Hadashi no Gen (1983)

Naar mijn mening indrukwekkender dan soortgenoot "Grave of the Fireflies".

Ben ik het niet met je eens Dopke.

Het geniale aan Grave vind ik persoonlijk dat de oorlog niet centraal staat, de film geen standpunt inneemt, maar door de kijker toch als grote schuldige aanzien wordt. Barefoot Gen is op dat gebied heel wat minder subtiel.

De oorlog op zich is in deze film belangrijker, met korte stukjes geschiedenisles tussendoor. Het drama is redelijk voorspelbaar, maar de film is effectief, zeker wanneer de bom op Hiroshima gedropt wordt. Indrukwekkende en weerzinwekkende scene.

Animatie is een beetje ouderwets, maar wel zeer mooi afgwerkt, de soundtrack klonk niet al te best, maar verder weinig aan te merken, alleen dat Grave het dus beter en subtieler aanpakte. Blijft wel een goeie film dit. 3.5*

Om de een of andere reden is de subtiliteit van Grave of the Fireflies nooit op me over gekomen. Ik zie de dubbele lagen en de vermeende genialiteit die anderen erin zien, maar mij deed het totaal niets. Vond 'm zelfs aan de voorspelbare en langdradige kant.

Terugkijkend op mijn eerste reactie is achteraf gezien een "Ik vind.." beter geweest, want Grave of the Fireflies is objectief gezien natuurlijk de betere film. Ik heb echter een recht toe, recht aan aanpak nodig om me van de gruwelheden doordrongen te worden en wat dat betreft deed Barefoot me meer. Een beetje jammer dan ook van het einde, maar dat terzijde ;o

Wordt opnieuw uitgebracht in de States, maar dit keer samen met het tweede deel. Was onder de indruk van de manga, dus wil de film ook graag zien. Maar helaas weer 1:1,33. terwijl de film volgens imdb 1:2,35 is...

Inderdaad! Wat een enorme emotionele klap. Kreeg er een brok van in mijn keel. Hadashi no Gen is niet zo mooi geanimeerd als zijn grote broer Hotaru no haka en is bovendien veel minder subtiel en veel directer maar uiteindelijk werkt 't wel. Hadashi no Gen maakt me weer duidelijk dat anime volwaardige cinema is. Anime kan zelfs dingen laten zien die in live-action te gruwelijk zouden zijn. De scene die Onderhond aanhaalt is zelfs een meesterwerk op zich. Een aanrader voor iedereen. Geweldige cinema; 4*

Terwijl 'Hotaru no Haka' ontroert en tot nadenken brengt, komt 'Hadashi no Gen' aan als een moker, keihard en ongenadig.

Hadashi no Gen II is tot mijn verbazing ook erg goed (en dat voor een sequel). Iemand zin om de film toe te voegen? Staat nl nog niet op MM.

Zie hier.

Bekijk die eens opnieuw. De animatie is enorm sober en erg slecht getekend. Maar dat maakt niet weg dat de gebeurtenissen gewoon te gruwelijk zijn voor woorden. Dat is net de kracht van dit filmpje. In het eerste deel zie je wat de effectjes van de oorlog op het gezinsleven; maar het blijft al bij al nog erg vredig en je vergeet even dat dit "mooi leven" zich in een stad genaamd hiroshima afspeelt. Tot er een bommenwerper boven de stad verschijnt...

En dan? Ik had het puur over de emotionele impact van de scene en niet over de animatie.

De animatie maakte mij ook niet zoveel uit, ik keek ook veel meer naar het verhaal. Echt afschuwelijk wat er daar is gebeurt.

Niet de mooiste animatie, deed me denken aan wat er in mijn kindertijd als tv-series werd uitgezonden (Heidi, Alleen op de Wereld, Candy etc.). Het verhaal maakt een hoop goed, al kende ik dat al van films als Imamura's 'Black Rain' en Shindô's 'Children of Hiroshima'.

Ik wordt altijd intens verdrietig van uitspraken van Amerikaanse en Israëlische haviken die 'preventief' een atoombom willen gooien op landen als Noord-Korea en Iran. Dat soort mensen (?) zijn ècht niet goed bij hun hoofd en zouden gekneveld moeten worden en gedwongen een marathon van deze films moeten aanschouwen. Of een bezoek moeten brengen aan het Vredesmuseum in Hiroshima. Onder een regime leven gewone mensen en die verdienen geen verschrikking als dit, zelfs al steunen ze dit regime met hart en ziel.

Knap dat men tòch positieve nootjes heeft kunnen aanbrengen in deze toch wel deprimerende terajerker.

