J. Edgar (2011)

Eerst en vooral wederom een topprestatie van Leonardo DiCaprio die in een glansrol een beeld brengt van de mythische Hoover. De film werkt regelmatig met flashbacks waarbij de jonge en oudere Hoover elkaar afwisselen. DiCaprio slaagt erin voor beiden geloofwaardig over te komen.

Ik kende de naam Hoover en ook zijn functie als FBI-baas, maar daar stopte het dan ook. J. Edgar vat je best aan met wat meer achtergrond en dat speelde me parten om écht gefocust te blijven. De film modderde maar wat aan. Gelukkig kon ik me bij de Dillinger/Purvis-affaire nog behelpen met Public enemies van Johnny Depp. En ook van Charles Lindbergh en de ontvoering van zijn zoontje had ik al gehoord waardoor het niet helemaal wereldvreemd overkwam. Maar echt boeien deed het me niet. Oerdegelijk, dat wel. Je verwacht ook niets anders met Eastwood achter de schermen. In zijn geheel dus iets te matig.

J. Edgar een film met LDC in een uitblinkende rol. De flashbacks werken goed en alle lof voor Clint Eastwood voor deze montage. Echter kon het verhaal me weinig boeien en daarin vind ik de film minder geslaagd. De donkere beelden en het lange verhaal werken er zeker niet aan mee.

Prima docu film over deze vage kerel die heel veel macht had in Amerika.

Graag gezien. Magistrale fotografie van Tom Stern dat het verhaal beter vertelt dan het scenario. De clair obscur belichting (het begint al bij het logo van WB) waarin de demonen van Hoover huizen en de overbelichting als een soort visuele flashback (want het tijdsverloop is niet altijd aangeduid - enkel een montage van eenzelfde ruimte in een andere tijd of een blik uit het raam en als contre champs opnieuw een andere tijd), die vale kleuren als vergetelheid van de tijd. De structuur doet mij denken aan Citizen Kane, een journalist tikt de anekdotes uit van een historische figuur, hoe de dood van Hoover wordt gefilmd, etc Het blijft echter een beetje steken qua verhaal. De oprichting van de FBI heeft een knappe rise and fall structuur (van zero tot hero), de fall is natuurlijk vrij oppervlakkig (een biografie, je kan niet te veel veranderen) en een paar negatieve eigenschappen van Hoover zijn vrij kort (zijn chantage methode, zijn drang naar de spotlight, zijn relaties met de politiek). Zo heb je gevoel dat de film ter plaatse trappelt, er is niet echt een rode draad. Beter zijn de verhoudingen onder de personages.

De relatie tussen Hoover en Miss Gandy is zeer goed getekend, de scenes tussen moeder Hoover en Hoover zijn fantastisch en de scenes tussen Hoover en Clyde Tolson zijn het beste dat een drama kan bieden. De focus ligt dan ook op de geaardheid waar Hoover mee worstelt. . Eastwood maakt een indringend portret van een man die conservatisme belichaamt naar de buitenwereld toe maar daardoor nooit kan toegeven aan zijn persoonlijk verlangen. De titel van de film is dan ook de naam J. Edgar. Enkel de voornaam, als een familiare introductie. Ondanks de grote scoop van een biografie (in tijd en personages) is dit een studie over mannelijkheid in de psyche van een eenzaam individu.

Ik ben een redelijke fan van Leonardo DiCaprio en een goede biografie of een waargebeurd verhaal heeft mijn extra belangstelling. Het eerste wat opvalt als je deze film gaat kijken is de dikke laag plamuur op de gezichten van Hoover en Tolson. In het begin wat storend maar alles went. Hoover kende ik als hoofd van de FBI en dat het een wat vreemd figuur was wist ik ook wel maar feiten en redenen kon ik nauwelijks noemen. In dat opzicht heb ik wel wat opgestoken maar om nou te zeggen dat het een boeiende, spannende film is - nee, niet echt. Dat ligt niet aan DiCaprio, maar aan de figuur Hoover die kennelijk wel veel macht werd toegedicht, maar verder ook niet zo'n boeiende kerel was. Die prive issues (wel of niet homo etc) maken het anno nu ook niet echt spannend. De film is ook een pleidooi om dit soort figuren niet te lang op zo'n stoel te laten zitten. Het wordt er met de jaren niet beter op.

