The Florida Project (2017)

De charme van The florida project zit hem voor mij in de combinatie van de sociale problematiek en de setting die Baker gekozen heeft, namelijk het Disney-world gebied. Normaal verwacht je grauwe kleuren, hier zie je pasteltinten en ijstentjes. Wes Anderson zag ik terug in het gebruik van symmetrie (hier minder doorgedreven dan bij hem) maar ook bijvoorbeeld als Moonie close-up verschijnt met haar hoofd helemaal tegen de onderkant van het kader. Daarnaast deden sommige shots van de hollende kinderen me eraan denken maar weet niet precies waarom.

Ik zeg dit wel vaker, maar in mijn optiek is het een verarming van de filmkunst als je uitgaat van een vaststaande esthetiek. De beste stijl verschilt per film, het gaat om de combinatie van vorm en inhoud waardoor je van beide kan genieten.

Mooie realistische film die laat zien hoe het dageljikse leven eruit ziet van een moeder met haar kind die in een goedkoop motel leeft onder erbarmelijke toestanden.

De moeder doet alles voor geld terwijl het kind met vriendjes kattekwaad uithaalt op straat.

Prachtig in beeld gebracht en vooral de laatste scene is hartverscheurend te noemen.

Eindelijk na afloop dat heerlijke, onbestendige gevoel gehad dat ik na iets bijzonders heb zitten kijken, chapeau heer Baker. En dat terwijl de eerste pakweg drie kwartier toch tegenvielen, The Florida Project heeft wel degelijk wat opstartproblemen. De sfeertekening van een te warm Florida in combinatie met het lome verteltempo en het aanvankelijk erg herkenbaar coming of age verhaal, lieten me aanvankelijk niet in hogere sferen belanden. Maar als na het eerste gedeelte er letterlijk wat vuur in het verhaal komt, wordt langzamerhand duidelijk dat hier op zelfverzekerde wijze wordt getracht via een ogenschijnlijk wat simplistisch verhaal relevante maatschappelijke thema's aan te snijden. En dat lukt dus wonderwel, echt zo'n film die een klassieke status kan krijgen, zo eentje die je later graag nog eens wil zien om te controleren of je iets belangrijks hebt gemist. Puik acteerwerk van allesdoener Dafoe, die hier als quasi strenge maar ook menselijke concierge indruk maakt. Daarnaast is Vinaite als de vreselijk irritante moeder hier bijna onmerkbaar erg goed, en ook de kinderkes zijn goed gekozen. Jammer alleen dat zij wat al te wijsgerig zijn voor die leeftijd en wat onnatuurlijke dialogen in de mond krijgen gelegd(maar dat hoort achteraf wellicht bij de metaforische bedoeling van de film). Intelligente, volwassen cinema.

The Magic Castle.. niet ver van Disneyland vind je in Florida soms appartementscomplexen met deze naam. Binnen gaat het er minder sprookjesachtig aan toe. We volgen hier Moonie en haar vriendjes, die hun vakantiedagen vullen met kattekwaad. Het zijn slechts kinderen, en achter de kinderen heb je altijd ouders... of een alleenstaande jonge moeder, zoals Haley. Sterk vormgegeven door een Litouwse actrice, een vrouw die je alleen maar een hekel kan aan hebben voor de onverantwoordelijkheid tegenover haar kind. Je ziet een kind een ander kind "opvoeden". Ze is werkloos, altijd in geldnood en niet van zins om haar situatie te veranderen. Ze is de grootste kopzorg van de vriendelijke manager van het complex, Bobby, gespeeld door Dafoe. Toen die pedo kwam aanrukken dacht ik dat het de gortige kant op zou gaan maar was vooral bedoeld om Bobby's beschermende houding te tonen.

Hoewel het op papier misschien zo klinkt, is dit geen rooskleurige film over jeugdnostalgie, maar een sociaal drama geïnspireerd door Ken Loach. Wij zien ook van die toestanden hier in de VS, moet Baker gedacht hebben. Hij toont mensen aan de rand van een dakloos bestaan, maar dan wel met een zweem van zorgeloosheid erdoor, zoals je hebt wanneer je dit alles met kinderogen bekijkt. Best een geslaagd project

Goede reclame voor kinderloosheid.

