Intervista (1987)

Ook wel aardig, dit raar stukje Fellini-verleden.

Intervista is geen speelfilm of documentaire, maar een door Fellini geregisseerde film waarin hij doet alsof hij een film regisseert, een verfilming van Amerika van Franz Kafka. Hierbij wordt hij gevolgd door een Japanse televisieploeg. Een soort film in een film, dus. Een nep-documentaire eigenlijk.

Intervista heeft zeker zijn momenten van magie en pure nostalgie, hoewel niet alles even interessant is. Het is een vrolijke, weemoedige terugblik op een lange filmcarrière door Fellini zelf. Meer nog is Intervista een hommage aan de beruchte filmstudio Cinecittà en vooral aan het fenomeen film zelf, het medium waarop zo mooi dromen geprojecteerd kunnen worden.

In de meest magische scène bezoeken Fellini en Mastroianni Anita Ekberg op haar landhuis, om samen de beruchte dansscène uit La Dolce Vita te herbeleven. Zeker fraai.

Overigens jammer dat die verfilming van Amerika van Kafka niet bestaat of er nooit gekomen is. Fellini heeft veel van zijn dromen waargemaakt (letterlijk), maar dit dan helaas juist niet. Erg jammer, volgens mij passen de leefwerelden van Fellini en Kafka wel bij elkaar. Er zijn weinig kunstenaars naar wie zelfs een woord is vernoemd. Ik had graag het kafkaëske met het fellinieske vermengd willen zien.

Je ziet trouwens wel beelden van die (nep)film, of liever gezegd: beelden van het maken daarvan. Nogmaals: jammer hoor, want het zag er echt fraai en interessant uit. Indianen en olifanten door het Italiaanse platteland wandelend, dat soort dingen. Had vast iets heel moois geworden.

Deze "film" krijgt een 3,25 van mij. Intervista heeft zijn mindere momenten, maar ook een paar staaltjes van liefdevolle magie en een mooie nostalgische sfeer.

Nog zo'n geweldige latere Fellini-film. Ik heb hier een Italiaanse import-DVD van (met engelse ondertitels gelukkig). De al eerder genoemde scene met Masroianni en Ekberg is absoluut het hoogtepunt.

Wordt soms wel ver doorgetrokken. Op een gegeven moment kwam er een scène dat ik besefte dat ik zat te kijken naar een film van Fellini, waarin een filmploeg een film maakt over Fellini, die zichzelf speelt, terwijl hij een film aan het regisseren is over een filmploeg die een film aan het maken is. Volg je het nog?

Verwacht niet te veel verhaal in deze film. Het bevat vooral veel typische Fellini-scènes, leuke decors, er gebeurt van alles, en daarnaast een hoop momenten van herkenning als je redelijk wat Fellini's gezien hebt. Als je niks met Fellini hebt, kun je deze beter overslaan. Ik heb me echter wel vermaakt.