The Neon Demon (2016)

Bij conjuring 2? Mwah klinkt logisch

De laatste tijd gaat het opmerkelijk beter met films als 'Elle' en al even geleden 'hardcore henry'.

Maar natuurlijk is deze nieuwste van nwr een klasse apart

The Neon Demon wisselt in het begin adembenemend mooie en extravagante decors, sprankelend kleurgebruik begeleid door een fragiele maar heerlijk bedwelmende score regelmatig af met bleke huidskleuren van half ontklede dames, egaal-witte achtergronden en stilte op de klankband. Daar waar de hyperstylering hoogtij viert, is de film niet minder betoverend als de beste films van Refn. De opvallende ingetogenheid qua stylering en muziek in bepaalde scènes zorgt voor een beklemmende, steriele, en doodse sfeer, die evenzogoed doorwerkt in de extravagantere delen, maar dit is zeker geen kaal realisme en evenmin een tekortkoming. Het preludeert op de meer bloederig-gestyleerde 'ode' aan de dood verderop in de film. Schoonheid en dood worden van meet af aan thematisch met elkaar verbonden in de esthetiek van de film, als waren ze twee keerzijden van dezelfde medaille.

Het verhaal is minimalistisch uitgevoerd en is zeker in het begin nog redelijk transparant, maar verderop in de film beginnen dromen te suggereren wat er wellicht is gebeurd of had kunnen gebeuren, waardoor de an sich simpele structuur langzaam uiteenrafelt.

Halverwege de film laat Refn een aantal van z'n meest abstracte momenten zien, scènes die volstrekt los lijken te staan van tijd en ruimte, op een 'catwalk' die net zo min als de ruimten van Escher echt kan bestaan, maar ergens wel een plek heeft binnen het geheel.

Lust, begeerte en afgunst zijn impulsen die bij de hoofdpersonages veelvuldig voorkomen. Refn brengt de uittingen daarvan volop in beeld, maar zeker niet op een exploitatieve manier (zie bijvoorbeeld de scène waarin Jesse wordt gevraagd zich volledig te ontkleden).

Tegen het einde van de film zien we het logische (nou ja, 'logischse') resultaat van rauwe instincten en impulsen die niet - zoals doorgaans het geval is - worden beteugeld door enige vorm van beschaving. Een ironische noot waarbij ik een glimlach maar moeilijk kon onderdrukken, werkte enigzins relativerend. De end credits kwamen ietsje eerder dan verwacht. Dat laatste zal ik bij een herziening denk ik beter kunnen beoordelen. The Neon demon kan zich als geheel in ieder geval meten met Refn's beste films.

4,5*

Wanneer die synths inbeuken wordt het pas echt waanzinnig goed.

Gaat dit zien op groot scherm + degelijk surround geluid.

Visueel het beste wat de man tot nu toe op het scherm heeft geprojecteerd,

het verhaal is simplistisch, doch de tweede helft is redelijk inventief opgezet doordat de realiteit en symbolische droomwerelden in een razendsnel tempo elkaar traverseren,

ook een paar leuke verwijzingen naar andere films.

De actrice Jena Malone overtuigt het meest en is weergaloos als Ruby, een make-up artist met duistere verlangens.

Een hallucinerende tripfilm met een verrassend macaber oogstrelend einde!

Verdomme synths! Refn kan dat als de beste, favoriete regisseur van het moment. Wat kijk ik hier naar uit!

Toch wel genoten van deze The neon demon, geweldig sfeertje word hier neer gezet met schitterende muziek die op de achtergrond speelt!! De acteer prestaties zijn sterk en ze doen het allemaal heel goed. De kleuren spatten van het scherm met heel goed camerawerk! De film heeft misschien wel een trage opbouw maar het is wachten tot het einde waar je wel wat voorgeschoteld krijgt ? de film zal wel niet voor iedereen toegankelijk zijn, maar ik vond deze alvast heel goed.. daarom 8/10

Deze uitspraak doet mij deugd Ben enorm benieuwd naar deze film én naar die soundtrack!

De soundtrack is reeds op vele plekken te beluisteren (zie vorige pagina).

Uiteraard iets anders wanneer je het tijdens de film mee maakt, maar toch een lekker voorproefje!