Heb 'm uitgezeten. Met immer de vraag waar regisseur Eastwood nou met de film heen wilde. Hij coverde wel getrouw het belang van Hoover in het opzetten van een federale poiltie en het belang van forensics, maar dat is niet waar je voor naar de film gaat. Kun je ook in een boekie lezen. Acteerwerk van Dicaprio was grandioos, maar kon het voortkabbelende karakter van de film niet voorkomen.

Regisseur Clint Eastwood was al ouder dan 80 jaar toen het filmen van J. Edgar begon, een prestatie die niets minder dan bewondering verdient. Sterker nog, tot op de dag van vandaag werkt de beste man onvermoeid door aan zijn regieloopbaan, maar spijtig genoeg is deze specifieke film niet zijn beste. Leonardo DiCaprio levert niettemin een sterke acteerprestatie af en ook Armie Hammer doet het zeer verdienstelijk, maar de make-up die ze krijgen wanneer hun personages op oudere leeftijd in beeld komen oogt dwaas en surrealistisch. Het neemt bovendien een groot aandeel aan expressie van ze weg, waardoor hun acteren wordt tegengewerkt. Op visueel vlak regisseert Eastwood erg volgens de norm. Professioneel, gelikt en uiterst verzorgd, maar geen uitbundig uitgewerkte beelden of unieke camerastandpunten. De keuze om het verhaal in niet-chronologische volgorde te vertellen oogt zelfingenomen en levert weinig bijdrage, bovendien mis ik als kijker een bepaalde nuance. Het leven van J. Edgar Hoover wordt voornamelijk eenzijdig verteld waardoor hij uiteindelijk met een soort heldenstatus voor de dag komt, terwijl een aanzienlijk deel van de populatie hier anders over dacht. Een interessant figuur is het overigens wel, maar wellicht dat zijn verhaal beter in miniserieformaat belicht kan worden.

Het titelpersonage wordt niet per se psychologisch "verklaard" vanuit een jeugdtrauma of een ingrijpende gebeurtenis (of het moet gaan om een moederbinding met alle puriteinse deugdzaamheid van dien), maar zijn wording van beginnende agent tot zelfverklaard moraalridder wordt wel uitstekend uitgebeeld, met een sterke rol van Leonardo di Caprio die in deze rol verdwijnt op een manier zoals ik bij hem toch maar zelden heb gezien – meestal zie ik bij zijn rollen de acteur nog wel door het personage heen, maar als J. Edger is hij hier zeer overtuigend. Visueel kenmerkt deze film zich door een grijs en grimmig kleurenpalet, hetgeen mij af en toe nogal doet beseffen dat ik naar een film zit te kijken en mij dus even uit het verhaal haalt, maar gelukkig is dat nooit echt storend, dit in tegenstelling tot de slechte ouderdoms-make-up van Watts en Hammer. En die uitspraak van Hoover "The more untrue the story, the more dramatic the impact" krijgt langzaam maar zeker steeds meer relevantie.

De 3,5* die ik deze film geef komen voor minstens de helft op het conto van LdC. Leonardo laat maar weer eens zien waarom hij een van de absolute Hollywood-sterren is. Wat mij vooral opviel is de manier waarop hij Hoover verbaal neerzet met een heel typerend accent, articulatie en spreeksnelheid. Moeder Hoover zegt niet voor niets tegen zoonlief dat hij zijn logopedie oefeningen moet doen om ervoor te zorgen dat hij niet té snel wil praten. Als je naar oude opnames luistert van Hoover dan is het zonneklaar dat Leonardo aan method acting heeft gedaan. Niet de verhaalstructuur, het camerawerk, de andere rollen of de mate waarin de waarheid is benaderd beklijven, maar de verbale acteerprestaties van Leonardo. Dat is wat telkens weer bij mij opkomt als ik aan de film J. Edgar denk.

