy en enorm sfeervol. Exorcist ook nooit eng gevonden maar blijft een van mijn favoriete films. Saai was het niet in ieder geval. Het einde is verrassend en ondanks dat het ook behoorlijk maf is niet storend. net als je denkt dat moeder en zoon psychotisch zijn geworden ( ondanks paranormale gebeurtenissen) komt er een duvel uit een doosje ! Wil hem snel weer op dvd zien.

Doordat deze film als de engste film van 2018 werd neer gezet, viel deze mij helaas enorm tegen. Er zaten zeker enge stukjes in, maar ik moet wel zeggen dat ik gewoon veel meer had verwacht.

Naast dit vond ik het verhaal ook een beetje moeilijk te volgen, en in ongeveer het eerste 1.5 uur gebeurt er eigenlijk vrij weinig. De spanning komt vooral in het laatste half uur en daarna wordt het gewoon een beetje een moeilijk verhaal met een afgeraffeld einde.

Gevoelsmatig slingeren wij twee kanten op: enerzijds is het een heel goed drama, vooral in de eerste helft speelt dat voornamelijk en is de film niet echt eng te noemen. Ook wordt de trukendoos van de horrorfilms niet opengetrokken wat op zich pleit voor "Hereditary".

Anderzijds zat vooral ik te wachten op de horror, de enge scènes en dat was even doorbijten. In de pauze vroeg ik vriendin of we niet de verkeerde zaal waren ingelopen. Bleek dus niet het geval te zijn en het tweede deel bestond dan ook uit het voortzetten van het drama en de bijkomende griezelscènes.

Maar om te zeggen dat dit de engste film ooit was die ik gezien had, nee, dan zou ik fantaseren en tegen het liegen aanzitten.

Toch een prima film en deze krijgt van ons een 7,5!

Net in Pathé gezien met het meest irritante publiek dat ik ooit heb meegemaakt. Mensen die gingen lachen, praten en hun telefoon aan hadden. Heeft de film een beetje om zeep geholpen, terwijl ik die juist geweldig vond.

Dan nog maar een keertje thuis kijken (wat ik iedereen dan ook aanraad).

4/4,5 maar geef t het voordeel van de twijfel

Dit, en ook dat niet iedereen het leuk vindt om moeite te doen om een film te begrijpen. En dat is prima, maar dit is niet een film voor de luie kijker. En daar bedoel ik zeker niet dom mee. Sommige mensen worden liever continu vermaakt, willen actie zien. Vinden een film als dit saai (er gebeurt volgens mij genoeg, maar oké). Dit is het publiek dat Jurassic World dan 5 sterren geeft omdat je je geen moment verveelt.

Haha terwijl ik me bij Jurassic World zat te ergeren aan de oppervlakkigheid. Blijft leuk al die verschillen in smaak en meningen. Alleen een beetje jammer dat er altijd mensen zijn die hun mening willen opdringen en niet kunnen begrijpen waarom anderen een film wel een meesterwerk vinden. "Ik snap niet dat het gemiddelde zo hoog is", hoor je ze dan zeggen. Irritant!

Believe the hype!

Na al het oppervlakkige blockbuster geweld is het heerlijk om een dergelijke titel zoals Hereditary te zien die wat meer inhoud heeft. Als liefhebber van het genre heb ik genoten en me meermaals ongemakkelijk gevoeld. Het feit dat de regisseur in de laatste momenten een beetje uit de bocht vliegt neem ik hem dan ook graag voor lief. Buiten deze smet heeft Hereditary namelijk een enorme kans om daadwerkelijk engste film van het jaar genoemd te worden. En zeg nu zelf; hoe vaak blijkt deze uitspraak nu eigenlijk te kloppen?

