Erasing Eden (2016)

Erasing Eden is een absurdistische roadtrip die voornamelijk te voet wordt afgelegd door de vrouwelijke hoofdpersoon Eden, die nadat haar persoonlijk malheur is overkomen, eenzaam en alleen poogt om tegen alle stromen in op tijd bij haar eigen huwelijk te arriveren.

We volgen de camera die een met zichzelf worstelende vrouw volgt die wankelend voortstrompelt en vastbesloten is om niet op te geven. Ze heeft een doel. En dat doel heiligt vele middelen en maakt dat zij tot veel in staat is.

De camera registreert alles op een onrustige manier. Is heel beweeglijk. Geen relaxte statische shots. Geen shots die uitnodigen om tot poëtische overpeinzingen over te gaan. Nee, die tijd is er gewoon niet. De camera is bijna voortdurend in beweging en zit dicht op de huid. De confrontatie met de psychische nood van de hoofdpersoon wordt door de beelden niet bepaald verzacht. De camera confronteert en dringt in. Er trekt een heus drama voorbij.

Verzachting is er gelukkig wel. De verzachting ligt in het verhaal verscholen. Een verhaal dat gevuld is met tragikomedie, waardoor de ernst der dingen met verlichting kan worden gadegeslagen. Er zijn hilarische ontmoetingen. Er zijn bizarre gebeurtenissen. Allemaal heel (tragi)komisch. Tegelijkertijd zijn het zijn ook potentiële beren op de weg, die het Eden niet gemakkelijk maken om vol te houden en haar doel te bereiken. Die dubbelheid is intrigerend.

Wool acteert met overtuiging. Ze speelt iemand met een identiteitscrisis. Iemand die depressief is en een ingebouwd afbraakmechanisme bezit waardoor persoonlijk geluk gesaboteerd wordt en ver weg blijft. Een echte nutcase zogezegd. Ze speelt het heel geloofwaardig.

Erasing Eden is een registrerende film. Beschouwingen over de totstandkoming van de psychische aandoening zijn er niet. Verklaringen worden niet gegeven. We moeten het doen met minieme tipjes van de sluier. Een diepere duik in de psyche van Eden had ik wel interessant gevonden, maar die wordt ons niet gegund. Het blijft giswerk.

Goeie film, die een lichte toon weet te behouden ondanks de diepe ernst die in het verhaal verscholen ligt. De combinatie bevalt wel. Ik heb me kostelijk geamuseerd.