Shinjuku Suwan (2015)

Fijn.

Sono maakt een soort van Yakuza film, maar dan in een andere setting en met duidelijk Crows Zero invloeden. Dat vat Shinjuku Swan wel zo'n beetje samen. Het is zeker niet Sono's meest gewaagde film, het is dan ook een manga bewerking, maar de uitvoering is meer dan solide.

Het is ook gewoon leuk om het Yakuza gegeven eens in een wat andere setting te zien. Visueel erg keurig met af en toe een knap shot, de soundtrack viel me jammer genoeg wel wat tegen. Niet zozeer de muziek zelf, die me doorgaans bij Sono's films wat minder ligt, maar vooral de weinig speelse bewerking ervan. Cast gelukkig wél erg sterk, met een aantal uitstekende rollen. Vooral Takayuki Yamada laat zich toch wel positief opmerken.

Fijne film, zou op zich niet zo heel moeilijk te marketen zijn, zeker niet als je deze Shinjuku Swan aan het Crows Zero universum kan koppelen, maar denk niet dat het er van gaat komen. Voor Sono fans blind te kijken, anderen zou ik aanraden eerst Crows Zero en een paar goeie Yakuza flicks te kijken.

4.0* en een uitgebreide review

De Fight Cub zonder quasi-filosofisch geneuzel, maar met een hele stoet schaars geklede jonge dames, die overigens relatief weinig in beeld komen. Een van hen is Erika Sawajiri, die furore maakte met de titelrol in haar vorige film Herutâ Sukerutâ (2012).

Gewelddadige film over een naïeve, sympathieke “arbeidsbemiddelaar” in de rosse buurt van Tokio, die als een soort magneet het geweld voortdurend aantrekt. De bloederige vechtpartijen worden met een dun verhaaltje bij elkaar gehouden. Mooie opnamen van nachtelijk Tokio. Voor de liefhebbers van knokfilms.

Ik moest eerder aan Crows Zero dan aan Fight Club denken bij deze film, maar dat komt ook Takayuki Yamada zowel in deze als in Crows Zero speelt, en dan ook nog eens met ongeveer hetzelfde kapsel. Maar uiteindelijk heeft deze film een andere setting; het draait ook wat minder om de gevechten voor mijn gevoel.

Het hoofdpersonage is een vrouwenronselaar, wiens grootste motivatie niet zozeer geld lijkt te zijn, maar het gelukkig maken van de dames die hij ronselt. Een apart uitgangspunt, maar hij lijkt hier oprecht in te zijn. Voor de rest valt de film samen te vatten met dat hij diverse belevenissen met de dames en andere ronselaars in Shinjuku doormaakt, en daarvoor af en toe op de vuist moet. Allemaal niet te hoogdravend, maar het kijkt allemaal fijn weg, ook omdat de hoofdpersoon sympathiek is, en het dus makkelijk met hem meeleven is.

Aardig dus, en ook wel goed in beeld gebracht (doch verder niet veel speciaals), maar voor een Sono valt dit een beetje tegen. Geen klassieke muziek zoals Beethoven, maar veelal popmuziek. Wat echter vooral jammer is, is dat de film de intensiteit mist van voorgangers, die vaak normaal beginnen, maar waarbij de gekte steeds grotesker wordt. Ligt natuurlijk aan het bronmateriaal, maar daar kiest Sono zelf voor. Aan de andere kant mag ik daar niet al teveel over klagen gezien dat Sono vier andere films heeft uitgebracht, waarvan ik er inclusief deze drie heb gezien en waarvan de resterende twee al klaarliggen. Voor deze in ieder geval 3,5*.

Yakuza films met veel geweld en geschreeuw zijn nu niet bepaald mijn ding, maar Sono weet altijd wel een aantal aantrekkelijke en schaars geklede dames te voorschijn te toveren en daar houd ik dus wel van. Ik zie ze liever dan die blonde schreeuwlelijk. Visueel vond ik het best wel aardig wat ik in deze film te zien kreeg. Niet wat betreft inhoud, want dat stelde niets voor. Daar moet je dus niet te veel op focussen. Ik zie deze film niet meer als aardig amusement.

3.5*

Een feest van herkenning! Vorig jaar twee weken in Tokyo vertoeft, waar ons hotel op een kilometer van Kabukicho lag. Over twee weken ga ik weer die kant op en dit voorproefje van Sono gaat er lekker in. De krappe straatjes van Kabukicho zijn sfeervol overgebracht, net zoals Sega dat met de Yakuza-games al deed, en daarop volgend Miike's verfilming. Al was het op het moment dat ik er liep wel iets gemoedelijker. Ik heb nog geen grote Yakuza-aantallen tegenover elkaar zien staan.

In Shinjuku Swan draait het om het uitgaansleven, en dan vooral het runnen van populaire hostess bars door middel van het scouten van mooie dames. Shiratori wordt van de straat geplukt om deze meiden binnen te hengelen en hij blijkt nog een sympathieke, doch rechtvaardige goedzak ook. Heerlijke rol die met verve gespeeld wordt door Ayano. Ook leuk om weer eens wat te zien van Yamada wat de film inderdaad meteen meer een Crows Zero sausje geeft. Erika Sawajiri is de derde persoon die positief opvalt en waar zowaar nog een mooi verhaaltje om wordt gecreëerd. Erg mooie vrouw die, ondanks dat ik nog nooit zoveel mooie Japanse vrouwen in een film bij elkaar heb gezien, er bovenuit springt.

Het stoere mannengedrag gepaard met veel geschreeuw en vuistgeweld is weer lekker genieten geblazen. Het draait hier niet echt om de crème de la crème van de Yakuza, maar meer om de kleinere bazen wat neerkomt op veel harde knokpartijen en aangezien dit van een manga afstamt wordt er soms een klein loopje met de realiteit genomen. Buiten dat de film kleurrijk is, logisch gezien de plek waar het is opgenomen, zijn er verder niet veel Sono-elementen te ontdekken. Toch behoort deze tot de betere van hem. De kleine tweeënhalf uur vliegen zo voorbij.

Is deze ergens op blu ray te krijgen en engelse subs?