Het antwoord is niet vaak, want veel enge films die echt bijblijven zijn er niet veel te vinden. Wat regisseur Ari Aster hier zo goed doet is een naargeestige en onderhuidse spanning neerzetten die al vanaf het eerste shot langzaam begint met op te bouwen. Ook valt met name de eerste helft meer te kwalificeren als drama waardoor je voor de verandering een keer niet het idee dat hebt dat je naar bordkartonnen personages zit te kijken. Ik heb veel negatieve geluiden over de marketing gehoord maar juist het toegevoegde drama brengt hier extra diepgang en is een van de elementen die Hereditary zo sterk maken. En dit niet alleen door het fantastische acteerwerk van Toni Collette, ook Milly Shapiro sprong er echt uit voor mij. Van mij mogen daarnaast ook credits uitgaan naar het feit dat de trailer voor mij positief misleidend werkte. Ik had nameijk het idee dat de overleden grootmoeder veel prominenter aanwezig zou zijn geweest. Des te groter was de verassing dat de jonge Charlie al zo vroeg in de film omkomt en dat juist haar dood een enorm grote rol gaat spelen. Ook al blijft het in het grote plaatje nog wel om de dood van de grootmoeder draaien, had ik deze invulling niet aan zien komen.

Hereditary deed mij meermaals terugdenken aan het Franse Raw. Hoewel de titels buiten hun genre niet te vergelijken zijn, speelde drama hier naast de horror ook al zo'n belangrijke rol. Hoewel Hereditary wel meer naar de horrorkant verschuift dan dat bij Raw het geval was, verwacht ik wel dat liefhebbers van die film, deze titel ook sterk zullen waarderen.

Waarom na al deze lofzang toch niet de volle mep? Dit komt toch (zoals eerder aangehaald) omdat de film in zijn laatste momenten toch een beetje de bocht uit vliegt. Dit is vanaf het moment dat Peter uit het raam gesprongen is, er een stel naakte freaks net iets te prominent aan de rand van het bos komen staan, het zwevende lichaam naar de boomhut en het wazige tafereel wat zich hier vervolgens afspeelt. Hierbij wordt alles nét iets te prominent in beed gebacht, zelfs al hoor je de grootmoeder hier alleen praten en zie je haar niet daadwerkelijk in beeld.

Buiten deze kleine aandachtspuntjes heb ik niks dan lof voor de eerste avondvullende speelfilm van Ari Aster over. Je kan de hype geloven zolang je maar geen film vol met goedkope jumpscares verwacht. In dit geval kun je beter de overgewaardeerde It remake van vorig jaar opzetten.

4,5*

Ook heel wat gelach in de zaal gisteren tijdens de avant-première in Brugge.

Na de wisselvallige commentaren en de hele hype erond heb ik hem gekeken en ik moet zeggen dat hij zeer goed is meegevallen . Ik heb de positieve en de negatieve puntjes opgesomd en daarrond een eindoordeel gemaakt .

Positieve puntjes:

- Goede soundtrack

- Heel psychologisch opgevat

- Goed geacteerd

- Einde dat je niet verwacht

- Plotwending die je niet verwacht

- Goede gebruikmaking van gore als het (af en toe)

Negatieve puntjes of punt

- Onnodige lange speelduur

Eindoordeel: Het is een aangename psychologische horrorfilm met leuke plotwendingen verwacht niet heel veel jumpscares ze zijn er wel maar niet veel . Over die onnodige lange speelduur, naar mijn oordeel hadden sommige stukken er tussen uit gelaten kunnen worden omdat sommige stukken echt niet nodig warren voor de suspens . En nog iets dat ik eruit wil als je echt fan bent van jumpscares ga dan naar een horrorfilm die opgebouwd is rond jumpscares en niet naar deze omdat ik toch op het einde veel HUH? wat een dom einde heb gehoord terwijl dit een sloburner is en je deze 2 dagen moet laten doorsijpelen voor dat je het snapt en er een oordeel over kan geven kortom een dikke

4,5

.

Hereditary, het regiedebuut van Ari Aster, is de nieuwe sensatie binnen het horrorgenre volgens de media. De zoveelste film waar mensen nog maar eens de zaal van uitlopen. Dit was ook zo bij voorgaande films als "It Follows", "It Comes at Night" en het Franse "Grave" (RAW). Een meer dan mooie marketingstrategie.

Ari Aster weet in het eerste deel van de film de spanning goed op te bouwen maar kan dit in het tweede uur niet vast houden om zelfs op het einde de trappers wat te verliezen. Bijdragen aan de sfeer van de film doen de schitterende soundscapes van niemand minder dan Colin Stetson!

Toni Colette draagt de film met haar sterke vertolking van Annie, een moeder van een gezin verscheurd door verdriet en schuldgevoelens, die probeert alles terug recht te zetten maar het hele gezin de duisternis insleurt.

