Annihilation (2018)

Herzien. Ditmaal op 4k UHD en dat geeft wel veel beter geluid dan Netflix.

Het blijft toch een wat stroevere film van Garland die vrij langzaam op gang komt, maar eenmaal in de Shimmer toch wel overtuigd. Maar wel minder dan de eerste keer.

Blijft een krappe 4 over.

"I thought I was a man. I had a life. People called me Kane. And now I'm not so sure. If I wasn't Kane, what was I? Was I you? Were you me?”

Ik snap vaak niet waarom ik dit soort films tijdens hun release eigenlijk links heb laten liggen. Ik kan het ook niet meer ophalen wat daar de achterliggende gedachten was, ik denk dat ik niet had verwacht dat dit wel iets voor mij ging zijn. Want ja, ik heb behoorlijk genoten van deze film, dus ben ik alleen maar blij dat ik er nu voor had gekozen hem toch te zien. Ik hou wel van dit soort sci-fi horror's, en ook Annihilation is zeker geen verkeerde film maar, daar blijft het ook wel bij.

Het begint best leuk hoor, waar je eigenlijk een soort meteoriet ziet inslaan bij een vuurtoren, en daarna springt de film eigenlijk door naar het leven van Lena, die bezoek krijgt van haar vermeende man (ik ben alweer vergeten of hij vermist was), en na een kort praatje verteld dat het niet goed met hem gaat als de politie opeens bij hun aanklopt terwijl hij vervoert werd in de ambulance. Lena wordt ook meegenomen en wordt ter kennis gesteld wat er zich afspeelt, in het Nederlands dus ook wel vertaald als de glinstering. Wat, hoe of wie is overigens niet echt van belang, want je gaat ook met de onderzoekers mee opzoek naar meer informatie.

Wanneer vijf dames zich vervolgens verzamelen om ook een expeditie te starten begint de film ook precies waar ik had gehoopt waar we naar toe gingen. Iedere dame had zo haar eigen reden om mee te gaan, zeker omdat het bekend was dat de laatste personen die zichzelf in de glinstering begaven ook niet meer terug waren gekomen. Eigenlijk had ik misschien iets meer gehoopt van CGI-effecten binnen die glittering alleen hebben ze het wel leuk verwerkt m.b.t. verschillende schimmels die zich maakten en organismen die eigenlijk verkeerd transformeerden.

De echte horror kwam later pas. Waar we verschillende gemuteerde monsters zagen. Zo had je een albino krokodil, een extreem zeldzaam verschijnsel in het echte leven waar dus maar ééntje is gespot. Dat heeft dus ook te maken waarschijnlijk met de evolutie. En je had een beer die ook met een soort hert of eland was samengevoegd. En die dus één van de vijf dames te pakken had en nu haar schreeuw had overgenomen in zijn eigen gebrul, en dat vond ik dus echt een hele vette feature in deze film. Voor de rest is de horror wat lichte bloed momenten en zelfs eentje waarbij de buikwand van een soldaat werd losgesneden om zo naar zijn darmen te kijken die blijkbaar zijn begonnen met bewegen, als een soort slang. Zijn lichaam was overigens wel heel vet verwerkt in de film, dat zag er echt heel tof uit.

Het einde vond ik zelf een beetje afgeraffeld. Overigens wel een heel leuk idee maar, had in mijn ogen toch wel echt een tikkeltje beter gekund en gemogen. Goed, daar moet je het dan maar mee doen, al weerhield het me wel de volle sterren ervoor te geven en uiteraard dat ik misschien uiteindelijk ook niet echt met een wow-gevoel bleef zitten. Het is vermakelijk zeker, alleen dat was het wel.

Prachtige beelden, maar snap er niks van, zal wel aan mij liggen:)

Bioloog Lena [Natalie Portman] is dolblij wanneer haar echtgenoot [Oscar Isaac] na een jaar vermist te zijn geweest, terugkeert van een geheime missie waarvan hij zich niets lijkt te kunnen herinneren. Ze krijgt meer duidelijkheid van Dr. Ventress [Jennifer Jason Leigh] die haar vertelt over ‘The Shimmer’, een entiteit die de planeet langzaam dreigt op te slokken. Lena besluit zich aan te sluiten bij een nieuwe expeditie in ‘The Shimmer’ met alleen maar vrouwelijke wetenschappers. Garlands bewerking van de gelijknamige roman van Jeff VanderMeer doet hier en daar denken aan 2001: A Space Odyssey en heeft in Portman en Leigh twee uitstekende hoofdrolspelers. Wees gewaarschuwd: het is allemaal nogal cryptisch en Garland houdt het tempo bewust laag.

Uiteindelijk toch een wat vlakke sciencefictionthriller. Het uitgangspunt is leuk, de film heeft zeker zo zijn momenten (denk aan de bloedstollende momenten met die beer), visueel is het bij vlagen prachtig en ik waardeer het wanneer een film je aan het denken probeert te zetten. Daar staat echter tegenover dat de personages oppervlakkig blijven, waardoor ik weinig binding met hen voelde, het visuele aspect niet consequent mooi is (soms ook het tegenovergestelde) en de film toch aan de lange kant is. De climax was ook helaas niet helemaal mijn smaak, hoewel ik het definitieve einde (Lena die geen antwoord geeft op de vraag van Kane) dan weer wél sterk vind. Eigenlijk van begin tot eind een mixed bag dus, waardoor ik twijfel tussen twee punten. Omdat het met het amusementsgehalte best goed zit, kies ik voor het voordeel van de twijfel.

3*

Die climax...

De beelden, de muziek, de boodschap en mystiek. Het acteerwerk. Ja van die finale word ik iedere keer opnieuw helemaal stil van. Grandioos moment in filmgeschiedenis.

Verbaast me toch nog altijd dat hier zo weinig liefhebbers zijn. Film heeft voldoende in zijn mars om een absolute cultclassic te zijn.