Uitstekende film over een alleenstaande moeder en haar dochtertje die wonen in een motel-kamer. Een sociaal drama a la Mike Leigh, maar dan minder deprimerend van toon (voornamelijk de eerste helft en niet alleen vanwege de setting). Een aantal mooie, kleurrijke shots van het zonnig Florida en de kindacteurs doen het bijzonder goed. Een sterke finale die ergens naartoe lijkt te bouwen, maar dan toch de andere kant opschiet.

Mooie realistische en aangrijpende film. Ook de lome zomersfeer was heel goed neergezet en voelbaar.

Het einde vond ik in tegenstelling tot velen zelf helemaal niet bij de film passen. Maar toch n 4 voor de film als geheel.

Deze film eens bekeken en vond hem niet mis. Ondanks dat het verhaal niet echt speciaal of zo was, kon het me toch boeien van begin tot einde, mede door de prima cast. Ook de speelduur was goed, niet te lang en niet te kort. Ik vond hem wel eens het bekijken waard.

Ik wist niet goed wat te verwachten van deze film.

Het is een film die ik toch maar zelden tegenkom, het was eens iets helemaal anders dan dat ik/we gewoon ben/zijn.

Om 1 of andere reden vond ik de film toch best te smaken en te boeien en ook realistisch met dank toch wel aan de heel goede cast die dit echt geloofwaardig bracht.

Herkenbaar: je zit in een diep dal, je hebt geen werk, je moet rondkomen met peanuts of soms met niks, dan doe je alles om uwe huur te betalen en te eten en te drinken enz...

Anderzijds het negatieve aan zo'n persoon dat is dat je je dochter toch zo niet opvoed en ook dat gebeurt helaas irl, kinderen die de streken en taaltje overnemen vd marginale ouder(s) met dan het resultaat dat ze uw kind willen afnemen, beide verhalen die ik hier nu zelf post.... ik heb weet van zo'n mensen (alcoholverslaafd en kinderen alle 3 elders gestoken).

Sommige zouden beter hun benen toehouden, sry voor deze uitspraak maar duidelijker dan dat kan ik het niet stellen. Ik heb weet van zo'n koppel, gokverslaafd en drinken, alle geld erdoor draaien, kinderen zijn er het slachtoffer van. Echt erg, de ene heeft een familie lid opgenomen en het zoontje binnen gestoken. Die hadden geene nagel om aan hun gat te krabben en maken dan nog een 2de kind zzzzz..

Soit; het maakt me kwaad zoiets en deze film heeft mij daar nog eens aan doen denken.

1 negatief puntje aan de film is het einde: ik had daar iets helemaal anders verwacht en ook een verdere uitwerking ervan.

Schrijnend verhaal wat ontzettend mooi gefilmd is. De karakters zijn levensecht en ondanks de penibele situatie was het toch een aangename film om te zien. Het verhaal heeft ook twee kanten en dat wist ik zeer te waarderen. Het acteerwerk was meer dan goed. Ook een van de redenen dat deze film zo geslaagd is.

Sterk portret van uit zich levenslustige kinderen in een kleurrijke omgeving, op een boogscheut van de luxe, maar totaal niet beseffend in welk troosteloos, grauw tot miezerig bestaan ze worden groot gebracht, zonder enige hoop op een beter leven.

Moonee heeft dan nog de pech van een moeder te hebben die geen ernstige verantwoordelijkheid op zich neemt, die in oneerlijkheid en brutaliteit leeft en dat ook aan haar dochtertje overbrengt. Respect is ver te zoeken.

Een gedurfde film die het leven in dergelijke blokken met mensen zonder een vaste beet in het leven, scherp belicht en daarmee meteen de kansarme toekomst van de kinderen naar voren schuift.

Wonderbaarlijke shots van de kleintjes en daarnaast ook doorleefde vertolkingen van Willem Dafoe en Bria Vinaite.

Het gebeurd mij niet veel , maar ik heb deze film niet uitgekeken. Ik zag de lijn van het verhaal niet. Het bleef hangen in de kinderlijke kattenkwaad. Het verveelde mij net zo als de kinderen in de film.

Tamelijk tedere schets van het leven aan de onderkant van de maatschappij. Door de kleurige omgeving en het aangename klimaat oogt het allemaal niet al te schrijnend. Maar schijn bedriegt toch want de schattige Moonee wordt niet opgevoed tot een fatsoenlijk mens. Mooi om gezien te hebben maar niet erg beklijvend.

Miami?