Gelijkenissen trekken met films als "The Shining" en "The Exorcist" is misschien wat te veel van het goede maar voor liefhebbers van de "Insidious" en "The Conjuring" films zeker een must.

A24 films lijkt een neus te hebben voor dit soort van sfeerschepping en onder de huid kruipende spanning. Deden dit al voor met "It Comes at Night", "Under The Skin" en "The VVitch".

Het is nu wachten op de nieuwe engste, mensen uit de bioscoopzaal doen weglopende film van het jaar!!

Een cinematografische ontgoocheling.

Ik kijk bewust geen trailers, geloof niet in geboetseerde hype, versnipper verwachtingen en nestel me bij ieder bioscoopbezoek blanco in mijn stoel. Zo ook bij Hereditary, die overigens sterk opent. De eerlijke toespraak van Annie (Colette) tijdens haar moeders uitvaart onthult de bittere moeder-dochter relatie zonder vals sentiment.

Het rouwproces - of feitelijk: het ontbreken ervan - wordt subtiel in beeld gebracht. Bij het zwaardere, snel opeenvolgende drama komen de emoties levensecht uit de verf (pluim voor Colette!). De onderlinge stroefheid en de onuitgesproken doch onmiskenbare gevoelens waarmee het gezin worstelt, worden prima uitgediept, met hier en daar een verwijzing dat er meer aan de hand is.

Less is more. De combinatie van psychologisch drama en horror oogde voor mij als een ongebalanceerde koorddans op een transparant touw. Zonder twijfel voldoet Hereditary aan het eerstgenoemde, maar als potentiële horror schiet hij zelfs zonder verwachtingen tekort.

Vergelijkingen met The Exorcist, Rosemary's Baby en het recentere Mother! vind ik persoonlijk raadselachtig. Deze stukjes cinema zijn magistraal tot het aan de end credits toe, terwijl Hereditary zich schmierend vergaloppeerd aan een pompeus, kitscherig einde dat de hele film onderuithaalt (ik kreeg spontaan een Paranormal Activity flashback). Voor mij vloog het geheel uit de bocht en ja, ik begrijp waarover het gaat en ben me bewust van de achterliggende gedachten - die echter niets aan mijn beleving toevoegen.

Jammer dat ik het dit keer oneens moet zijn met de gebruikers waarmee ik meestal op een lijn zit. Ik kan er gevoelsmatig echter niets anders van maken dan een zure anticlimax.

Allereerst na enige discussie hier gelezen te hebben, heb ik heel lang een account en kijk en lees zeer regelmatig de meningen.

Ik heb de film vanavond gezien en ben juist blij dat ik van te voren het een en ander gelezen had. Want eng.... nee, huilen... nee, had meer zoiets als akelig en bizar. Acteer werk en sfeer helemaal goed! De hints en hoe wat waarom waren mij best vrij snel duidelijk. De onderhuidse spanning voelde ik niet zo. Het had wat mij betreft toch wat spannender gemogen, iets meer snelheid. Maar al met al zet deze film mij wel aan het denken daarna en daar hou ik van. Ik denk door de vele huiverige stiltes dat ik m liever alleen op de bank had gekeken. Ipv een zaal vol popcorn etende mensen wat dan toch irriteert En je beetje uit de film haalt. Het einde zat ik zowat met open mond naar te kijken haha toch wel verward met WTF is dit allemaal. Maar ook wel weer daarom juist creepy. Ik heb mij uitstekend vermaakt met deze film, maar verwacht niet dat je continue op t puntje van je stoel zit. Een echte horror nee ik vind van niet. Even verder kijken dan dat en dan is t gewoon een film wat goed in elkaar zit!

El ralpho

1 tip voor de horrorliefhebbers: ga alsjeblieft niet naar deze film.. worst film ever....

Dan heb je nog niet veel gezien, noch qua films, noch qua filmliefhebbers met andere smaken dan jijzelf...

Ik bespeur lichte agressie, relax JM

Ik denk eerder een punt van irritatie .

het voelde voor mezelf meer als vertwijfeld sarcasme

Smiley bijgezet, dat scheelt al de helft in de intonatie

Ik denk met name irritant voor mensen die de film nog moeten zien, including me. Gelukkig overheerst de positiviteit hier.