Ik gun onze zuiderburen best wat, maar een maand eerder toegang tot deze film is stretching it a little bit...

Ik heb ZIN!

The Neon Demon is een allegorisch genot en wiens roofdier klimaat lastig te ontsnappen is. Refn trekt alle registers open en halverwege gooit hij nog eens wat olie op het allegorisch vuur. Echt werkelijk genieten. Hij weet de oppervlakkige thematieken van The Neon Demon perfect gestalte te geven en de synth doordrenkte score van Martinez (benadert zelfs bijna zijn magnum opus Spring Breakers) en cinematografie van Natasha Braier doen de rest. Onderschat niet de impact die het ook van een vrouwelijke DoP heeft voor een film met thematieken en de resultaten zijn enorm.

De dynamiek tussen Jesse, Ruby, Sarah en Gigi is zo intrigerend en vooral Jena Malone weet als Ruby de ideale balans te vinden tussen attractie en afstoting. Seksueel geladen, met exploitatieve uitspattingen en campy monoloog weet Refn echt een zeer beklemmende en betoverend universum te schetsen. Heerlijke afwisseling tussen in neon doordrenkte abstracte composities, betoverende close-ups van Elle Fannings intrigerende asymmetrische gezicht en exploitatieve set-ups zoals stomende douches. Esthetiek is alles. De mes deepthroat en corpse masturbation scene zijn van ongekende klasse. Nergens is het goedkoop effectbejag, het heeft echt zijn esthetische allegorische functie.

Dat Refn de titel sequentie opent met zijn initialen is geen onterechte grootspraak, want deze self-proclaimed branding is zwaar terecht. Hij maak zwaar unieke cinema, en met een visuele taal die mij als cinefiel echt enorm bekoort. Erg fijn dat Refn na de kritieken bij only God Forgives benadrukt dat ie nooit een crowd pleaser zal worden. Aan de oppervlakte lijkt vooral Refn inhoudelijk tekort schieten maar niets is minder waar.

Als ik de reviews zo lees zal het gemiddelde nogal gaan kelderen uiteindelijk.

Maar, aangezien ik mezelf per ongeluk ergens al gespoilerd heb: hoe grafisch is het einde in beeld gebracht. Jullie weten wel wat ik bedoel...{/spoiler]?

Grafisch genoeg maar het is niet om je hoofd van weg te draaien. Het is meer om het wat dan om het hoe.

Zal flink gaan kelderen, verwacht nog meer verdeeldheid dan bij Only God Forgives. Zal zonder twijfel onder de 3* uit gaan komen.

Waarom mogen die fucking Belgen dit nou nu al zien. Beetje agressie opwekkend weer .

Nu al? Nederland is gewoon weer eens laat. Zoals bijna altijd Scheel tdat ie volgende week al op demand is, al is dit natuurlijk een must see in de bios.

Da's inderdaad een betere manier om het te stellen. Zal waarschijnlijk wel een weekendje Kinepolis inlassen, want de ongeduldigheid neemt louter toe bij het zien van deze recensies.

Distributie bij ons is echt een drama. Hoevaak ik wel niet per jaar naar België afreis om een film weken eerder te zien. Ongekend. Maar zeker doen, daar krijg je geen spijt van

Waar komt hij op demand uit? Denk dat ik hem op die manier moet gaan kijken aangezien ik vanaf 10 juli in het buitenland zit en wel de Nederlandse/Engelse versie wil zien.

Amazon.

Ik wil deze ook persé op het grote scherm zien. Zowel vanwege het beeld als het geluid. Ik ben nog op vakantie ook als deze uitkomt. Wellicht dat ik hem in Praag ook ergens kan checken, maar dat zal ik alleen doen als er geen afleidende Tsjechische subs het beeld ontsieren. Anders wacht ik wel nóg een weekje langer. Hoe moeilijk dat ook is door die VOD release.

De reden dat België af en toe eerder is dan Nederland is omdat de Belgische distributeurs meeliften met de Fransen. Cinéart is een distributeur die altijd heel netje en op tijd hun films / documentaires uitbrengen. Je zou hoogstens kunnen klagen over Contact Film. Maar zelfs dat zou ik niet doen want die brengen helemaal unieke films uit waar niemand zijn handen aan wil branden. Voorbeeld.

