Uncanny (2015)

Ben benieuwd!

Regisseur beloofd niet veel goeds....we wachten af.

Klinkt inderdaad niet veelbelovend, maar wie weet.. Deze Dead & Breakfast (2004) was nog best oké

Misschien toch maar een kans geven

Alhoewel ik de gebruikte effecten goed vond, kon deze low budget sciencefiction thriller me op een of andere wijze minder boeien dan bijvoorbeeld het recente Ex Machina. Het verhaal met een gecompliceerd schaakspelletje, waarbij het tot laat onduidelijk bleef wie er als overwinnaar uit de strijd zou komen en waarin een driehoeksverhouding centraal stond, werd beknopt en recht toe recht aan verteld. Het merendeel speelde zich af in een enkele ruimte en binnen een week en er werd bij regelmaat naar de bijbel verwezen.

Meh. Vrij middelmatige en voorspelbare film. Lijkt eigenlijk qua opzet zeer hard op Ex Machina, maar die laatste slaagt veel beter in spanningsopbouw.

“This kid the next big thing?

Some Asperger's cousin of yours ready to get all Good Will Hunting on coding and change the world?”

Was “Ex Machina” in je ogen het summum van toekomstige spitstechnologie en een demonstratie van mogelijke consequenties , dan is “Uncanny” een niveau hoger. Niet door de aankleding of vertoonde futuristische technologieën, maar wel door de verrassende ontknoping. Ondanks het sobere beeldmateriaal en het onmiskenbaar lagere budget wist deze film me toch aangenaam te boeien. En dat vooral door de interactie tussen de personages. Idem dito als in “Ex Machina” is het aantal protagonisten beperkt, waardoor de dialogen beter tot uiting kwamen. Uiteindelijk verzeilde men niet in een kluwen van irrelevante nevenonderwerpen. En ondanks de beperkte vertoning van high-end technologieën, werd het intellectueel niveau opgekrikt door een resem (voor mij toch) onbegrijpelijke, technologische brabbeltaal zoals aerated titanium, convert a hemispheric image into a planar representation, chambered baths of synthetic hymotrips, proloanaprotiese that demolishes gluten, pesinium vibo receptors en propuseptive information. Dat ik niet over een ingenieur diploma beschik was overduidelijk, want dit ging me op bepaalde momenten toch mijn petje te boven.

Het lijkt er wel op dat artificiële intelligentie en robotica de nieuwe, sexy hype zijn. Het laatste jaar werden we overstelpt met films waarbij dit thema centraal staat. Naast “Ex Machina” kregen we ook “Automata”, “Chappie”, “Transcendence”, “The Machine” en “Her” voorgeschoteld. Telkens trachtte men de gevaren die schuilen in het verder ontwikkelen van A.I. aan te tonen. Moeten we ons zorgen maken dat zulke zelf ontwikkelende machines een zelfbewustzijn krijgen ? En hoe zit het met bepaalde ethische kwesties ? Hoe zien de ontwikkelaars deze hoog intelligente wezens functioneren in onze maatschappij ? En hoe reageren of ageren deze artificiële individuen ten aanzien van menselijke medebewoners ? Dit laatste aspect werd op een subtiele manier uitgewerkt in deze toch wel excellente low-budget film. Een ingewikkeld samenspel tussen twee menselijke individuen en een artificieel handelend, maar griezelig menselijk uitziende robot. Wat zich voor je ogen afspeelt, is een gecompliceerde driehoeksverhouding waarbij de gevoelens van de androïde schrikwekkende menselijke eigenschappen begint te vertonen. Jaloezie speelde hierbij een grote rol .

Het meest in het oog springend is hier vanzelfsprekend de acteerprestatie van David Clayton Rogers als Adam, de door David Kressen (Mark Webber) ontworpen en autonoom werkende robot. De manier waarop hij Adam speelt is gedurende de hele film subliem. Hij acteert op dusdanige manier dat je er stellig van overtuigt bent dat het een echt artificieel intelligent wezen is. Die verbaasde blik en verwondering over de manier waarop David en Joy reageren op hem. Die verdwaalde blik terwijl hij in zichzelf waarschijnlijk miljoenen mogelijke feedbacks overloopt, waarna er een woordenstroom volgt alsof hij een Wikipedia pagina letterlijk citeert. Zijn ontwerper David vertoont somtijds dezelfde eigenschappen, waardoor je je soms afvraagt of deze niet zelf een artificieel intelligent wezen isDe manier waarop hij zijn antwoord formuleert over de aantrekkingskracht van Joy bijvoorbeeld :

Her hair is nice.

Good facial symmetry.