[quote]Valak schreef:

En je hebt mensen die vooral horror kijken en zeker met enige inspanning films die wat complexer zijn, symboliek hebben, de kijker doen nadenken en/of met een diepere boodschap zeker wel begrijpen, maar daar simpelweg weinig of geen nood (meer) aan hebben. Dat is hoe ik mij het beste kan beschrijven. In het vorige decennium zou ik het helemaal geweldig hebben gevonden: Mother!, Martyrs, The Babadook en het dozijn aan Aziatische drama's in horrorverpakking met veelal geesten van kleine meisjes met lange haren voor de ogen. Heeft het met leeftijd te maken, een verandering aan smaak of heb ik het simpelweg liever allemaal wat eenvoudiger en ben ik te lui geworden om er allemaal te lang te blijven bij stilstaan. Dus ja ik heb het liever wat eenvoudiger allemaal en als het kan binnen het anderhalf uur. Films waarvan ik de concepten persoonlijk briljant vind zijn eigenlijk zelden complexe films. Wat ik al vaker heb gemerkt is dat de complexere films meestal een eenvoudig concept nemen en het complex maken waardoor het heel slim of diep overkomt. Uiteraard dat is wat ik er dan zelf van vindt honderden films later

Een intrigerende en beklemmende film, laverend tussen drama en horror. De spanning is direct bij de openingsscene al voelbaar en die wordt vervolgens knap opgebouwd en laat je dan ook zelden los, waardoor de film continu op de zenuwen werkt. De (wat industrieel aandoende) score van Colin Stetson vind ik zeer treffend en draagt absoluut bij aan dat continue gevoel van onheil. Dat geldt ook voor de belichting, de cameravoering, de grimage en de onveranderd gekwelde gezichtsuitdrukking van de hoofdpersonages, die, alles bij elkaar, het duistere karakter van de film onderstrepen. Dit is geen film, zoals al veel is gezegd, waarin wordt gestrooid met zogeheten jumpscares. Als dat dan toch een keer gebeurt, is het wel meteen raak en zit de schrik er goed in.

De film begint aanvankelijk als een verstikkend gezinsdrama, waarin traumatische ervaringen en rouw centraal staan, maar gaandeweg neemt de horror het over van het drama, of, beter gezegd, vloeien ze schijnbaar moeiteloos samen. Het is knap hoe de regisseur je daarbij steeds op het verkeerde been weet te zetten.

Hereditary is geen makkelijke film, ook omdat de regisseur de interpretatie van wat er op het scherm gebeurt nadrukkelijk aan de kijker overlaat. Persoonlijk geldt dat ik geen idee heb van wat ik uiteindelijk precies heb gezien en hoe ik hetgeen ik heb gezien moet interpreteren. Dit is wat dat betreft ook een film die erom vraagt meerdere keren bekeken te worden. Maar dat doet niets af aan het feit dat ik naar een goede film heb gekeken.

Ik moet de film nog gaan zien, dus ik onthoud me nog van een oordeel. Opvallend wel dat de positieve reacties vaak uitstekend onderbouwd zijn net zoals de eerder genuanceerde, matig enthousiaste of licht negatieve berichten. De positieve hebben echter wel de bovenhand.

De schrijfsels waarin de film tot op het bot afgekraakt wordt met een beenharde 0,5* of 1* zijn daarentegen weer opvallend in het aanzien dat deze zo van de hand van een bende 12-jarige puistenpubers hadden kunnen komen. "NIE GAAN KIJKE! DEZE FILM IS SLECHT! WORST MOVIE EVER!!! #IKWILMIJNGELDTERUG"

Jongens toch...

Hoe zal ik dit bericht eens beginnen? Je leest de laatste tijd zo vaak dat een film 'de engste film sinds tijden' is en dat mensen de zaal uitlopen/flauwvallen, dat ik dat soort berichten eigenlijk nauwelijks nog serieus neem. Dat soort dingen las je ook over de nieuwe IT, en dat viel zo ontzettend mee. Daarom dacht ik ook met Hereditary: 'het zal wel weer'. Ik was ook vooral ontzettend nieuwsgierig geworden door alle lovende recensies. Maar eng is niet helemaal het juiste woord voor deze film. Door en door náár, gruwelijk en vreselijk zijn betere woorden.