Inderdaad, sommige mensen kunnen beter geen kinderen krijgen.

Veel gebeurd er niet in deze film. We volgen een meisje van een jaar of 8 die met haar moeder in een hotel leeft. Ze is een slechte moeder die beter geen kind had kunnen krijgen. Eigenlijk is het nergens echt bijzonder maar het acteerwerk zeker de moeite waarde.

De muren van het motel zijn roze en violet, maar die optimistische kleuren staan in schril contrast met de uitzichtloze situatie van de bewoners. Zij leven in de marge van de maatschappij en hebben geen enkel uitzicht op verbetering. De titel is de oorspronkelijke benaming van het nabije Disney World, maar "project" is ook een eufemisme voor achterstandsbuurt.

Dit is een boeiend kijkstuk, omdat het niet allemaal kommer en kwel is. Je kunt meeleven met de kinderen die kattenkwaad uithalen. Zij lijken niet te beseffen hoe kansarm ze zijn. Moonie zegt zelfs: "This is the life, man. Better than a cruise!" - alsof ze ooit op cruise geweest is. Het wangedrag van de kinderen gaat te ver, maar dat zegt vooral iets over de schrijnende sociaal-economische situatie waarin ze opgroeien. Voor deze problemen valt niet in een, twee, drie een oplossing te bedenken.

Stilistisch zit het mooi ineen, met een opeenvolging van incidenten waardoor een rode draad loopt. Er wordt afgewisseld tussen een vaste camera binnen en een handcamera die de kinderen volgt op hun avonturen. Er zijn grappige momenten, maar steeds met een pijnlijke ondertoon. Willem Defoe, de enige bekende acteur, speelt een kerel die de ergste rotzooi opdweilt maar ook niet met oplossingen komt. Bria Vinaite, geboren in Litouwen, werd gekozen op basis van haar profiel op een sociale website. Brooklynn Prince speelt een heerlijk spontane kinderrol.

Een ongelofelijk irritante film. Tuurlijk is het erg dat er veel mensen in deze situatie zitten, maar als film krijg je toch maar een groot stuk ellende te zien. En niet in de zin van entertainment. De pastelkleuren zijn gewoon lelijk en moeten de rooskleurige omgeving tonen in contrast met de sociale problemen waar die mensen mee te maken hebben. Goed bedoeld allemaal, maar ik denk zeker niet dat je veel mensen bewust gaat maken over de problematiek achter de hoek door deze films te maken.

Deze film zou als reclame moeten dienen voor alle meiden van 18- (die uit zulke trieste, arme, uiteengevallen gezinnen komen) om vooral VEILIG seks te hebben. Want het blijkt telkens maar weer in de realiteit: kinderen zijn er altijd de dupe van. Jonge meiden maken dezelfde fouten als die hun "ouders" hebben gemaakt: hebben onveilig seks, krijgen een kind terwijl ze die niet eens kunnen opvoeden en geven hun kind in diezelfde onveilige omgeving de meeste klote jeugd die een kind zich kan wensen. Best triest.

En ik kan dan echt 0,0 medelijden hebben met zo'n grofgebekte, psychische problemen hebbende griet die er niks aan doet om te willen veranderen of überhaupt iets aan de ongezonde situatie te willen veranderen. Al is het voor haar dochter. Dus hele film mateloos geërgerd aan haar, maar d'r dochter maakte alles goed. Wát een acteertalent!
Vond het een prima film verder. Even dacht ik dat het een dramatische wending zou krijgen, zoals bijv toen die pedo langskwam, dat misschien die dochter meegenomen zou worden door die pedo. Of op het laatst dat die dochter van de trap zou vallen en zou zijn overleden. Of zelfs nog in die kamer dat die irritante junk van een moeder van het balkon zou springen of haar polsen zou doorsnijden, terwijl de kinderbescherming bezig waren met haar dochter. Dat was echt sterk geweest. Maar helaas.

Haha echt? Jij zat te hopen dat dat dochtertje meegenomen zou worden door die pedo of haar nek zou breken, zodat de film tenminste maar een dramatische wending zou krijgen? Misschien had er nog een alligator tevoorschijn kunnen komen om dat meisje te verscheuren. Dat was tof geweest.

Prachtig einde en daarmee een zeer goede film

Ik heb hem wel uitgekeken, maar vond er inderdaad niet veel aan. Asociale types, hondsbrutale kinderen... ik voelde enkel ergernis.

