Il Gatto Nero (1981)

Zeker niet Fulci's beste (volgens sommigen heeft ie trouwens niet een goeie film gemaakt maar dat terzijde). De tweede helft van de film is gewoon erg traag en saai! Ga liever Zombie 2 of The beyond kijken!

het enige goeie aan deze film is het acteertalent van de kat. voor de rest vond ik het niet echt spectaculair.

Waar die extreem lage score vandaan komt is me een raadsel. Is gewoon wederom een erg sfeervolle Fulci. Wat traag misschien, en weinig gore(al vind ik die opengekrabte lichaamsdelen er extreem ranzig uitzien) maar heb me wederom erg vermaakt. 3.5*

dit is dan wel niet de bloedigste fulci maar wel mijn faforiet. de soundtrack is erg passend verder zitten er toch wel enkele goede moorden in. wat ook in het voordeel van de film werkt is dat hij in een erg mooie omgeving gedraaid is en met al cliver merk je echt dat je een fulci zit te kijken.

Het mysterie is nogal mager. Zo ben ik er niet achter gekomen wat de moordpartijen met elkaar gemeen hebben.

Het is traditionele horror met een eng kasteel, bovennatuurlijke krachten en een mysterie dat opgelost dient te worden.

Om eerlijk te zijn, de film is enigzins gedateerd. Niet dat dit erg is want als je van dit genre houdt, past deze er prima tussen. Dat ging ook op voor ons, de film is wel boeiend en het verhaal is goed lopend met deze acteurs erbij, acteurs die het beste beentje voorzetten. Conclusie, Prima film!

Een twijfelgeval tussen 2 en 2,5*, maar vanwege de sterke, sfeervolle soundtrack (die een beetje voor een mysterieuze sfeer zorgt en soms zelfs meer wegheeft van een sprookje) ben ik toch maar op de laatstgenoemde score uitgekomen.
Met Mimsy Farmer (4 Mosche di Velluto Grigio) en Patrick Magee (bijrollen in o.a. The Masque of the Red Death en Asylum) had Fulci toch een aantal bekende gezichten voor de liefhebbers van klassieke Europese (horror)cinema.
Beiden weten ook een beste rol neer te zetten, maar helaas is het verhaal ondanks de speelduur van rond de 90 minuten wel erg langdradig.
Dit komt vooral doordat men best snel de waarheid over de zwarte kat onthuld en je als kijker moet gaan zitten wachten totdat de Britse politiemannen er ook achter komen.
De continue closeups van de zwarte kat zelf voegen helaas maar bar weinig toe. Dit komt ook wel een beetje door mijn persoonlijke smaak, want zelf heb ik katten altijd verre van angstaanjagend gevonden. Daarnaast heb ik altijd het hele bijgeloof rondom de zwarte kat nooit serieus kunnen nemen.
Helaas weet de macabere verschijning van Patrick Magee mij te weinig te bieden om de film de volledige speelduur interessant te houden. Dit is dan naar mijn mening ook een van de wat mindere Fulci horrors.

Leuke en spannende film. Erg sfeervol met mooie muziek en de nodige spanning.

Ook de gore zag er prima uit en vond het iets sprookjesachtigs hebben. Mooi gefilmd en mooie omgevingen. Het idee met de kat leuk is gevonden en het werkte goed in deze film. Volgens mij is dit naar een boek maar die heb ik niet gelezen omdat ik meer van films houd. Vond het een klassieker.

Een Fulci die niet zo veel gore bevat als zijn Gates trilogie, maar de moorden erin zijn wel op een leuke manier gedaan. De film moet het sowieso eerder van zijn visuals en cinematografie hebben die prima zijn. Verhaal is niet geweldig maar ik heb er al zwakkere van deze regisseur gezien. Dat ik van de mystiek achter katten hou, heeft zeker meegeholpen. Een zeer genietbare Fulci en ik heb honger naar meer van zijn werk.

Persoonlijk vind ik dit een van Fulci's mindere werkjes.

De licht mysterieus getinte sfeeropbouw is mede de passende muziek zeker sterk en tevens hetgeen wat voor mij de film het meest doet scoren. Het verhaal zelf is eerder wat flauw uitgewerkt en te weinig eng wat vooral door de grote traagheid komt waarmee het verhaal vooruit kabbelt.