He's a menace, he'll do anything to hold on to power

Effe voor de aardigheid deze J. Edgar geprobeerd die opzich niet op hele goede cijfers kan rekenen maar natuurlijk wel over een historisch figuur gaat en een cast en regisseur van naam kent. Dat dit niet meteen groot succes hoeft te betekenen blijkt wel weer terwijl J. Edgar toch zeker wel degelijk genoemd mag worden.

Het idee is in ieder geval duidelijk met een beeld rond de oprichter van de FBI in de vorm van J. Edgar Hoover die behalve de geheimen van de rest van America, waaronder presidenten, ook zelf nogal wat te verbergen had, althans dat nemen we maar voor waarheid aan. Interessant is het tijdsbeeld waarin dit alles zich afspeelt met de fase voor de Tweede Wereldoorlog, het oprukkend communisme, de misdaadgolf met Bonnie en Clyde, Dillinger, de Lindbergh zaak, mafia, oproer, protesten en radicalisatie. Met recht roerige tijden waarin heel veel gebeurt en Hoover zijn kruistocht begint tegen alle kwaad, daarnaast ligt de focus vooral op het complexe karakter van Hoover inclusief zijn moeilijke priveleven.

En wat een naar karakter heeft de man wiens steeds maar dwingender, overheersende, bedweterige inslag in flashbacks in beeld wordt gebracht. Het is een fenomeen dat macht kennelijk met je doet, doch echt boeien doet de film zelden die overheerst wordt door droge en lange dialogen waar de ontwikkeling van de Forensische Opsporing nog in de kinderschoenen staat maar wel next level raakt door de inspanningen van Hoover. De vraag is echter wat je kan geloven van de film aangezien de scènes tussen Colson en Hoover in de hotelkamer fictief schijnt te zijn en Hoover zelf ontmaskerd wordt in de film als iemand die zijn inbreng en daden graag overdrijft.

Toch is saaiheid en de lange speelduur de grootste vijand van de film die verder wel als pluspunten nog een mooie productie design heeft qua filters en kleuren en natuurlijke een sterke cast. De typische Eastwood soundtrack voegt zoals gewoonlijk niets toe en zie ik maar weer als klein minpuntje omtrent een film die degelijk is maar verder niets bijzonders heeft.

Het levensverhaal van John.Edgar Hoover [Leonardo DiCaprio] die van 1925 tot aan zijn dood in 1972 het hoofd was van de (Federal) Bureau of Investigation. Het begint met de klopjacht op communisten na de Eerste Wereldoorlog en laat in ruim twee uur de voornaamste momenten uit de Amerikaanse geschiedenis de revue passeren, waaronder ontvoering van het zoontje van nationale volksheld Charles Lindbergh [Josh Lucas], de klopjacht op criminele kopstukken en opkomst van de burgerrechtenbeweging onder leiding van Martin Luther King. Hoovers belangrijkste steunpilaren zijn moeder Annie [Judi Dench], aan wie hij verknocht is, zijn trouwe secretaresse Helen Gandy [Naomi Watts] en zijn vertrouweling Clyde Tolson [Armie Hammer]. DiCaprio’s accent doet geforceerd aan en de incidenten komen voorbij alsof het een bioscoopjournaal is. Hoewel het scenario duidelijk maakt dat Hoover een moederskindje was en suggereert dat hij zijn homoseksualiteit trachtte te verbergen, bevestigt het voornamelijk het beeld dat Hoover zelf graag in stand wilde houden. Veel gepraat, te weinig actie en matige make-up maken het moeilijk om hier ook maar enigszins van te genieten.