De situatie in Nederland is behoorlijk uniek en luxe - er komt hier meer arthouse uit dan pak 'm beet in Londen of Berlijn. In New York bijvoorbeeld komt alles pas een jaar later uit en dan alleen via Filmfestivals en echt onafhankelijke vertoningsplekken want subsidie kennen ze daar niet, die programmeurs moeten zelf op zoek naar sponsoren en mecenassen. België, Frankrijk en de Scandinavische landen zijn ook vaak gekoppeld aan buurthuizen, maatschappelijk werk, filmclubs met religieuze of sociale insteek. En in de VS op universiteiten, daar bestaan buiten de onderwijssector amper plekken voor onafhankelijke of Wereldcinema. Voorbeeld.

Het probleem hier is dat we het te goed hebben. Klagen omwille van het klagen ...

Man does make a good point, NW...

Al snap ik de wens om alles gelijktijdig met je buurland te hebben echt uitstekend!

Weekje zou ik er nog wel voor op kunnen brengen, bij mij wordt het dan een maand. Iets te lang voor mij, kijk hier al zo lang naar uit.

Uiteraard zal er ook een bios bezoekje achteraan volgen.

Ik geloof je meteen @verhoeven. Mijn aanname is puur gevoelsmatig gemaakt. Dat ze meeliften met de fransen is mooi meegenomen, misschien zijn het dan net de films waar ik naar uit kijk. Niets te klagen dus .

Echt lang geleden dat ik zó naar een film heb uitgekeken. Nu maar hopen dat Pathé hem niet onder de vlag van arthouse alleen in de Randstad laat draaien.

Deze film kon me echt bekoren, net zoals 'Only God Forgives' ('Drive' spreekt me dan weer minder aan).

De recensies die ik las lijken allemaal over hetzelfde te gaan: dat spanningsveld tussen style en substance. Waarschijnlijk is dit ook wat voor verdeeldheid zal zorgen onder de kijkers. Je kan de film niet echt 'gewoontjes' noemen.

In mijn ogen is het juist die perfecte, coole/kille en unieke stijl die inhoud geeft aan deze film. Fanning, Heathcote, Lee en Malone spelen stuk voor stuk memorabele obscure personages die worstelen met hun innerlijke neon demonen. Verleidelijk maar verontrustend schrijden ze over het beeld. Glimpen van Keanu Reeves en Christina Hendricks vervolledigen de nachtmerrie. En dan is er nog de verzwelgende soundtrack die zonder moeite de kijker verder als een vampier uitzuigt.

4,5/5

Minder diepgaand dan zijn vorige twee films, maar niettemin een briljante film over obsessie met schoonheid. Elle Fanning, perfect gecast, in de leading role met een hele cast die, soms letterlijk, als een roofdier rondom haar heen zwerft. Esthetisch gezien alweer een fantastische zit, een gebied waarop Refn op dit moment op eenzame hoogte ver boven iedereen uitsteekt.

4.5*

Aantal met kleur en symboliek overladen scenes die zowel de sfeer als het ritme van de film niet ten goede komen.....

Refn heeft al lang zijn punt gemaakt, slotscene voelt een beetje gratuit aan.

Jammer maar geen hattrick voor NWR !

The Neon Demon is geworden wat het beloofde te zijn: een flitsende, spannende, duistere, mysterieuze en opwindende metafoor over de vergankelijkheid van uiterlijke schoonheid. Want echte schoonheid zit vanbinnen, toch? De film vertelt het verhaal van Jesse, een engelachtig model dat net komt kijken en meteen jaloezie en afgunst oogst bij concurrerende modellen op hun retour. Deze premisse wordt ons door regisseur Winding Refn aan de hand van adembenemende videoclip-achtige scènes voorgeschoteld. Hij is spaarzaam met woorden, maar brengt zijn boodschap over in van symboliek doordrenkte beelden. The Neon Demon is een audiovisuele ervaring waarin de tegenstelling tussen succes en ondergang tot uiting komt in dromen en nachtmerries en alles wat daartussen zweeft. De wereld die we zien is vluchtig en oppervlakkig en tegelijkertijd enorm complex. Onwerkelijk zelfs, maar toch zo uit de realiteit gegrepen. Verbluffende cinema!