2,5*

Midden in zijn meest productieve periode maakte Lucio Fulci tussen zijn zombi-trilogie door een eerbetoon aan de Poe-verfilmingen van Roger Corman. Door de slasher-elementen en de jaren ’80 setting doet de film soms vreemd aan, maar toch komt het sfeertje goed over op de prachtige Britse locaties.

In een klein dorpje op het Britse platteland worden steeds meer mensen dood aangetroffen. De enige verdachte… een zwarte kat.

Patrick Magee was zonder twijfel de beste acteur van de film. Alleen zijn onheilspellende blik was al voldoende, als dit een film van Corman was geweest zou zijn rol ongetwijfeld door Vincent Price worden vertolkt. Dat de beste man een jaar later overleed is niet vreemd als je de gele verkleuringen in zijn gezicht ziet die wijzen op nierfalen. Mimsy Farmer was een beetje saai en David Warbeck’s rol was vrij beperkt.

Het grootste pluspunt van The Black Cat is de prachtige cinematografie van Sergio Salvati die volledig tot zijn recht komt in de nieuwe Blu-ray van Arrow. Met name de beelden waar de zwarte kat over de daken loopt zijn werkelijk briljant geschoten. Zoals het Italiaanse exploitatie betaamt zit de film ook vol van de experimentele en provisorische cameratechniek. Heel lage tracking-shots als POV van de kat bijvoorbeeld of het feit dat vrijwel de hele film bestaat uit ultra close-ups en POV-shots.

Ook heerlijk was de ontzettend sfeervolle muziek van niemand minder dan de grote Pino Donaggio. Hoe hij midden in zijn meest succesvolle periode met Brian De Palma ineens voor Fulci een goedkope Horrorfilm ging doen is niet bekend. Argento’s The Black Cat had overigens ook muziek van Pino Donaggio.

Het grote probleem van The Black Cat is het script. De film wijkt heel erg af van het Poe-verhaal en laat zelfs spannende en dramatische momenten weg die juist in de film gepast zouden hebben. Wel zit er veel Poëtische thema’s in de film verwerkt, zoals claustrofobie, hypnose, spreken met de doden en een wezen dat onbewust driften van zijn meester uitvoert (wat een jaar eerder ook in Cronenberg's The Brood het geval was). Al deze zijwegen lijden echter nergens naar toe. Aan Fulci is dit niet helemaal te wijten, want een groot gedeelte van de door hem geplande opnames zijn geschrapt omdat de producer het te duur vond. Opmerkelijk is dat enkele jaren later Dario Argento ook een verfilming van The Black Cat maakte met diverse zijsporen uit andere Poe-verhalen. Two Evil Eyes bleef echter wel veel trouwer aan het verhaal, ook al week de setting meer af.

De blu-ray van Arrow is een must voor iedere liefhebber van Fulci. De restauratie is haarscherp en prachtig uitgevoerd en de disc bevat geinige extra’s zoals een analyse met achtergrondinfo, een bezoekje aan de opnamelocaties, een interview met de bijna verongelukte Duitse actrice Dagmar Lassander en een stoffig oud interview met David Warbeck waarin hij op charmante wijze vertelt over hoe het was om in Italiaanse exploitatie te spelen.

Als het script wat beter was geweest had dit zomaar mijn favoriete Fulci kunnen zijn. Een perfecte mix van Gotische sfeer en harde Slasher-elementen. Voor Fulci’s doen is er niet veel gore en de beste man zei later vaak dat hij de film voor iemand anders heeft gedraaid, maar dat doet er niets van af dat The Black Cat een heerlijke ervaring is en een van zijn meest ondergewaardeerde werkjes. Aanrader.

Tussen de Gates of Hell-trilogie door maakte Fulci een zoveelste verfilming van Edgar Allan Poe's verhaal The Black Cat. Mede doordat deze film een stuk minder smerigheid bevatte is hij een beetje ondergesneeuwd geraakt. Onterecht, want dit is gewoon een lekker sfeervol werkje waarbij ik juist de acteurs een stuk beter vind dan in zijn eerdergenoemde werk.

Het betreft een rustig plaatsje waar onder andere een vrijend koppel verdwijnt en alle sporen op een gegeven moment naar een zwarte kat wijzen. Althans, dat ziet alleen toeriste Jill die op onderzoek gaat. Waar het originele verhaal gaat over een alcoholist die op lugubere wijze de kat van zijn vrouw om het leven brengt, gaat het hier over een moordende kat. Te gek voor woorden, want we praten hier over een beest die ventilatoren uitschakelt, sleutels laat verdwijnen en mensen laat verongelukken.