Ok.

Destijds een film die erg geprezen werd, wat ik ergens ook wel snap. Het is alleen niet echt mijn soort film, maar het behoort als geheel wel tot 1 van de meer intrigerende arthousefilms. Het is niet bepaald rustig maar ook niet druk. Die soort is vaak de soort die het makkelijkst uit te kijken is voor mij.

The Florida Project is meer een waarneming dan een verhaal. Het volgt vooral het leven van een aantal bewoners die in een goedkoop motel wonen. Het zijn bewoners die het krap hebben qua geld, en zo dus blijkbaar een "lager niveau" in de samenleving vormen. Dit concept, maar dan door de ogen van een 7-jarige.

De film is vanaf begin tot eind erg intrigerend. Er gebeurt een hoop, en het leven van de kinders is toch interessanter dan ik vooraf had gedacht. De toon wordt ook al vroeg gezet wanneer er een aantal behoorlijk vulgaire dialogen worden gesproken door de kinders. Realistisch vond ik dat niet, toen ik 7 was wist ik niet eens hoe je moest schelden maar dat zal vast met de opvoeding zelf te maken hebben gehad.

De gehele omgeving voelt dan wel weer realistisch aan, en dat hoort ook als je kiest voor een waarneming-aanpak. Dat heeft zijn voordelen, maar het zorgt er ook voor dat ik de film niet op pauze hoef te zetten als ik even naar de wc moet of een drankje voor mezelf wil inschenken. De inhoud is best leeg, een hele dunne lijn vormt het verhaal en die komt pas in het laatste half uur echt naar voren.

Alles daarvoor is vooral hoe Prince de wereld om haar heen waarneemt. Dat heeft zo zijn momenten, maar gaat ook wel heel erg lang door. De film bevat genoeg overbodige scenes die eigenlijk niet heel veel bijdragen aan het verhaal. Prince wordt de hemel in geprezen qua acteerwerk, maar het is heel duidelijk dat ze totaal geen idee heeft wat er gaande is om haar heen. Baker wil je dat wel laten geloven door haar dialogen te laten oplezen die beweren dat ze dat wel weet, maar het is duidelijk dat dat kind in het echt geen idee heeft.

Overige rollen zijn allemaal tegen het karikaturale aan, maar wel met volle overgave uitgevoerd. Normale mensen heb je alleen niet in dat motel. Visueel is het voor de rest erg zonnig en kleurrijk. Geen dromerige scenes of neonlichten, gewoon zoals het is en geen poeha daaromheen. Ik mag het wel.

111 minuten lang, en zeker 80 aan waarneming. Het is wel erg lang en ik denk dat enig knipwerk eigenlijk weinig afbreuk gedaan had, ongeveer 10 minuten eraf max. Toch blijft het altijd intrigerend en het acteerwerk is inderdaad goed. Het einde zal ik niet zo gedaan hebben, en meeslepend wordt het nergens, maar als geheel is het zeker niet slecht.

Wat een draak van een film is dit zeg hé. Als er nog een film gezocht wordt om het begrip over-acting te duiden dan kan je hier meer dan terecht. Iedereen zal begrijpen dat de kinderen vooral ettertjes moeten spelen, en ik begrijp best dat er heel irritante kinderen rondlopen, maar hier zit zowat geen enkele scene in waarin kinderen ook eens normaal met elkaar omgaan.

Zelfs als ze quasi onbezorgd door een weiland lopen moet dat met een overdreven vrolijke en vooral gekunstelde huppel. Doe's normaal joh.

Dan de rol van de moeder. Oké, ze dingt zeker mee naar de no-bra awards, maar ook zij valt met haar gedrag zo uit de toon van het geloofwaardige dat ik me mateloos heb zitten ergeren - aan het acteren dan hè. Ook zij moet uiteraard niet al te sympathiek en of sociaal aangepast overkomen, maar dat betekent niet dat iedere scene tenenkrommend uit de verf moet komen. Ook de moeder loopt nooit eens gewoon zoals mensen lopen. Nee, het leek alsof de regisseur permanent in z'n megafoon toeterde "Doe 't lekker overdreven."

Enig lichtpuntje was de altijd leverende Willem Dafoe, die een hotel-beheerder neerzet die niets aan geloofwaardigheid mankeerde.

