Hsimeng Jensheng (1993)

Pareltje om te ontdekken. Niet eenvoudig, enige affiniteit met de Chinees-Taiwanese geschiedenis is welkom. Vraagt enige inspanning, maar is de moeite waard.

Het spijt me, maar deze film vond ik eigenlijk té saai. Ik heb dat wel vaker bij Aziatische films (hoewel ik Eureka en Ju Dou bijvoorbeeld wel schitterend vind) en het zorgt niet direct voor een aangename kijkervaring. Sommige scenes waren best wel mooi en aangrijpend (de eerder westers getinte dan zeker, waarin enige emotie werd getoond) maar het geheel kon mij niet overtuigen. Li Tien-Lu als bejaarde man is wel ongelooflijk, een echt fascinerende persoonlijkheid die prachtig vertelt. Maar ik had gewoon de indruk dat alles een beetje gewrongen zat, temeer omdat je nooit de tijd hebt om een personage of zo te leren kennen, het enige wat je te zien krijgt zijn (weliswaar mooie) annekdotes. Een moeilijke film dus, misschien had ik hem gewoon nog niet moeten zien en even wachten. Voorlopig 2.5 sterren.

Meen toch dat die Hou's grote doorbraak was.

Aan het aantal stemmen, berichten en de score valt het niet af te lezen in ieder geval. Dooie boel.

Typische Hou film in ieder geval waar hij z'n stijl toch eindelijk wat weet te verfijnen. Visueel ziet het er een stuk beter uit dan z'n eerder werk (vooral binnenshuis dan) en het schaars gebruik van muziek begint ook echt wat toe te voegen.

Toch zijn de oude kwalen nog iets teveel aanwezig. Sommige scenes slepen écht te lang aan (zoals de vele theater intermezzos, hoe goed ze dan ook mogen aansluiten bij het thema). De film wordt daardoor te lang en de aandacht gaat teveel verslappen. Bij elke nieuwe anecdote is dat gelukkig weer verholpen, maar z'n traagheid zou Hou later veel beter gaan doseren.

Film met mooie scenes en die oude kerel is inderdaad echt leuk. Maar het sleept wat teveel en hoewel de audiovisuele kant echt potentie begint te tonen had Hou ook daar nog een weg af te leggen.

Essentiële film in de ontwikkeling van Hou als filmmaker, maar het echt goeie werk moest toch nog komen. Aardige film om een keer gezien te hebben met enkele memorabele scenes, maar dus net wat te langdradig allemaal.

3*

Zo, hier duurt het soms wel even voor er weer eens wat neer wordt gezet. Op zich ook niet zo heel verwonderlijk, want The Puppetmaster is niet direct een film, die iedereen zou maar gemakkelijk zou opzetten.

Ik vond hem ietwat tegenvallen. Hsiao-hsien Hou heeft bij mij zijn ups en downs en deze behoort tot de laatste categorie. Er zitten best wat mooie momenten in en vooral de scenes met de poppen zijn meer dan de moeite waard, maar de traagheid maakt het hier soms best wel wat zwaar. En soms voelt zo'n intermezzo ook wat overbodig aan, zeker als het een aantal keren gebeurt.

Het lijkt allemaal wel op zijn andere films, maar mist hier en daar net te overtuiging en bevat net wat teveel zwakke momenten, die niet overtuigend zijn en mij niet altijd wisten te boeien.

2,5*

Net als veel films van Hou geen film die je moet kijken voor de maaltijd, want er wordt zoveel gegeten dat ik altijd met trek zit te kijken. Moeilijk verder. Op momenten erg fraai hoe het eruit ziet en de losse scènes hebben een fijn tempo, maar ruim twee uur aaneen is echt te veel. Daarvoor is het verhaal veel te fragmentarisch om erin mee gezogen te worden, te eentonig gefilmd om de aandacht erbij te houden en voor mij als Nederlander misschien te specifiek en subtiel dat ik bepaalde geschiedenissen die veel betekenen niet helemaal begrijp. Die oude man is dan wel weer fantastisch. 2,5*.

Misschien is het culturally insensitive, maar ik kan toch niet de enige zijn die kriegel werd van de muziek?

edit: op ICM vat iemand het treffend samen: Really, over two hours of deafening clatter. Any engagement I had was continually interrupted by pots and pans.