Maar overtuigend gebracht is het wel. De kat straalt daadwerkelijk haat uit, wat mede gecreëerd wordt door de vele close-ups, ook van de slachtoffers die op hun beurt weer angst uitstralen bij het zien van de moordende poes. De gore is beperkt tot een ontbindend lichaam en wat schrammen wat kattenpoten, het mocht allemaal wel iets smeriger. Echter is de cinematografie verder van een uitstekend niveau wat de sfeer erg ten goede komt.

De acteurs waren ook best goed, met als Magee als Robert Miller als hoogtepunt. Wat me ook erg beviel was de score, al was het main-theme, de leukste muziek, helaas niet zo veel te horen. Hoewel er niet erg trouw is gebleven aan het originele verhaal is dit toch wel een sfeervol werkje.

Erg losjes op het verhaal van Edgar Allen Poe's The Black Cat gebaseerde film, door de ongekroonde koning van de Italiaanse horror-sickies Lucio Fulci, die hier aanmerkelijk subtieler te werk gaat dan je van hem verwacht zal hebben. Poe's verhaal was een kort verhaal en niet genoeg om anderhalf uur speelduur gevuld te krijgen. Er moesten dan ook elementen bij worden verzonnen. Bij het Giallo-genre wordt dat dan algauw een whodunit en hierdoor is er flink gesneden in het originele verhaal. Hiertegenover staat dat de interessantste elementen uit het origineel wel bewaard zijn gebleven. Mooiste aanvulling was wel het vermoorden van de kat en de afdruk hiervan op een door brand geblakerde muur. Vooral mede door hoe de kat gefilmd is en met behulp van goede montage weet het poezenbeest toch heel wat 'schrik' aan te jagen. Hoe het dier de onfortuinlijke de dood injaagt getuigt van een zeker sadistisch raffinement, wat het er allemaal niet minder luguber op maakt. Ondanks dat Fulci's bij deze film de nadruk meer op sfeer en minder op bloed en smerigheid lig, is het toch een zeer fijne film.

In de herziening gegooid. Qua verhaal en uitvoering denk ik wel de beste die Fulci heeft afgeleverd. Ik bevestig ook mijn mening dat het na deze film serieus bergaf ging met de films van de gore grootmeester. Deze film moet het niet hebben van de smerigheid maar kent een aantal spannende en erg sfeervolle scènes. Vooral de scènes met de zwarte kat (de eigenlijke bad guy en protagonist in deze film) zijn om an te smullen. Eigenlijk krijgt de kat hier veel meer te doen dan in de andere Poe adaptaties. Eigenlijk is enkel het slot behouden van de originele adaptatie. De andere wijzigingen zijn erg goed, voor mij de beste Black Cat adaptatie.

Voor logica moet je doorgaans niet bij Fulci zijn. Het is dan ook een onzinnig werkje over een moordlustige kat. Maar de film heeft wel een aardige bodycount en een paar leuke kills om de 90 minuten aangenaam te houden. Best leuk.

3*

Fulci doet Poe

Ik ben nog niet zo enorm thuis in het Italiaanse horrorwereldje maar ik kende de naam en status van Lucio Fulci wel en was eigenlijk wel benieuwd naar wat voor regisseur het was. Op goed geluk dan maar voor Il Gatto Nero gegaan. Een willekeurige gok dus aangezien Fulci er een serieus oeuvre op heeft nagehouden (zo'n 50 films in iets meer dan 30 jaar!) maar ik vond het verhaal van Edgar Allan Poe wel één van de beste dat uit de pen van de schrijver is gekropen. Misschien moet ik daar wel als kanttekening bijzetten dat ik verder niet zo'n fan ben van Poe maar soit, is zien wat de combinatie geeft.

Het resultaat is maar zozo. Het originele verhaal zat redelijk ver weggestopt in mijn geheugen - het is zo'n 6 jaar geleden als ik mijn review op Boekmeter er eens bijneem - maar het is vrij snel duidelijk dat Fulci allerlei randzaken verzint om tot een respectabele speelduur te komen. Logisch natuurlijk aangezien het bronmateriaal erg beperkt is, maar je voelt toch de kwaliteit stijgen wanneer we dan eindelijk aan het einde komen waar de kat mee ingemetseld geraakt en zo zijn baasje verraadt wanneer de politie een huiszoeking komt doen. Fulci houdt verder nog een aantal elementen in ere zoals het ophangen van de kat maar maakt er voor de rest maar een redelijk slepend geheel van. De moorden ogen hier en daar nogal knullig en hoewel er best nog wel wat leuke momentjes inzitten, had ik toch meer verwacht van een regisseur die als bijnaam "The Master of Gore" heeft meegekregen. Oké, met de kat kun je sowieso weinig meer doen dan wat opengekrabte lichaamsdelen maar toch.. Ik bleef wat op mijn honger zitten.

