To the Shores of Tripoli (1942)

Deze film is vanaf 22 april 2009 beschikbaar bij bol.com.

Het lijkt mij een bijzondere film, vooral omdat hij oud is en niet bekend.

Zoetige 'promotiefilm' voor de US Marines, met humoristische en romantische elementen.

Veel aandacht voor het exerceren op het kazerne terrein.

Scott is de (veel te goedige) drill-sergeant Smith die het aan de stok krijgt met de arrogante Winters (Payne)

De film ziet er fraai uit, vooral wat de kleuren betreft, die alleen door het nog fraaiere uiterlijk van Maureen O'Hara overtroffen worden (het was tevens haar eerste kleurenfilm)

Maar zowel Scott, Payne als ook O'Hara zijn veel beter op hun plaats in westerns.

De film eindigt met nieuws van de Japanse aanval op Pearl Harbour.

Spanning of gevechten (afgezien van een korte knokpartij) ontbreken in deze film.

Een duidelijke recruteringsfilm voor de Marines, gemaakt in de periode dat de aanval op Pearl Harbour plaats vond. Dit gebeurde tijdens het draaien en ze hebben zelfs het einde er naar aangepast.

Als je van films haalt met veel marcheer-trainingen, waarbij ook vooral duidelijk is dat het leger het beste is van wat je kan overkomen, dan is deze film wat je zoekt. John Payne speelt zijn rol wel goed (en hij is overtuigend als hij mee moet marcheren), maar de sergeant is veel te zacht. Wat hij van John Payne verdraagt, dat is wel heel onrealistisch.

Verwacht geen oorlogstoestanden - het gaat hier enkel over trainingen waarbij de film eindigt met het vertrek van de Marines om te gaan vechten tegen Japan, waarbij Maureen O'Hara en John Payne terug verenigd zijn. Nog nooit mensen zo blij gezien dat ze in de Pacific war mochten gaan vechten...

Wat een saaie kl*te films maakten ze toch in dit decennium. Ik heb er toch wel heel wat gezien, als liefhebber van o.a. jaren '40-muziek en oude oorlogsfilms kom je er toch niet omheen, maar er zijn maar weinig ook echt goed.

Ik weet niet of de oorlog daar mee te maken heeft. Het moest natuurlijk wel allemaal snel geproduceerd werden en MGM en Fox zaten elkaar ook doorlopend te concurreren, al vanaf de jaren '30. Prettige bijkomstigheid is dat deze 20th Century Fox film dan toch weer in kleur is, want dat waren de meesten toch nog niet. (In 1952 opnieuw uitgegeven in zwartwit, lees ik bij IMDb).

John Payne blijf ik ook het beste herinneren van Sun Valley Serenade (1941), waarschijnlijk omdat ik o.a. het In the mood-nummer al vele malen heb bekeken, maar hij heeft ook in vele andere films gespeeld. (Dit is aldus MovieMeter, ook alweer de achtste film die ik heb gezien. Hij speelde eerst vooral luchtige rollen, later ging hij over naar film noir/western). Op de achtergrond zijn in deze film ook drie Glenn Miller hits te horen, I know why (zelfs 2x), Elmer's Tune en Chattanooga Choo Choo.

Payne, nu in uniform, doet zijn best maar echt leuk wordt de film zelden. Weer zo'n wat fijn om in het leger te zijn-filmpje. Maar goed de hele amusementsindustrie was nu gericht op de oorlog, dus geen kritiek verder.

Het is eigenlijk een ouderwetse romantische komedie, waarin Payne moeite doet om O'Hara op wie hij verliefd is voor zich te winnen (maar tegelijkertijd een reclamefilm voor de marine). 2.0