Al met al werd The Florida Project een eindeloos verlangen naar een einde, dat na een volslagen krankzinnig en ongeloofwaardig gebrachte huilpartij, uitmondde in een keurige exit-scene.

Na de herziening op TV verhoogd met nog een halve ster want het is toch wel een hele goede film.

Een sterke film over verantwoording en opvoeding. Moonee (Brooklynn Prince) is een meisje van een jaar of 7 dat woont in een motelcomplex met haar moeder Halley, die zelf nog een kind is. Moonee is vrijwel voortdurend bezig om spelenderwijs de wereld te ontdekken maar vanwege gebrek aan toezicht mondt dit veelal uit in kattenkwaad. De enige volwassene die haar corrigeert is motelmanager Bobby (Willem Dafoe). The Florida Project was best een leuke film want het lijkt soms meer een documentaire omdat de kinderen zeer naturel spelen. Moonee's bezigheden waren herkenbaar en ondanks haar brutale mond en haar streken was ze wel gewoon een leuk meisje. Ze mist alleen ouderlijk gezag die structuur en grenzen in haar leven brengen. Het lijkt wel of de film veel in herhaling valt want elke dag oogt een beetje hetzelfde. Ik ben er nog niet uit of ik dit als de kracht of juist als een minpunt van de film moet zien. Ik wacht nog met een tweede kijkbeurt omdat ik de eerste nog moet laten zakken. Heel de film wordt namelijk overschaduwd door het nare voorgevoel dat het gruwelijk fout zal aflopen met Moonee tijdens film in de vorm van een vreselijk ongeluk. Ik en mijn vriendin hielden beide ons hart vast omdat we vreesde dat Moonee ten prooi zou vallen aan een pedo maar dat bleef ons gelukkig bespaard. Desondanks was het toch alsof je dik 90 minuten naar een ongeluk wat aan de gang is zat te kijken. Je ziet het fout gaan maar je kan niks doen. Het is na het zien van deze film nog moeilijk te verdedigen dat iedereen zo maar vader of moeder kan worden terwijl je wel een rijbewijs moet hebben om een auto te besturen of een diploma moet hebben om een redelijke baan te krijgen. Een kind op de wereld zetten is een flinke verantwoordelijkheid en niet iedereen kan die aan. Ik geef hem 4* gebaseerd op het spel van de kinderen en de onheilspellende sfeer die vanaf minuut 1 voelbaar is.

Strontvervelende kids. Dafoe OK.

Wat ik zoe goed aan dit soort films vind en nu dan deze in het speciaal.

Je gelooft gewoon echt dat de hoofdpersonages echt zo zijn als de rol die ze neerzetten.

Vooral van de kinderen vond ik dat erg knap, ze zijn idd erg irritant maar omdat dat de bedoeling is, is dat juist een pluspunt.

Juist daarom vond ik het ondanks dat ik Willem Dafoe een fijne acteur vind, jammer dat er gekozen is voor een bekende kop.

Ook heerlijk dat de regiseur het niet nodig vind om de hele tijd alles aan te zetten met (melodramatische) muziek.

Om het allemaal niet te zwaar te maken zit er ook wel wat humor in de film.

Onder andere de scene met de dame die tegen de regels alcohol bij het zwembad nuttigt vond ik erg grappig.

Het enige wat ik op de film aan zou kunnen aanmerken is dat je wat weinig info krijgt hoe dit specifieke "gezin" in deze situatie terecht gekomen is. Al laten dat soort dingen zich globaal prima raden. Ook het einde is wat te abrubt voor mij.

Welbewuste keuzes van de regiseur neem ik aan, ik was zelf alleen nieuwsgierig. Ook alleen maar een pluspunt voor de film eigenlijk.

Ik ben wel blij dat ik de film afkeek, want naar het einde toe ontwikkelde zich eindelijk iets dat op een verhaal lijkt. Het eerste uur kwam ik moeizaam door. Het is dan voornamelijk kijken naar vervelende kinderen en een moeder, die de grip op haar bestaan kwijt is. Overigens acteren die kinderen best leuk, net als Willem Dafoe, maar zijn rol als manager is voor spek en bonen. Grip krijgen op deze trieste zaak doet hij nergens. Maar continu naar die narrige situaties met foeilelijke kleuren kijken is niet mijn hobby en ik was dus blij dat zich tegen het eind dan toch een wending aandiende. De film werd er niet meer mee gered, maar toch.