Hij heeft wel een fijne cast rond zich weten te verzamelen. Patrick Magee is geen onbekende in het horrorwereldje met onder andere Die, Monster, Die!, And Now the Screaming Starts! en Demons of the Mind en doet hier zowat hetzelfde kunstje als in die andere films. Mimsy Farmer mag als fotograaf het mysterie oplossen en doet dat nogal zoutloos. Normaal gezien zijn vrouwen in dit soort Italiaanse horrorfilms op een zekere manier toch wel iconisch maar Farmer is redelijk inwisselbaar. Hetzelfde kan gezegd worden voor David Warbeck als inspecteur Gorley en dan rest eigenlijk alleen nog de fameuze zwarte kat. Tof en mooi beestje dat hier en daar niet helemaal de orders leek te volgen (er is een scène waar je vrij hard ziet dat de kat gewoon gegooid wordt) maar die angst die ik bij het boek had komt er niet uit.

Neen, hier had ik toch wat meer van verwacht. Misschien was ik nog te euforisch van Lamberto Bava's Demoni dat ik als eerste deel van een Italiaanse horror double feature had gezien? Ik weet het niet maar Il Gatto Nero is redelijk tam en slepend te noemen, al zeker wanneer je bekijkt dat de meest inventieve moord (die van het koppeltje) nog vooraan in de film zit.Je mag een regisseur echter niet afschrijven op maar één film, zeker niet als het om zo'n oeuvre als dat van Fulci gaat, dus er zal nog wel eens iets van zijn hand passeren.

Nipte 3*

Qua camerawerk en sfeer dik in orde, vooral de beelden van de kat over het dak, in het huis en haar close-up zijn mooie scènes. Patrick Magee is ook een pluspunt want hij speelt een overtuigende rol. De rest van de cast is eerder matig.

Op gebied van kills en bloederige scènes blijft het wat braafjes en maakt het geheel weinig indruk. Buiten wat schrammetjes of hier en daar wat bloed zal je niet meer aantreffen in deze horrorfilm. Het verhaal verloopt wat stroef en biedt weinig spanning. Het oeuvre van Fulci biedt nog heel wat om te verkennen ( ondertussen een 13-tal gezien ). 6/10

Een Fulci waar altijd een beetje overheen gekeken wordt, waarschijnlijk omdat hij niet zo hoog staat op de gore lijstjes. Is het dan toch de moeite waard? Ja, al is dit zeker geen favoriet.

De muziek komt van Pino Donnagio. Toevallig zag ik gisteren nog Tourist Trap (1979) waar hij ook de muziek verzorgde, en ik heb een beetje dezelfde issues. Tijdens veel 'spannende' scenes is zijn muziek te aanwezig en vooral te bombastisch. De main theme is overigens wel tof. Spannend of eng wordt het zelden, en in alle eerlijkheid moet je wel van hele goede huize komen wil je een kat eng maken imo.

Veelal besproken is al dat er voor een Fulci vrij weinig gore in zit. Stoorde mij niet persé, vooral omdat het sfeertje, cinematografie en belichting op z'n Fulci's weer prima in orde zijn. 1 briljante scène waarin cinematografie, belichting en een gruwelijke deathscene samenkomt is tijdens de verbranding van die dame in haar nachtjurk. De opbouw, in de donkere slaapkamer met die lichtgevende kattenogen is al perfectie, maar de daadwerkelijke verbranding daarna is echt gruwelijk goed gedaan. Puike deathscene.

Helaas is dat wel 1 van de weinige ECHTE hoogtepunten. Verder moet ik toegeven dat het af en toe best wel kan inkakken. Fulci regulars David Warbeck en Al Cliver hebben inwisselbare rollen. Daar tegenover staat dan wel weer een bijzonder sterke Patrick Magee.

Zeker niet Fulci's beste, maar ook niet verkeerd om eens gezien te hebben. En het blijft leuk om Fulci's trademarks te zien.