Delicate features.

Nice fashion sense.

Yes, I do. I think she's pretty.

En uiteindelijk is er dan ook nog Joy (Lucy Griffiths), een verstandige journaliste die Robotica gestudeerd heeft (maar zo ver ik het begreep niet gediplomeerd) en medewerkster of ontwerpster was van een game genaamd Aquaria 3. Blijkbaar was dit zo succesvol dat ze niet meer genoodzaakt was om verder te studeren. Dat was het enige minpuntje wat me dwarszat. Waarom zou zo iemand worden gekozen om een reportage te schrijven over zo’n hoogtechnologisch onderwerp ? Of was er een nevenplan speciaal voor haar gecreëerd ? In ieder geval was haar vertolking overtuigend genoeg.

Ik ben er zeker van dat velen deze film slakkentraag zullen vinden en dat er weinig actie en spanning in te beleven valt. Maar de rustige opbouw, briljante dialogen en subtiel samenspel van de personages is noodzakelijk zodanig dat de ontknoping als een bom inslaat. Alhoewel ik al op voorhand twee bepaalde ontknopingen in gedachten had, was het toch een intrigerende film met een verontrustend einde. Laat me eindigen met een humoristische bemerking : ik ben er zeker van dat dit de ultieme droom zal zijn voor een vrouw … een gesofisticeerde huis-tuin-keuken robot met “Tarzan”-achtige features … Tja, de toekomstvisie zal er voor sommigen vanaf nu appetijtelijk uitzien.

3,5*

Een film die zich grotendeels op een paar vierkante meters afspeelt in een klinisch ogend en afgeschermd appartement. Een bescheiden decor dat geen ruimte biedt aan veel fysieke actie, maar wel aan intense interacties tussen de personages. Het trage bijna saaie verloop van het verhaal met weinig zichtbare maar wel subtiel voelbare ontwikkelingen past goed op die luttele meters speelruimte. Beklemming gegarandeerd.

De personages zijn uiterlijk tamelijk emotieloos. Wat wil je ook in een film over kunstmatige intelligentie. Maar goed, het koele spel dient ook een ander doel. Het helpt om de focus van de kijker te richten op de intrigerende kwestie van het verschil in psychologie tussen robot en mens. Een interessante kwestie, want het gedrag van beide soorten is in de film onvoorspelbaar en roept onrust op. Robot, mens? Is er wel een verschil en wat is dan het verschil? De film speelt leuk in op dat nieuwsgierigmakende vraagstuk.

De beperking van de speelruimte, het koele spel van de acteurs en de subtiliteit in de interacties roepen onderhuids veel thrills op. Beklemming, ongemak en lichte angst wisselen elkaar af.

Ik vond het een fijn schouwspel!

Doordat de mensheid aan de vooravond staat van het steeds grotere aandeel van kunstmatige intelligentie en robotica, ontstaan er natuurlijk vragen en angsten over waar gaat het heen. Dit vertaald zich meer en meer in films die handelen over dat thema. Zo ook deze low-budget film "Uncanny" van Matthew Leutwyler die blijkbaar zelf drie jaar eerder gemaakt is dan "Ex Machina" van Alex Garland.

In plaats van een bijna onbereikbare omgeving vindt het grootste deel plaats in een beveiligde onderzoeksfaciliteit genaamd Workspace 18, een penthouse in de stad en bestaat de cast uit maar drie acteurs (met één bijrol eigenlijk vier). Dat betekent ook dat alles uit de vaardigheid van de acteurs en het verhaal moet komen. En daar slaagt film goed in. David Kressen (Mark Webber) is een roboticus die zijn creatie Adam (David Clayton Rogers) aan een turingtest, een experiment om antwoord te vinden op de vraag of een machine menselijke intelligentie kan vertonen, wil onderwerpen. Hoe kan je dat beter doen dan een vrouw van vlees en bloed Joy Andrews een week hem te laten observeren.

De film bevat maar weinig actie of special effecten. Dit kwam ook doordat er natuurlijk maar weinig budget was. De spanning die er is, wordt dan ook compleet opgebouwd uit het samenspel van de personages en de dialogen (waaronder Bijbelse referenties, sommige subtieler dan andere) tussen hen. Het script is dan ook slim maar op een subtiele manier. Wat goed aan sloot bij de rustig bijna terughoudende (niet groot uitpakkende) manier waar regisseur Matthew Leutwyler te film heb geschoten. Dit had een goed effect op het verhaal en de uiteindelijke ontknoping . De film is met recht een slow-burner maar wie volhoudt, krijgt uiteindelijk waar voor zijn tijd met deze independent sci-fi-film.