Ik las hier ergens een bericht dat bij gevoelige mensen of mensen die niet zoveel gewend zijn een bepaald moment in de film hard kan aankomen. Ik ben zo'n gevoelig iemand. Wil er echt bij zeggen dat ik een horrorfilm op zijn tijd juist leuk vind, ik kan daar ook meestal prima tegen, want horror is grotendeels toch vermaak. Dit is echt anders. Als je een avondje gewoon lekker wil griezelen met wat popcorn of nacho's op je schoot, is dit níet de film.

Niet dat ik me daarop had ingesteld, want ik had me goed ingelezen, maar het ging verder dan ik had kunnen bedenken. Ik ben nog nooit in mijn leven een zaal uitgelopen, en ik vond het ook altijd maar dramatisch als ik dat soort dingen las. Maar ik heb een persoonlijke grens, en als ik alleen maar weerstand voel en alleen maar zit te lijden, dan is die grens bereikt. Ik ben te gevoelig gebleken voor deze film. Na het moment waar het bericht dat ik net aanhaalde op doelde, was het eigenlijk al klaar voor mij. Ik ben blijven kijken, maar op een gegeven moment wilde ik niet meer. Dan maar gevoelig. Ik heb er ook geen spijt van. (Wel van het feit dat ik überhaupt heen ben gegaan, maar ik was te nieuwsgierig, ik moest en zou heen.)

Daarom voer ik ook geen beoordeling in voor deze film. Het zou denk ik oneerlijk zijn naar de film toe om de kwaliteit af te rekenen op het feit dat dit mijn persoonlijke grens overgaat. Het acteerwerk van Toni Collette is steengoed, de enge, nare sfeer is zeker kundig neergezet en ik weet zeker dat de echte doorgewinterde horrorliefhebbers hier van alles prachtig aan vinden.

Ik wilde mijn ervaring gewoon even kwijt, want mocht iemand dit lezen die net als ik heel nieuwsgierig is geworden door alle aandacht, maar van zichzelf weet erg gevoelig te zijn, zéker als het aankomt op (zeer heftige) familiedrama's met kinderen: je bent gewaarschuwd! Dit was voor mij meer een gitzwarte martelgang dan een horrorfilm.

Mijn advies: lees de samenvatting op Wikipedia om je nieuwsgierigheid te sussen, en ga lekker naar de Han Solo film of zoiets. Dan slaap je in ieder geval goed en hoef je niet te proberen afschuwelijke beelden van je netvlies te wissen.

Sorry Moviemeter, dit was voor mij veel en veel te veel. Dit toont maar weer eens aan dat ik toch niet bij de echte die-hard filmfans hoor, maar mijn ervaring mag er ook zijn!

Ik heb een hele zaal (al was het een kleine bioscoopzaal maar wel vol) nog nooit zo hard horen lachen bij een horrorfilm. Werkelijk waar iedereen had de slappe lach van alleen al het huilen van Peter ?. En al die blote te vrolijke mensen aan het eind ?.

Werkelijk waar een teleurstellende film en het einde was zo nep en co zelf voor dit soort films.

Maar gelachen hebben we!

Was dit op schoolreisje?

Film is niet slecht, maar was zeker niet eng, hooguit zeer zelden wat spannend. Kan me weinig scenes herinneren die echt als eng kunnen overkomen om eerlijk te zijn. De film laat je wel nadenken achteraf, het blijft wat naspoken.

Wat me meer intrigeert zijn de mensen die zeggen dat dit de engste film is die ze ooit gezien hebben. Hoe zien ze eruit en wat houdt hen bezig in dit leven? Kijken ze weinig horror? Weinig meegemaakt in het leven of juist veel meegemaakt? Onverwerkte trauma's die terug boven komen? Theatrale persoonlijkheden die "ooh my god" op alles schreeuwen en roepen? Missen ze spanning in eigen leven en komt dan alles wat ze op het witte doek zien 10x krachtiger over dan dat de bedoeling is? Wie zijn die mensen toch die de engheid van deze film zo overhypen? Worden ze betaald hiervoor en hoeveel? Is hun favoriete emoticon het schreeuwend mannetje? ? Doen ze bureaujobs?

Ik wil gezichten zien, zeer intrigerend dit. Hier lig ik meer wakker van, dan van de film zelf. Zou een leuke masterthesis zijn voor een student in opleiding.