Gekeken omdat het gisteren de "verjaardag" van de bom op Hiroshima was. Toch gemengde gevoelens. De veel genoemde en geroemde scene waarin de bom ontploft komt zeker keihard aan (die ogen die uit de oogkassen smelten!!) en is een uniek stukje animatie. Inderdaad, hoe zou je dit realistisch kunnen doen in een life-action film? Verder confronteert de film je op zeer directe wijze met de directe gevolgen van de bom, wat ook zeker z'n impact op me had.

Ik kan echter niet zoals Baggerman zeggen dat de positieve nootjes mij zo bevielen. Voor mij voelde het meer aan als een dissonant, en dat heeft ook met de uitwerking te maken. Met name de muziek, die dan wel erg geforceerd blij was, stoorde dan flink. Verder heeft men gekozen voor een documentaire-achtige structuur om maar zo compleet mogelijk de gevolgen van de bom te laten zien. Ik weet niet of dat me zo beviel. Het vallen van de bom wordt aangekondigd door de voice-over, waarbij ik me dan afvraag of de impact niet veel groter zou zijn als men alleen de familie had gevolgd waarbij het vallen van de bom meer onverwacht was geweest. Ik krijg dan het gevoel dat de wens om de impact zo compleet mogelijk te laten zien ten koste gaat van het drama.

Verder is er technisch een hoop mis. De animatie is soms bijzonder matig, de voice-acting van de kinderen is behoorlijk irritant (er lijkt alleen geschreeuwd te kunnen worden) en wat helemaal verbaasd is dat de lip sync helemaal niet in orde is. Raar als je lippen ziet bewegen terwijl je niets hoort of andersom. En ja, ik heb gewoon de Japanse versie gezien.

Bijzonder dat er hier een animatiefilm over is gemaakt, de film heeft zeker z'n impact, maar het onderwerp verdient wat mij betreft een betere film, zowel qua drama als in technisch opzicht. 2,5*.

Een behoorlijk sterk drama die niet het niveau haalt van Grave of the Fireflies, maar desondanks indruk maakt. Ik moest me wel even over de lelijke animatie heen zetten. Deed me inderdaad denken aan het bovengenoemde Chibikko Remi to Meiken Capi (1970), een film die ik als kind erg eng vond mede dankzij de donkere animatie. Dat het lelijk was viel me toen niet op, maar dit was af en toe geen gezicht. Ook de voice overs waren soms irritant, die schelle, schreeuwerige kinderstemmetjes.

Extra knap is dus dat ik ondanks die mankementjes toch met gemak in de film kwam. De onschuld van de spelende broertjes die in contrast staat met de nachtmerrie die komen gaat is om kippenvel van te krijgen. Niks aan het handje, maar een documentaire stem verraadt in het intro al dat er iets vreselijks staat te gebeuren. Wanneer de bom dan valt is het indrukwekkend te noemen. Opeens ontvouwt de eenvoudige tekenstijl zich positief. Zwart-wit flitsen, grijze vlakken van een stad in puin en bruine hoopjes mens die kermend zoeken naar een uitweg terwijl hun vlees van hun botten smelt. Daarbovenop het feit dat ook dieren en babytjes niet gespaard blijven maakt dit geen film voor de allerkleinsten, ondanks het kinderlijke uiterlijk.

Het is alleen een beetje de emotie die ik miste. Er zitten hartverscheurende momenten in, maar het wist me niet echt te raken. Wellicht is de brakke animatie een oorzaak waardoor ik toch wat afstand voelde of het enorme gekrijs wat uit die kinderstrotten kwam... Ik miste toch wat subtiele dingetjes om het écht een topper te maken, maar gebrek aan mooie animatie en een treffende soundtrack is de grootste boosdoener. Ondanks dat een mooi drama die door fans van Grave of the Fireflies best een kans mag hebben.

Krachtige anime over een van de grootste massamoorden uit de geschiedenis. Opvallend genoeg leggen de makers de schuld vrijwel volledig bij de Japanse machthebbers van het moment, terwijl het gooien van twee atoombommen op steden toch nauwelijks te verdedigen valt.

De animatie oogt een stuk minder verzorgd dan latere Japanse anime, en ook op zaken als voice acting kan wel wat worden aangemerkt, maar ik vraag me af of het invloed heeft op de impact van de film. Het gevolg van de bom wordt getoond met gruwelijke sequenties die het best nog kunnen worden omschreven als de hel op aarde. In het tonen van in your face mensonterend drama gaan Japanners toch vaak net wat verder. Vergelijk deze bv maar eens met het verwante The Day After, ook uit 1983.

Wel lichtelijk storend vond ik de voice-over en de documentaire delen, inclusief de Amerikaanse stemmen. Had liever alles gezien vanuit het gezichtspunt van de jonge Gen. Maar zou verplichte kost moeten zijn voor iedereen die denkt dat atoombommen nog militair zouden mogen worden ingezet.